„39 WSKAZÓWEK. Fałszywa Nuta” – premiera

39 wskazówek to seria dziesięciu książek przepełnionych akcją i humorem. Wydawcą polskim jest Wydawnictwo INITIUM. Szkic oraz fabuła cyklu zostały nakreślone przez Ricka Riordana, będącego autorem pierwszego tomu.

39 WSKAZÓWEK
Tom drugi

POŚCIG TRWATrwa pościg za 39 wskazówkami chroniącymi dostępu do niewyobrażalnej potęgi. Czternastoletnia Amy Cahill i jej młodszy brat Dan – ku własnemu zdziwieniu – wysuwają się na prowadzenie. Poszukiwania prowadzą ich do Wiednia, a kluczem do odnalezienia kolejnej wskazówki ma być zdobyty przez rodzeństwo fragment zakodowanych nut utworu Mozarta. Śledzeni przez żądnych władzy krewnych, Amy i Dan nie są pewni, czy zbliżają się do zwycięstwa, czy raczej do śmiertelnej pułapki.

Tytuł: Fałszywa Nuta

39 wskazówek, tom drugi
Autor: Gordon Korman
Data premiery: 16-08-2012
Oprawa: twarda, lakier UV
Ilość stron: 192
ISBN: 978-83-62577-16-3
EAN: 9788362577163

Wydawca: Initium

Jakieś dwie godziny drogi na wschód od Paryża zaatakował pierwszy głód. Saladin powąchał otwartą puszkę z kocim jedzeniem i zniesmaczony odwrócił pyszczek.

– No dalej, Saladinie – powiedziała czule czternastoletnia Amy Cahill. – To twój obiad. Przed nami długa droga do Wiednia. – Egipski mau prychnął wyniośle, jakby chciał powiedzieć: „Ty chyba żartujesz!”. – Najwyraźniej przyzwyczaił się do lucjana czerwonego. – Dziewczyna popatrzyła wymownie na Nellie Gomez, opiekunka była jednak niewzruszona.

– Masz pojęcie, ile kosztuje świeża ryba? – zapytała. – Musimy oszczędzać. Kto wie, ile jeszcze czasu zajmie nam poszukiwanie tych waszych wskazówek. Saladin, nie zważając na toczącą się wokół niego dyskusję, mruknął z irytacją. Brat Amy, jedenastoletni Dan, podniósł wzrok znad zapisanego nutami arkusza, patrząc na kota z empatią.

– Masz rację, stary. Ja też nie mogę uwierzyć, że wybraliśmy najwolniejszy pociąg w całej Europie. Musimy wreszcie się ruszyć! Nasi konkurenci mają do dyspozycji prywatne odrzutowce, a my tracimy czas w Oferma Expresie. Czy naprawdę musimy zatrzymywać się w każdej zabitej deskami dziurze we Francji?

– Nie, wkrótce zaczniemy zatrzymywać się w każdej zabitej deskami dziurze w Niemczech – odparła z rozbrajającą szczerością Nellie. – A później w Austrii. Nie narzekaj, przynajmniej bilety były tanie. Nie po to zgodziłam się wami opiekować podczas tej wyprawy…

– Towarzyszyć nam – poprawił ją Dan.

– …żebyśmy w połowie zrezygnowali z powodu braku pieniędzy, które roztrwonicie na świeżą rybę dla kota i bilety na drogie pociągi – dokończyła.

– Naprawdę doceniamy twoją pomoc, Nellie – zapewniła żarliwie Amy. – Nie poradzilibyśmy sobie bez ciebie.

– Dobrze, już dobrze – mruknęła opiekunka.

