Życie na emigracji

Byłam za granicą 1, 5 roku, ale jakoś się tam nie odnajdowałam... Praca, dom, praca, zero znajomych, bo byłam akurat tam, gdzie Polaków niewielu... Wyjechałabym jeszcze raz, ale tylko na parę miesięcy, na pewno nie dłużej niż na pół roku, bo tam się usycha towarzysko...

Ja bym mogła wyjechać, ale na pewno nie sama, tylko z kimś kto już tam był i ma jakieś doświadczenia

Tak, zaraz będę znała kogoś takiego...siebie Wyprowadzam się za granicę za niecałe dwa tygodnie i jestem szczęśliwa.

Jestem w związku od niespełna roku. Pojawiła się okazja do wyjazdu za granicę (bardzo daleko). Prawdopodobnie żyje się tam lepiej, ludzie są milsi, wypłata wyższa. Tzw. jedno z najlepszych państw do życia. Żeby tam wyjechać trzeba mieć wizę, którą jest ciężko dostać. Mój facet jest w stanie ją zdobyć, ja nie. Więc jedyną opcją, żebyśmy pojechali razem jest wzięcie ślubu. On nie widzi innej opcji, liczy się tylko wyjazd.
Wszystko by było pięknie i ładnie, gdyby ten związek był szczęśliwy. Dla mnie ważne jest uczucie - miłość, namiętność, itp. On chyba jednak nie jest w stanie odczuwać głębszych uczuć. Dla niego związki są czysto partnerskie - ważne, żeby się akceptować, żeby można było żyć na akceptowalnym poziomie, praca, itp. Nie jest aż tak istotne czy się ludzie kochają czy nie.
Takie podejście jest wbrew moim zasadom. Może żyję w wyidealizowanym świecie, gdzie miłość istnieje? Powinnam złamać swoje zasady i wziąć ten ślub, żeby wyjechać a następnie założyć rodzinę? Bardzo trudno teraz znaleźć normalną osobę, z którą można się związać. Dwa lata szukałam i znalazłam, ale on jest taki egocentryczny. Mam już 30-stkę na karku i chciałabym w końcu założyć normalną rodzinę. Boję się, że prawdziwiej miłości już nie znajdę, więc czy powinnam się z nim wiązać na stałe i wyjeżdżać, czy lepiej zaryzykować i szukać dalej?  Chcę mieć lepszą pracę i ciekawsze życie,  podróżować i poznawać nowe miejsca, ale już sama nie wiem co robić....

Stałe związki, tudzież małżeństwa, wcale nie są takie ekscytujące, to  normalne. Czasem czegoś nam brakuje, czegoś, czego nie możemy już dostać w rodzinnym środowisku.. a może owe środowisko rozleniwia, a my poszukujemy adrenaliny i chwili oddechu... W życiu bywa tak, że jak jest nam dobrze, to chcemy mieć jeszcze lepiej, ale zmiany nie zawsze wychodzą nam na lepsze..

Ajć... i znów zaczynam się zastanawiać czy tymczasowość nie jest jedną z norm w związku. I czy warto wiązać się na stałe...

emigracja dotyka nie tylko ludzi młodych, kuzynka mojej mamy wyjechała, bo jej sytuacja w Polsce była kiepska, mąż zmarł dzieci na szczęście usamodzielniły się jako tako, a ona pani 50 plus bez szans na emeryturę, rentę, pracę - cokolwiek, musiała zacząć wszystko od początku, jak na razie daje sobie radę pracuje jako opiekunka i gosposia we Włoszech ale tęskni za bliskimi - dziećmi i wnukami

Ostatnio edytowany przez Pmajfana (2015-05-26 20:24:59)

[quote=klementynna]Dlatego miłość trzeba cały czas pielęgnować i o nią cały czas dbać. Mówię wam, że ja byłam na emigracji na wakacje w przerwie międzysemestralnej i właśnie pracowałam ciężko na taśmie, za marne grosze. Holender za taką stawkę nawet by nie poszedł robić a Polak robi aż ma uśmiech na twarzy.[/quote]
A za zakwaterowanie płaciłaś osobno?
Summa summarum i tak się bardziej opłaca, weź tu stań przy taśmie

Jeśli u nas nie ma perspektyw, to chyba nie ma się nad czym zastanawiać,. Jeszcze osoby mające rodziny to rozumiem, ale takiego singla zwykle tu nic nie trzyma, można wyjechać w każdej chwili.

Z Polakami na emigracji to jest różnie, jedni tęsknią, a drudzy chcą jak najszybciej upodobnić się do obywateli danego państwa i nie być kojarzeni z Polską... Podobno lepiej udawać Rosjanina, bo tych się wszędzie boją i kojarzą z jakąś mafią:)

Teraz bardziej jeździ się do Niemiec, Szwajcarii, tam zwykle cenią Polaków za umiejętności i solidność.