Czyrak to zakaźna zmiana skóry wywołana najczęściej przez gronkowce lub paciorkowce. Początkowo naciek zapalny obejmuje tylko mieszek włosowy, z czasem szerzy się na okoliczne tkanki miękkie. Tak powstaje twardy guzek, który może być bardzo bolesny, szczególnie gdy występuje na skórze o skąpym podścielisku, jak okolica czoła, nosa czy uszu. Ale najchętniej czyraki „zasiedlają” miejsca narażone na drażnienie ubraniem – kark, plecy, wierzch dłoni i pośladki. W końcu na szczycie czyraka pojawia się czop ropny.. Najczęściej zanika samoistnie, przez wchłonięcie. Czasem jednak rośnie i przybiera rozmiary uniemożliwiające samowyleczenie. Gdy stanie się wystarczająco wielki czyrak pęka, a ropna jego część wydostaje się na zewnątrz. Leczenie polega na stosowaniu okładów ze środków odkażających, takich jak rywanol, polodyna czy altecet, można też zastosować maść ichtiolową, która rozpuszcza tkanki martwicze. Po ewakuacji ropy okolicę rany przemywa się spirytusem, a na ranę stosuje się maść cynobrowo-siarową lub antybiotykową. Jeśli czyraki występują gromadnie, blisko zlokalizowane tworzą bolesny guz karbunkuł. Jego występowaniu sprzyjają zaburzenia odporności: zakażenie wirusem HIV, leczenie immunosupresyjne, choroby metaboliczne np. cukrzyca. Przy pojedynczych czyrakach nie ma konieczności stosowania leczenia antybiotykowego, wystarczy nacięcie u lekarza, usunięcie ropy i przepłukanie rany.Po zabiegu stosuje się maść odkażającą.
