Rozważna czy romantyczna? Jaka jesteś? (Strona 2 z 16)

[quote=agf]to praktyczniej [/quote]
No jasne. Każda z tych osobowości ma plusy i minusy. Moim plusem jest spontaniczność, minusem jej zła wersja - impulsywność. i to tak silna, że czasami przeobraża się w agresję.

To ja na szczęście mam ten twardy tyłek o którym piszesz. W tym powiedzeniu jest niestety mnósto prawdy. :-(

[quote=JoannB]Z wiekiem staję się coraz bardziej rozważna i ostrożna. Romantyzm to ślepa uliczka. kojarzy mi się z mało eleganckim, ale trafnym powiedzeniem: 'Jak siema miękkie serce, to trzeba mieć twardy tyłek". Tyle.[/quote]
prawda

Kto by nie chciał - ale lęk przed tym, ze ktoś może to poczytać za słabość albo starać się wykorzystać, jest chyba silniejszy.

Ale nie są to chyba duże obawy?

Nie, nie są. Wiem, że przynajmniej dopóki jesteśmy razem nie obgadywałby mnie i nie zdradził moich tajemnic. Co potem - tego nie wiem. Wiem, że gdyby związek się rozpadł to jechałby po mnie, że wariatka, że dziwna itd. gorzej pewnie, ale nie wnikam co będzie po rozstaniu. Teraz jesteśmy razem. Czasem w ostrzejszej kłótni wykorzystujemy przeciwko sobie bardzo osobiste rzeczy, które sobie powiedzieliśmy i to są ciosy poniżej pasa. Wytaczamy ciężką artylerię. Próbujemy coś z tym zrobić, choć wydaje mi się, że podczas ostrzejszej kłótni jednak znów wykorzysta pewne przykre sprawy, żeby uderzyć w czuły punkt. Nie pozostanę oczywiście dłużna. Pod tym względem nie mam zaufania. Ale wiem, ze poza związek to nie wyjdzie.

[quote=agf]kłótnie to taka specyficzna sytuacja - rządzi się innymi prawami niż normalne zycie...[/quote]
Wiesz, nieraz się zastanawiałam jak to jest możliwe, żeby ludziom, którzy się kochają przechodziły p[rzez gardło takie słowa. I wtedy wątpiłam w miłość.

Ale żyć z drugą osobą bez zwierzania się jej to też nie do końca fajnie...

[quote=agf]Ale żyć z drugą osobą bez zwierzania się jej to też nie do końca fajnie...[/quote]
No właśnie. Chciałabym, żeby ta druga osoba znała mnie jak własną kieszeń. Żeby mogła pomóc kiedy nie wiem jak pomóc sobie. Żeby wiedział kim jestem, żebym poczuła, że znamy się bliżej, żeby znała wady i doceniła zalety.

A niech robi co chce. Nie wstydzę się tego kim jestem i jaka jestem. biorę odpowiedzialność za swoje słowa i czyny.
A tak poza tym to jestem osobą na tyle otwartą, że dużo osób zna mnie lepiej i wie o mnie więcej. Każdy ma jakieś wady, każdy ma swoje halo. Tak więc raczej romantycznie zawierzę mężczyźnie niż rozważnie się przed prawdziwą bliskością powstrzymam.

Cóż, zwierzanie się z moich osobistych spraw to nie są wielogodzinne rozmowy o niczym. To raz. A dwa, z tego co napisałaś wynika, żę lepiej nie rozbierać się przy facecie, bo potem opowie co robiliście.
Ja tak samo znam jego sekrety jak i moje. Tak samo wiem o rzeczach, o których nie wiedzą wszyscy. I w gruncie rzeczy nie obchodzi mnie co będą myśleli i mówili o mnie ludzie, którzy mnie nie znają, bo to tylko o nich źle świadczy, że coś usłyszeli od kogoś, kto jest rozgoryczony po rozstaniu i w to wierzą nie wiedząc jaki ktoś jest naprawdę.

A co musiałoby się stać, żeby Cię przekonać, bo teoretycznie to można być nieufnym w nieskończoność?