Mając na myśli łysienie plackowate, mówimy o zaburzeniu dermatologicznym, które objawia się intensywnym wypadaniem włosów na pewnych obszarach skóry głowy (i w innych częściach ciała pokrytych włoskami) zwanych ogniskami. Dolegliwość ma charakter chroniczny albo nawracający, a włosy wypadają w nieregularny sposób (w innych typach łysienia zwykle można zauważyć jakąś prawidłowość w wypadaniu kosmków).
Łysienie plackowate – przyczyny schorzenia
Pomimo intensywnego postępu w dziedzinie medycyny i szeroko rozumianych nowych technologii, ludzkość wciąż nie jest w stanie znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania stawiane przez Matkę Naturę. Flagowym przykładem jest tutaj oczywiście brak remedium na nowotwór, jednak chorób, na które nie mamy skutecznej formy terapii, a czasem nie znamy nawet ich etiologii, jest znacznie więcej. Jedną z przykładowych dolegliwości, co do której pochodzenia nie mamy pewności, jest właśnie łysienie plackowate. Dermatolodzy i trycholodzy, pomimo starań, wciąż nie znają jednoznacznej listy czynników, które determinują opisywane zaburzenie. Statystyki podają, że za około jedną piątą przypadków odpowiadają geny. Wśród innych czynników potencjalnie powodujących łysienie plackowate wymienia się również: zaburzenia gospodarki hormonalnej, przewlekły i intensywny stres, kłopoty z funkcjonowaniem gruczołów dokrewnych lub niewyleczone ognisko zapalne w organizmie. Wielu specjalistów skłania się ku hipotezie autoimmunologicznej (grupa zaburzeń autoimmunologicznych obejmuje m.in. stwardnienie rozsiane, chorobę Hashimoto i chorobę Gravesa-Basedova). Co to takiego? Odpadanie włosów jest wg niej błędną reakcją układu odpornościowego. Tak szeroki wachlarz możliwych czynników etiologicznych każe przypuszczać, że na weryfikację wspomnianych teorii i jednoznaczne określenie przyczyny łysienia plackowatego będziemy musieli poczekać jeszcze wiele lat.
Łysienie plackowate – grupy ryzyka
Analizowana przypadłość występuje u pań i panów, praktycznie w każdym wieku. Jej cechą charakterystyczną jest to, że pierwsze symptomy łysienia plackowatego mogą pojawić się w dzieciństwie lub okresie adolescencji. Statystyki podają, że w 60% przypadków zaburzenie pojawia się u osób, które nie ukończyły jeszcze 20. roku życia. To istotny wyróżnik łysienia plackowatego, ponieważ inne typy łysienia nasilają się najczęściej wraz z upływem lat.
Objawy łysienia plackowatego – wypadanie włosów
Dolegliwości występują przede wszystkim w różnych częściach głowy, choć skalp to nie jedyny obszar ryzyka. Włosy mogą wypadać też w okolicach intymnych, na kończynach lub klatce piersiowej. Zagrożone są również brwi i rzęsy. Łysienie pojawia się nagle, bez zwiastunów zapowiadających problemy. Cechą charakterystyczną opisywanej dysfunkcji jest duża dynamika i nieprzewidywalność wypadania pukli. Indywidualny charakter przebiegu choroby utrudnia diagnozowanie i leczenie. Łysienie plackowate może mieć jedno lub kilka ognisk. Wyróżnia je dodatkowo okresowe zaostrzenia stanów chorobowych i reemisje. W niektórych przypadkach symptomy ustępują same – po kilku lub kilkunastu miesiącach znikają bez podjęcia terapii. W miejsce łysych plam odrastają jasne włosy, które z upływem czasu upodabniają się barwą do reszty czupryny.
Skutki łysienia plackowatego – skóra i psychika
Poza uciążliwym wypadaniem włosów o dużej dynamice, z łysieniem plackowatym nie wiążą się z reguły inne zmiany. U niektórych osób (mniej więcej 15 na 100 przypadków) lekarze zauważają problemy z paznokciami. Część chorych skarży się na lekki świąd w okolicach ognisk. Poważniejsze skutki łysienia plackowatego może odczuwać psychika pacjenta. Ogniska choroby prezentują się mało estetycznie, a jednocześnie przykuwają wzrok innych ludzi. Są one żyzną glebą dla kompleksów, alienacji, chęci odseparowania się od otoczenia. Jeśli symptomy pojawiają się w młodym wieku, to bardzo realne jest odtrącenie dziecka lub nastolatka przez grupę rówieśniczą, wyśmiewanie, ostracyzm – co może prowadzić nawet do powstawania zaburzeń afektywnych.
Leczenie łysienia plackowatego
Choć dolegliwości w niektórych przypadkach mogą ustępować samoistnie, to jednak większość pacjentów, z uwagi na inwazyjność objawów, decyduje się na podjęcie leczenia. Chory z diagnozą łysienia plackowatego ma do wyboru kilka form terapii. Lekarz dermatolog lub trycholog mogą zalecić:
- wcieranie w ogniska chorobowe minoksydylu – środka pobudzającego porost włosów;
- farmakoterapię – dermatolodzy zwykle przepisują leki o działaniu immunosupresyjnym i przeciwzapalnym, np. kortykosteroidy lub cyklosporyny;
- inne zabiegi – fotochemioterapia, krioterapia oraz immunoterapia miejscowa alergenami kontaktowymi.
Rodzaj kuracji zależy od wieku, stadium choroby, stanu zdrowia pacjenta i skutków ubocznych poszczególnych terapii, które chory zdecyduje się zaakceptować w walce o odzyskanie fryzury.
Peruki i systemy uzupełnień na łysienie plackowate
Wiele osób borykających się z tym problemem jest wykluczona z leczenia farmakologicznego z uwagi na kiepski stan zdrowia i inne choroby. Część chorych świadomie rezygnuje ze wspomnianych form terapii z uwagi na wysokie koszty lub ich skutki uboczne. Osobom walczącym z łysieniem plackowatym z pomocą przychodzą peruki naturalne i syntetyczne oraz systemy uzupełnień włosów. Współczesne peruki systemowe prezentują się bardzo naturalnie, są łatwe w pielęgnacji i dają długotrwałe efekty. Systemy uzupełnień włosów z kolei są rozwiązaniem dla bardziej wymagających Klientów. Za pomocą systemu możemy ukryć dowolny fragment brakującej fryzury. Element uzupełniający jest każdorazowo tworzony na zamówienie Klienta, zgodnie z jego preferencjami, co gwarantuje doskonały efekt pełnego wypełnienia ogniska łysienia lub przerzedzania włosów.
