Samotność starszych ludzi (Strona 2 z 3)

Tak! Jak trudno przekonać czasem starszego człowieka, do tego, żeby zrobił coś inaczej. Mają swoje zahamowania i swoje przekonania. Nie zawsze ich propozycje są odpowiednie i sprawdzają się w warunkach, w jakich przyszło im żyć, a im tak trudno to zrozumieć
Nie chodzi o to, żeby nie pozwolić im zrobić czegoś po swojemu, żeby organizować im wszystko, bo my wiemy lepiej co będzie lepsze, bardziej komfortowe itd., ale momentami naprawdę konieczne jest, żeby jednak spróbować inaczej, dla dobra wszystkich. Nie i koniec. Bunt. Oni się złoszczą, my się złościmy.

Ale ja piszę o sytuacjach, w których pewne rzeczy trzeba zmienić, bo zmieniły się okoliczności. Człowiek zniedołężniał, nie wyrabia sam, ale nie chce przeorganizować pewnych rzeczy, zastosować pewnych udogodnień, pozwolić na dodatkową pomoc, a z tą pomocą też jest tak, że powinna odpowiadać obu stronom.

Gorzej, kiedy nie potrafi się sam umyć, ale komuś nie da, bo "nie będzie się nikomu pokazywać nago".

Koleżanka we Włoszech zajmowała się taką babcia, która agresywnie reagowała na próby wykąpania jej i uparcie twierdziła, że jest czysta. No i teraz co ma zrobić opiekunka? Zmusić starszą osobę? Przecież siły nie użyje, a perswazja nie działa.

Jeśli spróbuje ją umyć wbrew woli, to babcia poskarży się dorosłym dzieciom, które opłacają opiekunkę, że jest źle traktowana. Nie każde dziecko ma świadomość, jak trudny potrafi być jego rodzic dla obcych ludzi i oskarży opiekunkę o stosowanie przemocy psychicznej lub fizycznej.
Z drugiej strony, jeśli przyjdzie i zobaczy matkę brudną, spoconą, w nieświeżej bieliźnie, to będzie mieć podstawy, aby przypuszczać, że opiekunka nie wywiązuje się ze swoich obowiązków, zaniedbuje staruszkę mimo dobrego wynagrodzenia.

Dorosłe dzieci nie wiedzą, co się dzieje, bo tego nie widzą, bo mieszkają często osobno, nie mają czasu się zainteresować. Starsze osoby z kolei mogą po prostu krępować się obcej, choćby najmilszej, i zachowywać się inaczej w obecności dzieci, a inaczej sam na sam z opiekunką, zwłaszcza w sytuacji, w której trzeba przed nią obnażyć miejsca intymne, co prowadzi do zdenerwowania.

Nie każdy się na opiekunkę nadaje, ale też nie każdy pozwala się sobą zaopiekować.

Tak, to prawda, niektórzy są bardzo wrażliwi na szczegóły szczególiki
Między innymi właśnie na produkty żywnościowe. Netka40 pracowała w sklepie i opowiadała czasem, jak babki wydziwiają... nie weźmie tego masła czy tam twarogu, nie pamiętam co to było, bo ma nie ten papierek. Spółdzielnia mleczarska wprowadziła nowe opakowanie, ale babka nie i nie, bo nie. Albo nie weźmie paczki makaronu, bo ona jest sama i dla niej to jest za dużo, a chce sobie zrobić makaron z serem. Makaron za cienki, za gruby, taki, śmaki. Ciekawa jestem co robiła w czasach, kiedy makaron był jeden, a nie w kilkunastu kształtach, jak dziś. Niby ma prawo wybrać to, co jej odpowiada i spełniać swoje kaprysy, ale czemu odpowiedzialnością za grubość makaronu obarcza osobę, która wykłada w sieciowym sklepie towar? Przecież nie od niej zależy asortyment.
Bardzo niektórzy są wybredni na starość

Chyba tak... ale przypuszczam, ze w markecie też by wybrzydzały, ze za gruby, za krótki...

Trochę mnie to zastanawia, bo przecież jest to pokolenie wychowane w warunkach, w których niewiele było i trzeba było się dostosować. Dopiero pokolenie ich dzieci doświadczyło tego, że zamiast dwóch smaków możemy wybierać spośród kilkunastu, że mamy całą lodówkę albo dwie margaryn i maseł w markecie i całą alejkę makaronów, obok drugą płatków, za nimi trzecią z mlekiem od dziesięciu producentów, podczas gdy kiedyś było tylko w proszku i z butelki z pobliskiej mleczarni.
Nagle warunki się zmieniły i zaczęliśmy wybierać i wydawać by się mogło, że asortyment będzie wystarczający, zwłaszcza dla takich osób, które kiedyś nie miały z czego wybierać, bo urodziły się zaraz po wojnie.

Podziwiam starszych ludzi, którzy nie wahając się korzystać z tego, co współczesne, dbają także o to, by podtrzymać tradycje warte uwagi. Takie, które w dzisiejszym świecie bez nich by przestały istnieć. Potrafią kontynuować je w taki sposób, który nie kłóci się z nowoczesnością, a wzbogaca ją, czyni bardziej różnorodną, piękniejszą, bardziej wartościową.

Cudownie jest zasmakować przeszłości w takiej formie, prosto z rąk ludzi, dla których te tradycje były codziennością. Od prostych czynności począwszy, przez przysmaki wyrabiane w tradycyjny sposób, aż po zwyczaje i przekonania, o których opowiadają i według których żyją. W zabobony nie wierzę, ale podoba mi się to, co związane z kuchnią, rękodziełem, pracowitość i gościnność, stosunek do natury.

Na żywo tego nie widziałam, bo nie miałam okazji, ale czasami w telewizyjnych reportażach je pokazują. Nigdy nie mają poważnych min jak niejedna osoba, która z ledwie lekkim uśmiechem opowiada o wspaniałych inicjatywach, warsztatach, pokazach, imprezach, stowarzyszeniach itd. Te panie, o których pisze Milagro, zawsze mają uśmiech od ucha do ucha, zupełnie nie krępują się wystąpień przed kamerą. Są takie serdeczne i opowiadają o tym, co robią, w taki sposób, jak dziecko zapytane w wesołym miasteczku, czy mu się podoba

Udowadniając w ten sposób, że na każdym etapie życia czeka na człowieka dużo dobrych rzeczy do zrobienia