szpinak i inne zmory dzieciństwa (Strona 5 z 6)

Widziałam, że na warzywnych targach pojawił się już świeży szpinak . Będzie częstym gościem u mnie w kuchni.

Ja takiego zapiekanego z jajkiem jeszcze nie jadłam. Widziałam przepis na szpinakową szakszukę i mam w planach go przetestować.

Szpinak ma dużo żelaza i czasem się do niego zmuszam, ale ogólnie mi nie smakuje

Lubię szpinak i przyrządzam go na wiele sposobów.
W postaci zielonej papki rzeczywiście może nie smakować, też w dzieciństwie karmiono mnie szpinakiem w tej postaci. Na szczęście nie obrzydł mi. Robię naleśniki ze szpinakiem według tego przepisu:

Moją  zmorą z dzieciństwa była marchewka, którą moja mama wciskała mi w dużych ilościach, a szpinak lubię. Tylko  musi być dobrze przyprawiony i podawany nie w postaci ciapki z jajkiem, ale jakiegoś sosu, zapiekanki czy dodany do sałatki.

Mnie w sumie nikt nie zmuszał do jedzenia szpinaku. Poznałam go tak naprawdę dopiero w wieku dorosłym.

Nie wiem skąd utarło się,ze dzieci nie znosza szpinaku. Sama jako dziecko lubiłam i lubię teraz. Moja corka rówiez lubi szpinak

Myśle, że bardzo wiele zależy tutaj od tego w jakiej formie jest ten szpinak przygotowany. Najsmaczniejszy jest jako dodatek a nie jako samodzielne danie. Polecam na przykład tę zapiekankę ziemniaczaną ze szpinakiem:

Moim zdaniem świetna.

Jak byłam dzieckiem, szpinak był moją zmorą... Może mama nie wciskała mi go na siłę, ale na stołówce w szkole często się pojawiał, tak jak surówka z marchewki. Albo brukselki w zupie. Wtedy to był koszmar! Obecnie lubię wszystkie warzywa, a jajecznica ze szpinakiem to moje ulubione śniadanie

O, też lubię brukselkę Najbardziej taką pieczoną jako danie. Prawda że dużo osób jej nie lubi. U mnie w domu jem tylko ja

Chyba odkąd sama gotuję nie ma czegoś czego bym nie zrobiła a przynajmniej nie spróbowała zrobić..
No i teraz przyprawiam pod siebie więc to też inaczej...

Hm, mi wydaje się że byłam wszystko jedząca ale... miałam młode sąsiadki które przychodziły do o kilka lat starszej od nich mojej mamy, zjeżdżały się nastoletnie kuzynki i wszyyyystkie się odchudzały. Pomyślałam więc że żeby nie mieć później problemów muszę "odchudzać się" już teraz, a byłam całkiem mizernym dzieckiem I postępowałam wg planu 2 dni jadłam a trzeciego dnia nic nie chciałam jeść... pamiętam jak stał nade mną ojciec z pasem a ja płakałam w talerz Tak więc trzeba uważać co mówi się przy dzieciorach.