Jak odzyskać przyjaciółkę?

nie wierzę, żeby dało się to naprawić, zawiodłaś jej zaufanie i sama bym już takiej osobie nie zaufała... Dobrymi chęciami to jest piekło wybrukowane...

Może [url=http://tarot.net.pl/wrozby-z-kart-tarota/] wróżby z kart tarota [/url] Ci pomogą?
Wiem, że wiele osób korzysta z usług wróżki więc być może wróżka podpowie Ci jak odzyskać przyjaciółkę.
Jednak strata najlepszego przyjaciela zawsze będzie bolesna więc dobrze jest spróbować zawalczyć wszelkimi środkami

Tak, zdradzanie tajemnic nie jest w porządku, ale okłamywanie ludzi też nie. Wmówiła mu poronienie... Ja bym wybaczyła przyjaciółce, zwłaszcza, że się stara. Co innego, gdyby facet był typem, od którego i matka i dziecko powinny trzymać się z daleka, jakiś przemocowiec, alkoholik. Wtedy ta przyjaciółka naraziłaby czyjeś bezpieczeństwo, narobiłaby więcej szkody niż korzyści.
Jeśli ta dziewczyna nie chciała być z tym chłopakiem, jeśli on nie chciał być z nią, to przecież nie musieli, ale uważam, że człowiek ma prawo wiedzieć o tym, że ma dziecko, choć jemu może wygodniej jest "nie wierzyć"...

Gdybym była facetem i ktoś zataiłby przede mną, że zostało poczęte moje dziecko, czułabym, że w pewien sposób zostało naruszone moje prawo.

Hmm... ja bym chyba nie potrafiła dusić w sobie tego, ciążyłoby mi to, w pewnym momencie bym nie wytrzymała, choć skłonność do odkrywania takich tajemnic pewnie też zależy od relacji matki z dzieckiem. Jeśli ona już teraz ma problem z wyjawianiem prawdy, to może ukrywać to do końca, albo wymyślić kolejne kłamstwo - ojcu powiedziała, że dziecko nie żyje, dziecku może powiedzieć, że nie żyje ojciec, albo że odszedł. Jeśli bała się, że na wiadomość o ciąży ten chłopak uzna, że złapała go na dziecko, to może i nie mieć odwagi powiedzieć dziecku, że przez całe życie ukrywała go przed ojcem.

Jest jeszcze kwestia tego, że ono będzie się wychowywało albo bez ojca, albo pod opieką kogoś, kto ojcem nie jest. Jeśli to pierwsze, to samo będzie o ojca pytało. Jeśli to drugie, to może się kiedyś od niego dowiedzieć, zwłaszcza jeśli matka się z nim rozstanie.

Wyobrażacie sobie reakcję dziecka, które wychowywało się całkiem bez ojca i nagle dowiaduje się, że mogło być inaczej? Co ono poczuje? Będzie skrzywdzone przez to, że ktoś uniemożliwił mu stworzenie bliskiej więzi z rodzicem. Dziecko nie będzie się zastanawiało, czy ojciec je chciał czy nie chciał, skoro o nim nie wiedział, tylko poczuje niewyobrażalną stratę i ogromny żal do matki, że odmówiła mu prawa do ojcowskiej miłości, do wsparcia, do bliskości, której mogło doświadczać nawet wtedy, kiedy rodzice nie byli parą. Po czymś takim relacja z matką może bardzo ucierpieć, chyba że dziecko zrozumie jej powody i wybaczy, ale musiałaby mieć mocniejszą podstawę do tego, by zrobić co zrobiła, niż taka - "bo on pomyśli, że go złapałam na ciążę".

Smutne to jest, że relacje dwojga ludzi są tak niestabilne, krótkotrwałe, że zamiast stworzyć rodzinę, burzą życie sobie i komuś jeszcze... Niedopasowanie? Nieodpowiedzialność? Zbyt szybko pojawiło się dziecko? Pewnie co związek, to inna historia. Nigdy nie ma gwarancji...

