„Tajemnica Zamku Grozy” – recenzja

Trzech przyjaciół rozpoczęło swoją działalność jako klub Trzech Detektywów na wyraźne zapotrzebowanie chwili. Otóż wybitny reżyser filmowy zaczął poszukiwać prawdziwie nawiedzonego domu, obiektu w którym mógłby nakręcić swój nowy film. I tak na scenę wkraczają młodzi poszukiwacze tajemnic.
Odkrywają oni w najbliższej okolicy posępne zamczysko obrośnięte dzikim winem ze strzelistymi wieżami i pustymi czarnymi oczami okien. Zamek Grozy wsparty o ścianę Czarnego Kanionu, zbudowany z elementów innych przeklętych, nawiedzanych przez duchy budowli z całego świata, jest osławiony tak potworną legendą, że nie było śmiałka, który nie uciekłby z niego po zaledwie kilku godzinach i nikt przez wiele lat nie spędził w nim ani jednej nocy. Młodzi detektywi postanawiają dowiedzieć się, co w owym domu straszy. Czy jest to niezwykły obraz, który zdaje się mrugać do patrzącego, czy może powiew lodowatego chłodu, jakby korytarzami maszerowały całe zastępy duchów, czy może nikłe, wiotkie pasemka mgły formujące dziwne kształty w powietrzu na kształt świetlistego niebieskawego widma? A może jest to konstrukcja owalnego przedsionka, nazywanego Holem Echa, tak zaplanowanego, że niesamowitym szeptem zostaje w nim powtórzone każde wypowiedziane tu słowo lub wywołujący dreszcz niepokoju nerwowy chichot? W końcu może to potworna muzyka dochodząca z sali projekcyjnej lub niezwykły szkielet ukryty w ogromnym sarkofagu w bibliotece? I co do tego wszystkiego ma wspólnego zdenerwowanie, przechodzące w paniczny lęk i przerażenie nakazujące uciekać czym prędzej z tego dziwnego miejsca z hodowlą papug, kamienną lawiną i piękną limuzyną? Wiele pytań czeka na odpowiedzi…

Książkę spowija klimat wszechogarniającej trwogi, intrygującej wszystkie zmysły tajemnicy. Czytając niemal słyszymy za ścianą naszego ciepłego, przytulnego pokoju przeszywający szept, a włosy jeżą się nam na głowie od delikatnej poświaty, przenikającej przez szyby. Styl autora jest niesamowicie realistyczny, fabuła pasjonująco rozwija się, natrafiając na coraz nowsze niewiadome, kolejne zagadki, ważne poszlaki. Tym bardziej, że odkrycie samego Zamku Grozy przeklętego przez ekscentrycznego Stephena Terrilla, którego życiową pasją było straszenie ludzi (i taki chciał zostawić po sobie ślad) otwiera jedynie wrota do dalszych wydarzeń. Ktoś naprawdę próbuje nastraszyć młodych odkrywców i odciągnąć od zamku, nie przebierając w środkach i metodach. Przepowiednie cyganki, telefony z ostrzeżeniami, niespodziewane wypadki to tylko preludium przygody. Zadanie staje się coraz bardziej niebezpieczne, a zagrożenie zuchwałe. Opowieść rozwija się w zawrotnym tempie, napięcie narasta, pełznąc zimnym dreszczem po naszych plecach, aż czujemy na karku ciężki, urywany i złowieszczy oddech lęku.
„Tajemnica Zamku Grozy” to bardzo zręcznie utkana historia z tych lekkich i intrygujących opowiastek, które nie pozwalają się porzucić przed poznaniem prawdy, rozwiązaniem zagadki i otrzymaniem odpowiedzi na wszystkie pytania. A jak wiadomo, każde rozwiązanie jest łatwe, jeśli się je już zna, tylko znaleźć je jest osobliwie trudno. To perfekcyjny kryminał dla młodzieży, ale również dla tych starszych czytelników, którzy potrafią docenić kunszt dobrego pióra, zręcznego stylu i sympatycznej zagadki. Wystarczy tylko z przeraźliwym zgrzytem i przeciągłym jękiem zardzewiałych zawiasów  otworzyć drzwi Zamku Grozy.
Polecam gorąco.

Marta D.