„Wampirek” – recenzja

Rydygier to imię tytułowego bohatera niezwykle barwnej i wesołej opowieści dla dzieci pt.: „Wampirek”. Stupięćdziesięcioletni wampir zamknięty jest w ciele małego chłopca, stąd w jego głowie przeważa nieustający pociąg do psot i figli, chociaż sam często stara się być nieco poważny. Chociaż jego wygląd może odstraszać, jest to bowiem stuprocentowy portret „nocnego łowcy” z potarganą czupryną, białą twarzą, czerwonymi, podkrążonymi oczami, którego długa, czarna peleryna pląta się wokół nóg, jest to postać której nie sposób nie polubić. Pewnej soboty pojawia się on w domu dziesięcioletniego Antosia i od tej pory zaczynają się ich wspólne niezwykłe i zabawne przygody. Chłopczyk, który uwielbia oglądać horrory i zaczytywać się w książkach o duchach, zjawach i potworach zaprzyjaźnia się z prawdziwym nieśmiertelnym hrabią z rodu Trzęsikamieniów. Wkrada nam się tu także zabawna bohaterka, pod postacią Ani Bezzębnej, która jest jeszcze niedojrzałym wampirem, żywiącym się mlekiem, a dodatkowo bez pamięci zakochuje się w Antosiu. Nadaje to całej historii jeszcze bardziej humorystycznego zabarwienia, które jest cechą przewodnią tej uroczo wspaniałej lektury.
W książce mamy do czynienia z dwoma rodzinami: ludzką i wampirzą i tym samym poznajemy je coraz dokładniej przez pryzmat kolejnych, zazwyczaj niesamowicie zabawnych wydarzeń. O ile rodzina ludzka, jest jak najbardziej „normalna” w pełnym tego słowa znaczeniu, o tyle wampiry reprezentują klasykę swojego rodzaju: mieszkają w grobowcu, w zarośniętej części miejskiego cmentarza i odżywiają się krwią (łakoma ciotka jest najlepszym przykładem zawziętego drapieżnika, przed którym musi ukrywać się Antoś). Rodzicom trudno jest zrozumieć więzy przyjaźni między tak różnymi dziećmi, jednakże sposób interpretacji rzeczywistości przez dzieci jest zupełnie inny. Tutaj nie istnieją przeszkody, a wampir może być wspaniałym przyjacielem i towarzyszem zabaw.
Jest to na pewno lektura przeznaczona dla młodszego odbiorcy, który dopiero rozpoczyna swoją przygodę z literaturą fantastyczną. Stąd też nie spotkamy tutaj bardzo zawiłej i trudnej fabuły, a lekką, przyjemną i niesamowicie zabawną opowiastkę, która na pewno będzie się podobać. Prosty język i ogromna dawka szczerego humoru na pewno oczarują rzeszę czytelników. Sama będąc już nieco starszym przedstawicielem miłośników dobrej literatury szczerze i bez skrępowania śmiałam się nad kolejnymi zwariowanymi perypetiami małych przyjaciół. Książka urzeka nieco mrocznymi i tajemniczymi elementami, a także lekką i przejrzystą konstrukcją, które sprawiają, że czyta się ją z ogromną przyjemnością i wielkim uśmiechem od ucha do ucha (osobom mającym katar proponuję zaopatrzenie się w bogaty zapas chusteczek, będą bowiem konieczne). Realizm i baśniowość przenikają się tutaj w płynny i zgrabny sposób, a opowieść wciąga nas w swoje sidła, dostarczając wspaniałej rozrywki.
Autorka bardzo swobodnie i z dużym dystansem zaprasza nas do świata istot nieśmiertelnych, będących synonimem gatunku. Ciekawym zabiegiem i oczywiście bardzo modnym, było wprowadzenie wampirów, jako wymaganego elementu fantastyki i tajemniczości. Nie mogę jednakże oprzeć się wrażeniu, że tak naprawdę jest to tylko autorska interpretacja mająca na celu ukazanie pewnej swoistej inności, która jak się okazuje wcale nie jest przeszkodą w nawiązaniu prawdziwej i wielkiej przyjaźni. Tak naprawdę pod płaszczykiem frywolnych przygód kryje się tu subtelna, a zarazem pasjonującą opowieść o akceptacji, oddaniu, zaufaniu i prawdziwej przyjaźni. Tematyka jak najbardziej przeznaczona dla młodego pokolenia, wskazująca na ważne i istotne prawdy wychowawcze.
Polecam bardzo serdecznie.

Agata G.