Amy ciągle była pod wrażeniem wydarzeń ostatnich dwóch tygodni. W jednej chwili jesteś sierotą, a w drugiej dowiadujesz się, że należysz do najpotężniejszego rodu w dziejach ludzkości! – ta myśl wracała do niej każdego dnia niczym rozpędzony bumerang. W życiu dwójki osieroconych dzieciaków, oddanych pod wątpliwą pieczę ciotki Beatrice, która podrzucała je kolejnym opiekunkom – nastąpił ogromny zwrot. Wreszcie poznali prawdę – byli krewnymi Benjamina Franklina, Wolfganga Amadeusza Mozarta i innych słynnych ludzi: geniuszy, wizjonerów i światowych przywódców. Byliśmy nikim, a teraz możemy zmienić losy świata…

A wszystko to dzięki konkursowi babci Grace, który ustanowiła w swoim testamencie. Sekret długowiecznej potęgi Cahillów jednak przepadł i można go było odtworzyć tylko w jeden sposób: łącząc ze sobą trzydzieści dziewięć wskazówek rozrzuconych po całym świecie. Wyruszyli więc w poszukiwaniu skarbu, i to nie byle jakiego. Po przemierzeniu lądów i oceanów miała ich czekać nagroda – przejęcie władzy nad światem. Jednak im wyższa stawka, tym większe ryzyko. W wyścigu po zwycięstwo mieli licznych i zdesperowanych rywali, których nic nie mogło powstrzymać. Były już pierwsze ofiary i prawdopodobnie pojawią się kolejne. Amy spojrzała na siedzącego naprzeciwko niej Dana. I pomyśleć, że jeszcze dwa tygodnie temu walczyliśmy o pilota do telewizora…

Odnosiła wrażenie, że jej brat nie do końca zdaje sobie sprawę z zawiłości sytuacji. Fakt, że należą do najpotężniejszej, najbardziej wpływowej rodziny w historii dziejów, przyjął do wiadomości bez mrugnięcia okiem. Nie dostrzegał żadnych minusów bycia jedną z najważniejszych figur w tej grze.

Przez całe to zamieszanie związane z konkursem nie mieli nawet chwili, by porządnie opłakać śmierć babci. Nie dawało to Amy spokoju. Były sobie takie bliskie. Chociaż to właśnie za sprawą Grace znaleźli się na tym rozpędzonym roller coasterze.

Amy nic już z tego nie rozumiała. Pokręciła głową, by odpędzić od siebie natrętne myśli, i skoncentrowała uwagę na swoim bracie, który przyglądał się fragmentowi partytury, szukając ukrytych w niej informacji.

– Znalazłeś coś? – zapytała.

– Nic – odparł Dan. – Jesteś pewna, że ten cały Mozart był Cahillem? Ben Franklin nie potrafił wydmuchać nosa, nie zostawiając na chusteczce zakodowanej wiadomości, a tu nie ma zupełnie nic poza nudną muzyką.

Amy przewróciła oczami.

– „Ten cały Mozart”? Urodziłeś się lamusem czy może masz na to jakieś papiery? Wolfgang Amadeusz Mozart jest uznawany za największego kompozytora w historii muzyki klasycznej.

– Właśnie, muzyki klasycznej. Flaki z olejem!

– Dźwięki są oznaczone literami od C do H – wtrąciła Nellie, zerkając na partyturę. – Może w ten sposób coś nimi zapisano?

– Już tego próbowałem – odparł Dan. – Nawet przestawiałem litery, na wypadek gdyby był to kolejny anagram. Musimy spojrzeć prawdzie w oczy: niemal straciliśmy życie za wskazówkę, która tak naprawdę nie jest wskazówką.

– To jest wskazówka – upierała się Amy. – Musi być.

Trzydzieści dziewięć wskazówek. Żaden konkurs nie niósł za sobą tak wielkiej obietnicy – i jednocześnie wielkiego ryzyka. W grze o tak potężną stawkę śmierć dwójki sierot przeszłaby niemal bez echa.

Jednak oni wciąż żyli, mało tego – podążając śladami Benjamina Franklina, choć była to wędrówka pełna zasadzek i niebezpieczeństw, odnaleźli pierwszą wskazówkę. Amy była przekonana, że Mozart stanowił klucz do drugiej wskazówki. Odpowiedź znajdowała się na końcu tych torów, w Wiedniu – mieście, w którym żył i komponował. Cahillowie mogli mieć tylko nadzieję, że ich konkurenci nie dotrą tam przed nimi. […]