jaki nastrój macie dziś...? (Strona 95 z 128)

Ale skomplikowane... Jedyne wyjście to chyba milczeć.

Owszem jest przystojny, ale bardziej niż wygląd "bierze" mnie ten uśmiech.
Chciałabym mieć z Nim więcej kontaktu, ale właśnie dlatego, że Jego uśmiech tak mi się udziela. Po takim nawet przypadkowym spotkaniu humor mi się zawsze poprawia, choćby był bardzo zły. Ale spotkania z nim napawają mnie swego rodzaju lękiem, bo zawsze wydawało mi się, że potrafię robić dobrą minę do złej gdy i nawet kiedy nie mam humoru, to mało kto potrafi się zorientować, że tak jest, a On to potrafi... Choć prawie mnie nie zna. Dlatego przeraża mnie to, że czyta ze mnie jak z otwartej książki...

Oj Niechcemisie Stęskniłam się za Twoimi opiniami

Nie chodzi o to, że chcę coś udawać, tylko o to, że mimo wszystkich pokrętnych emocji, łączącej nas relacji, jest to prawie obcy mi człowiek. I to mnie przeraża, że ktoś obcy może tyle widzieć. Zbyt łatwo widzieć.

Mojemu Mężowi mogłoby się to nie spodobać

Mniej więcej o to mi chodzi, co napisałaś, że zna mnie bardziej niż na tym etapie bym tego chciała.
A co do Twoich podpunktów... To raczej "a" mi pasuje. Choć nie od początku tak było. Na początku mnie wkurzał, nie lubiłam go, irytowało mnie to, że muszę spędzać, czas w jego towarzystwie... Ale potem on zaczął komentować różne rzeczy, wtrącać dygresje kierowane do mnie, a potem to już jakoś samo się toczyło...

On mnie intryguje. Ta relacja mnie intryguje. I ten uśmiech... Mmm...

A jak się poznaliście i dlaczego "byłaś zmuszona" być w jego towarzystwie? Pracowaliście razem?

Zakrawa to o flirt. Choć od kiedy wie, że wyszłam za mąż, to zrobił się bardziej subtelny... Często nawiązuje do różnych sytuacji w tak wyrafinowany sposób, że tylko ktoś kto wie, że coś takiego miało miejsce jest w stanie się zorientować, że do czegoś pije... Dla pozostałych jest to zwyczajna rozmowa. Kiedyś koleżanka, dość bystra nawiasem mówiąc, stwierdziła, że nie wie o co chodzi i co z tą rozmową było nie tak, ale nie była ona zwyczajna... I że ten Jego uśmiech, kiedy rozmawialiśmy, był jakiś specjalny... Wcześniej u Niego takiego nie widziała...

Wittchen, nie pracowaliśmy razem. Choć był taki pomysł, ale to później, jak już się rozwinęła trochę ta relacja. A zmuszona byłam ze względu na uczelnię...

Chyba nic.

Może trochę rozwinąć, ale tylko pod kątem częstotliwości rozmów. Nie chcę, żeby zmieniła charakter, to mi się w niej podoba, że jest taka trudna do zdefiniowania, w pewnym sensie nieuchwytna. I mało kto o niej wie... Co akurat jest plusem
Nie żebym ją specjalnie ukrywała, ale gdyby wszyscy o niej wiedzieli, mogłoby to rodzić pewien dyskomfort.

Nie. Nawet nie w tym samym mieście.

Zawsze jest jeszcze telefon, mail... Maile od Niego bardzo lubię

Ach, te emotikonki, prawda...?

Gdybyście widzieli się częściej , może by relacja spowszedniała, a tak wciąż jest świeża, jest o czym gadać. Ja bym nic nie zmieniała

Też sobie kiedyś coś takiego pomyślałam, że igram z ogniem... Że taka relacja niezupełnie jednoznaczna, może w końcu sporo spraw pokomplikować. A tego bym nie chciała. Chciałabym, żeby to pozostało takie jakie jest.

Powinnam się wycofać? Zachowywać jak gdyby nigdy nic?