Bardzo dziękujemy za udział w naszym konkursie i wszystkie komentarze oraz listy przesłane do Redakcji. Cieszy nas, że miłośników książek jest tak wielu, a jeszcze bardziej jesteśmy dumni, że możemy wspierać Waszą pasję prezentami książkowymi.
Nagrodzone osoby:
ataga
Odpowiedź na pytanie wcale nie jest prosta i łatwa, bowiem moja lista ulubionych autorów, których książki mogłabym i chciałabym polecić jest stosunkowo szeroko rozbudowana. Wskażę jednak na dwóch autorów polskich, czyli Remigiusza Mroza i Maxa Czornyja.
Pana R. Mroza cenię za wspaniałych bohaterów, których kolejne losy odkrywam z pasją i niesłabnącą ciekawością, tłumaczenie zawiłości prawnych na język laików i Joannę, która zawsze działa na pełnej… Chyłce, surowość natury Tatr wraz z Jaśkiem Kiklą i Edmundem Osicą, język gestów odkrywany wraz z Gerardem czy „małe diablice” oraz „tatełożarty”, tak koszmarne, że aż śmieszne. Każda kolejna książka jest dla mnie swoistą nową i odkrywczą przygodą, którą mogę przeżyć w zaciszu swoich czterech kątów. A perfumy Kenzo Amour mam na swojej półce, bowiem faktycznie są po stokroć niezwykłe…
Pana Maxa natomiast cenię za mrok i dystans, klimat, który czuję wszystkimi zmysłami, deszczowego psa, który i mnie zaczął śledzić, krwawe zbrodnie, fonografy, wielbiciela i terror czy program, który nigdy nie został wyemitowany. Ekscentryczność i sensualność oraz zegary, które intrygują wszechobecnością. Pan Czornyj jest niewątpliwie mistrzem ciemnej i robaczywej strony kryminału. Idealny duet z białym winem.
Kalina Z.
dorotalen@
serdeczne gratulacje!
Nagrodami w konkursie są 3 zestawy książek Remigiusza Mroza wydanych przez Wydawnictwo FILIA:
1 i 2 nagroda – Zestaw R. Mróz: Listy zza grobu + Głosy z zaświatów + Szepty spoza nicości (z autografem) + saperka
3 nagroda – Zestaw R. Mróz: Nieodnaleziona + Nieodgadniona (z autografem)
O KSIĄŻKACH:
Cały świat czytał Stiega Larssona, potem Jo Nesbø, a teraz nadszedł czas na Remigiusza Mroza.
[Tess Gerritsen]
Remigiusz Mróz: Listy zza grobu
Największe tajemnice drzemią w małych miasteczkach.
Dwadzieścia lat po śmierci ojca Kaja Burzyńska wciąż otrzymuje od niego wiadomości. Zadbał o to, przygotowując je zawczasu i zlecając coroczną wysyłkę tego samego, pozornie przypadkowego dnia. Po czasie Kaja traktuje to już jedynie jako zwyczajną tradycję – aż do momentu, gdy w listach zaczyna dostrzegać drugie dno…
Tymczasem do miasteczka po dwudziestu dwóch latach wraca Seweryn Zaorski. Patomorfolog i samotny ojciec dwójki dzieci kupuje zrujnowany dom rodzinny Kai i rozpoczyna remont. W zniszczonym garażu odnajduje zamurowaną skrytkę z materiałami, które rzucają nowe światło na sprawę sprzed dwóch dekad…
Remigiusz Mróz: Głosy z zaświatów
Seweryn Zaorski stara się na nowo ułożyć sobie życie, kiedy do zakładu patomorfologii w Żeromicach zaczynają trafiać ciała małych dzieci z okolicy. Nikt nie potrafi rozwiązać zagadki śmierci młodych ofiar, nic bowiem nie wskazuje na to, by zostały zamordowane. Seweryn jest jednak przekonany, że może stać się głosem tych, którzy mówią już jedynie z zaświatów.
Kto i dlaczego zabija niewinne dzieci?
I jaki związek ma to z tajemniczymi wiadomościami,
które Zaorski zaczyna otrzymywać?
Tymczasem Kaja Burzyńska musi zmierzyć się nie tylko z komplikującym się życiem rodzinnym, ale także z upiornym wołaniem tych, których ma na sumieniu.
I tych, którzy domagają się sprawiedliwości…
Remigiusz Mróz: Szepty spoza nicości
Seweryn Zaorski po raz ostatni wraca do Żeromic, by sprzedać dom i na dobre zostawić za sobą tragiczną przeszłość. Formalności trwają dłużej, niż powinny – i wszystko wskazuje na to, że ktoś z premedytacją chce zatrzymać go w okolicy.
