Czy zostać z chłopakiem, który wyjechał za granicę (Strona 4 z 6)

I jak rozwiązała się ta sytuacja?

Nie lubię takich sytuacji. Nie lepiej powiedzieć sobie pewne sprawy prosto z mostu, pożegnać się, zamiast pozwolić, żeby działo się samo i żeby nikt nie wiedział co jest grane tak do końca? pff...

Ja tak zrobiłam, ale to miałam 15 lat, to jeszcze można wybaczyć taką niedojrzałość.
Zgodziłam się na tzw. chodzenie z chłopakiem, bo choć chodzić nie chciałam ani z nim, ani z nikim innym też nie, głupio mi było odmówić, bo go lubiłam (do dziś jestem mało asertywna, ale pracuję nad tym, jako że asertywność to podobno cecha nabyta). To był mój pierwszy chłopak. Po jakimś czasie zaczęłam unikać spotkań, szukać wymówek, zamiast powiedzieć wprost, w jakichkolwiek słowach, że nie wiem... nie pasujemy do siebie czy coś innego, byle nie przeciągać tylko jasno dać do zrozumienia, że koniec.
Przez rok się do mnie nie odzywał i straciłam tym samym fajnego kolegę... w dodatku z klasy. Pierwszy raz odezwał się do mnie kiedy znalazł nową dziewczynę w kolejnym roku szkolnym, bardzo fajną zresztą.

Jednak w normalnym związku, choć oboje widzą, że zanosi się na rozstanie i czasem słowa są zbędne, to powinno się jednak powiedzieć wprost, choćby po to, żeby nie blokować, nie marnować czasu drugiej osoby. Każdy powinien wiedzieć na czym stoi. Pan Z. przecież wyciął mi taki nr, że ani TAK, ani NIE, takie ch. wie co, chciał czegoś więcej, nagle zniknął, zarzucał mi wycofywanie się, a sam się wycofał, poszedł sobie w swoją stronę nie mówiąc koniec, wręcz przeciwnie... ze słowami "Nie chcę kończyć." i  choć to nie był związek, miałam i mam mu za złe, że nie określił się i ta sytuacja w tym wątku może dlatego tak mnie drażni, że wiem jak to jest nie wiedzieć jak jest

Pytanie jak daleko posuwałaś się z tą akceptacją, bo są granice, które źle jest przekraczać, jeśli chodzi o tolerowanie wad. Mam nadzieję, że Ci do nich daleko było. Ja do dziś żałuję swojej pobłażliwości.

Trudno kierować się rozsądkiem jeśli chodzi o uczucia.. Często traci się głowę dla kogoś i w wieku 30, 40 czy nawet 60 lat...

Starsi ludzie niestety naiwnieją z wiekiem, dają się nabrać na podstawione firmy telekomunikacyjne czy na  "wnuczka", a jak słyszę o kwotach, jakie tracą, to chyba nie są to ludzie z wykształceniem podstawowym...? Więc nie wiadomo co nas czeka za te 30lat .

Ja się zamknę na starość w domu rozrywek. Będę grała z innymi starcami w warcaby i oglądała jasełka. Z koleżankami będziemy pokazywać halki spacerując po deptaku - ku zgorszeniu! Będzie bosko

[img]//img1.stylowi.pl//images/items/s/201310/stylowi_pl_fotografia_13007812.jpg[/img]

Za 30 lat to będę miała taki cellulit, że tylko przeszczep skóry wraz z tkanką podskórną mnie od niego ocali. A za 40 będę nieżywa.

[quote=niechcemisie]Nie lubię takich sytuacji. Nie lepiej powiedzieć sobie pewne sprawy prosto z mostu, pożegnać się, zamiast pozwolić, żeby działo się samo i żeby nikt nie wiedział co jest grane tak do końca? pff...[/quote]

Właśnie kogoś poznałam i spotykamy się, mam nadzieję, że coś z tego będzie , a tu w niedzielę mój były napisał SMSa że będzie w Polsce pod koniec marca i co ja na to? Nie odpisałam.

Pewnie miał BARDZO WAŻNE SPRAWY zbawiające świat, i nie zamierza się z nich tłumaczyć tylko prosto z mostu działa:)

Na nic lepszego nie zasłużył moim zdaniem...