kochanek (Strona 6 z 21)

Pewnie że żartuję - lepiej jest sponsorować:)

Tak, najważniejsze żeby wszystko od razu ustalić, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony..

Gorzej, jak on powie: no, ja w tym miesiącu muszę koniecznie wymienić to i tamto w samochodzie - musimy czymś jeździć, a ty przecież możesz się obejść bez kosmetyczki. Oni mają takie praktyczne podejście do życia, że mnie to czasem zwala z nóg...

Racja. Też bym chciała pod koniec ciąży i na początku po urodzeniu być z dzieckiem i nie pracować. Jak myślicie, ile taka przerwa może trwać? Do jakiego czasu najlepiej zostać z dzieckiem, jeśli kobieta chce później wrócić do pracy?

Tylko pół roku? Ja myślałam o roku minimum, tak do dwóch lat.

Zazdroszczę. Myślę, że ja bym się kłóciła ile kto więcej prądu, wody i kto ile zjadł. No bo teraz już nie mieszkamy razem, choć planujemy do tego kiedyś wrócić - dwa razy startowaliśmy z tym pomysłem i dwa razy nie wyszło, ale znamy przyczyny.

Ach, była inna sytuacja. Ktoś z jego rodziny pryhjechał na jakiś czas z zagranicy, a innym razem mieliśmy kryzys. Zresztą, ja myślę, że jeszcze się namieszkamy razem, a póki co wolę z rodzicami - to takie romantyczne kiedy przychodzi po mnie i odprowadza mnie do domu.

Tak, właśnie. Chociaż myślę, że i tak się nie znudzimy. To dość dynamiczny związek. Oboje tacy jesteśmy.

Yyyyy, no wiesz... ja tak wrzeszczę i rucam się jak one, choć nie oglądam, więc nie przejęłam, po prostu mam ciut wybuchowy temperament. Ale kiedyś nie byłam aż taka.

Racja, całkowita racja.  Były mnie upośledził pod pewnymi względami. Często ze mną na przykład zrywał za każdym razem jak nie udało mi się od razu wprowadzić zmin, których sobie życzył, a wymagał bardzo wiele. I teraz, kiedy mój partner musi coś w sobie zmienić, a powtarza błąd kolejny raz - zrywam od razu. a precież wiem, że niektórych rzeczy nie da się od razu zmienić i człowiek nieraz się potknie. Walczę z tym. Widać już efekty. No ale najpierw musiałam sobie to uświadomić oczywiście i przyznać się do tego.

Ja mnóstwo, tak jak były ze mną mnóstwo razy. Moje kochanie nigdy ze mną nie zerwało. Ale źle to na nas wpłynęło, zabrakło poczucia stabilizacji, które dla niego jest tak bardzo ważne i zaczęły się wątpliwości czy na pewno tak go kocham jak mówię, skoro tak łatwo przychodzi mi zrywanie. Dopiero jak sobie uświadomiłam, że przejęłam to po byłym i mu o tym opowiedziałam to zrozumieliśmy oboje. no ale trochę nadwerężyłam jego zufanie, bo obawia się, że w każdej chwili mogę znowu zerwać. jaka ja głupia jestem. Krzywdziłam go tyle czasu, bo ktoś tak samo skrzywdził mnie. Żyłam w poczuciu odrzucenia i nieakceptacji i to zafundowałam mężczyźnie, którego tak kocham.