Sens życia - znacie go? (Strona 2 z 2)

O i już mi nie jest źle. Dzięki Tobie przestałam czuć się uboga w marzenia.

Sens życia mówicie...19 lat temu gdy zachorowałam przestałam chodzić na dwa miesiące ,miałam 11-miesięczne dziecko .Dla mnie sensem życia jest dziecko ,walczyłam z chorobą ,żeby wstać i chodzić ,ale warto było dla mojego syna .

Mówiąc szczerze to nie i czasem mam wrażenie, że życie nie ma absolutnie żadnego sensu.

Jak ostatnio nie mam czasu dla siebie tylko ciągle robię coś dla innych to też nie widzę sensu..

Kto potrafi to zrozumieć albo szuka zrozumienia? Straciłam nadzieję w ludzi, że są tacy którzy czegoś poszukują. Na swojej drodze spotykam tylko takich którzy czegoś chcą, tak bez dociekania o sens. Bezwiednie poddają się przepisom na udane życie. Oddają swoją wolność, swoje życie schematom których nie starają się nawet zrozumieć. Racjonalizm, konformizm... jakie to płytkie.

Uczę się żyć spokojnie i bez stresu.

Uczę się nie brać za dużo na barki.

Uczę się odpuszczać i nie przejmować rzeczami mało ważnymi.

Uczę się dawać sobie spokój i

nie dawać sobie rady

Pozwalam sobie czuć: radość, złość, smutek, wstyd i zażenowanie

oddycham i staram się robić jedną rzecz na raz

pomalutku, kroczek po kroczku uczę się dawać sobie spokój...

Ciągle szukam swojej  drogi i gdy już mi się wydaje, że zmierzam w dobrą stronę to nagle bach... Nie tedy droga..  Tak wiele pomysłów, duże ambicje a mało czasu. Mam dopiero 35 lat a czuję jakby czas mi za szybko uciekał, boje się ze nie znajdę tego czego szukam, bo czegoś wciąż mi brak.
Ciągle za mało wiem... Za mało umiem... Chcę więcej!

W obliczu obecnej pandemii sens życia staje się bardzo widoczny, ułatwia przetrwanie i stawanie się lepszym, bo takie sytuacje jak teraz skłaniają do refleksji..