To jest takie dziwne... kiedy na świat przychodzi dziecko ludzi, którzy nawet nie spróbowali ze sobą być, bo chcieli tylko szybkiego seksu. Żadnej więzi. Żadnych planów. Nie wiem, czy nie poczułabym się jak skutek uboczny, gdybym przyszła na świat niechcianym przypadkiem.
Pewnie jednak byłoby to lepsze niż trauma związana z przyjściem na świat w rodzinie, w której więzi niszczone są przez nałóg albo coś równie destrukcyjnego... z dwojga złego już chyba lepiej, żeby rodzice byli dla siebie całkiem obcy, niż krzywdzili się nawzajem.
Nie chcę przez to powiedzieć, że w niepełnej rodzinie nie można mieć dobrego dzieciństwa, rozwinąć się, że dziecko jest gorsze, bo NIE jest, tylko zastanawiam się, jak ja bym się czuła będąc tym dzieckiem. Czego by mi brakowało? Czy czułabym się pokrzywdzona przez rodziców, los, życie? Czy chciałabym wiedzieć jak to jest mieć oboje rodziców obok siebie? Czy miałabym kompleksy? Czy nie złamałoby mi serca, że jedno z rodziców nie chce mnie nawet poznać, że ktoś mógł mnie kiedykolwiek uważać za problem, za niespodziewaną przeszkodę... że mógłby żałować.

Znam samotne matki, które dają dzieciom tyle miłości, że nie trzeba jej niczym uzupełniać i które mimo że wychowują je bez partnera, który okazał się dupkiem, uważają, że urodzenie dziecka to najlepsze co ich spotkało, ale w nich po prostu wygrywa miłość. Kochają i są prawdziwymi matkami, co nie zmienia faktu, że dziecko na pewno będzie zadawało sobie pytania i zastanawiało się nad tym, dlaczego rodzice nie mogli stworzyć mu domu razem.

To musi być okrutne, raniące doświadczenie...
Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego nagle pojawiające się w czyimś życiu kilkuletnie, nastoletnie, czy nawet dorosłe dziecko nie budzi ciepłych uczuć, bo kiedy niby i jak miały się one wykształcić, skoro człowiek nie miał pojęcia o istnieniu tej osoby, są dla siebie obcymi ludźmi. Więzi biologiczne nie oddziałują w ten sposób, że dwie spokrewnione osoby zobaczą się po raz pierwszy i nagle pokochają tak, jakby żyły blisko siebie przez cały ten czas.
I kiedy mamy sytuację, że jedno szuka drugiego latami, myśli o nim, marzy, pragnie kontaktu, bez względu na to, czy to dziecko szukające ojca (ojca, bo matka to akurat siłą rzeczy wie o istnieniu dziecka, nawet jeśli je porzuciła), czy rodzic szukający dziecka, które go nie zna, kiedy już jedno znajdzie drugie, a to drugie nic o nim nie wiedziało, nie żyło każdego dnia myślą o nim, to zderza się ze sobą to pragnienie poznania z zaskoczeniem, obcością. Jedno żyło w wyobrażeniach drugiego, a to drugie nigdy nie istniało w myśli tego pierwszego. To musi być bardzo trudne...

Inny aspekt całej sytuacji: ktoś ma poukładane życie i nagle w to życie wkracza dziecko, o którym nie miał pojęcia. Sytuacja burzy spokój. Pojawiają się zakłócenia, bo...  może jest kobieta, żona, dla której będzie ciosem to, że on ma dziecko z inną, bo może będą dzieci, które będą obawiały się, że ktoś zabierze uwagę ich ojca, bo może będą zobowiązania finansowe, które mocno wpłyną na domowy budżet. Pojawienie się dziecka wiele zmienia w życiu ludzi, którzy na nie czekają, ale oni przynajmniej mają szansę się na nie przygotować, a nagłe odkrycie, że jest się ojcem, po latach... to musi skomplikować życie.

I w całej tej sytuacji najbardziej poszkodowane jest dziecko.

To brzmi jak opowieść z jakiejś powieści Ciężko będzie, powinnaś uszanować jej decyzję