Tego samego dnia policja otrzymuje anonimową wiadomość, że w lasach Roztocza nieopodal miasteczka znajdują się poćwiartowane zwłoki brutalnie okaleczonego mężczyzny. Zaorski nie ma zamiaru się mieszać, ale kiedy o pomoc prosi go Kaja Burzyńska, nie potrafi odmówić.
SPOZA NICOŚCI ZACZYNAJĄ DOCHODZIĆ SZEPTY TYCH,
KTÓRZY NIE MIELI PRAWA PRZEMÓWIĆ…
Remigiusz Mróz: Nieodnaleziona
Pierwszy polski thriller psychologiczny na miarę największych światowych bestsellerów!
Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia.
Dziesięć lat po zaginięciu narzeczonej, Damian Werner jest pewien, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Pewnego dnia trafia jednak niespodziewanie na ślad ukochanej – ktoś zamieszcza jej zdjęcie na jednym z profili spotted, szukając dziewczyny.
Werner jest gotów przyjąć, że to przypadkowe podobieństwo, spotter wgrywa jednak drugie zdjęcie. Zdjęcie, które zrobił jej sam Werner na kilka dni przed zaginięciem – i którego nikomu od tamtej pory nie pokazał.
Kto szuka dziewczyny? I czy to naprawdę ona pojawiła się po dziesięciu latach?
Damian znał swoją narzeczoną od dziecka, spędzali ze sobą każdą chwilę. Szukając odpowiedzi na kolejne pytania, odkrywa jednak, że nie wiedział o niej wszystkiego…
Remigiusz Mróz: Nieodgadniona
Straciłem w życiu tak naprawę jedną bliską osobę, ale to w zupełności wystarczyło, bym zrozumiał, że prędzej czy później stracę wszystko…
Rok po ucieczce od męża Kasandra Reimann prowadzi spokojne, ustatkowane życie za granicą. Jest przekonana, że udało jej się zostawić wszystko za sobą – także konsekwencje tego, co zrobiła, by ratować siebie i dziecko. Do czasu. Pewnego dnia jej syn nie wraca do domu po wizycie u kolegi, a jedyny ślad prowadzi do Opola.
Zrozpaczona matka zrobi wszystko, by odnaleźć dziecko, nawet jeśli będzie oznaczało to ponowne spotkanie z człowiekiem, którego życie zniszczyła.
Damian Werner tymczasem wprowadza się do nowego mieszkania, wciąż starając się zapomnieć o wszystkim, co spotkało go rok temu. Przeglądając jednak rzeczy zostawione przez poprzedniego właściciela, trafia na starą kasetę VHS, która rzuca nowe światło na jego przeszłość…
Ja jestem wielkim miłośnikiem kryminałów a moją szczególną sympatią obdarzyłem szwedzkiego pisarza Henninga Mankella, który jest jednym z najlepszych współczesnych autorów powieści kryminalnych. Popularność w naszym kraju, przyniósł mu cykl, którego głównym bohaterem jest Kurt Wallander, komisarz z Ystad. Cykl powieści o komisarzu Wallenderze stał się światowym bestsellerem przełożonym na 25 języków, doczekał się wielu ekranizacji i nagród, m.in. Złotego Sztyletu za najlepszą powieść kryminalną wydaną w Anglii. Mankell tworzy również powieści społeczne, jest dramaturgiem zajmuje się też reżyserią teatralną. Henning Mankell to autor, który zazwyczaj przedstawia swoich bohaterów stopniowo, powoli uchylając rąbka tajemnicy o ich czynach i przeszłości. Każda z jego ksiażek odznacza się czymś wyjątkowym i niepowtarzalnym to lektura niezwykle wciągająca, czyta się ją dosłownie z zapartym tchem. Mankell ma niezwykłą umiejętność poruszania spraw trudnych społecznie w taki sposób, że zmuszają czytelnika do głębszej refleksji nad nowoczesnym śwaitem.
Z książkami Mankella nie sposób się nudzić !
Katarzyna Michalak to pisarka, która dużą popularność zdobyła dzięki powieściom typowo kobiecym. Ostatnio na jej koncie pojawiły się powieści nieco kontrowersyjne, a na pewno zaskakujące. Między innymi „Nadzieja” oraz „Mistrz”. Twórczość autorki poznałam dzięki serii z kokardką i zapałałam do jej prozy wielką sympatią. Kilka dni temu miałam okazję przeczytać „Wiśniowy Dworek”, pozycję należącą do serii owocowej i wiecie co? Pochłonęłam ją za jednym zamachem! O twórczości Katarzyny Michalak można napisać wszystko, tylko nie to, że jest ona jednostajna i nudna. Z każda kolejną lekturą utwierdzam się w przekonaniu, że w tej drobnej kobiecie drzemią nieskończone pokłady pomysłowości i , że nie jednym nas czytelników pisarka jeszcze zaskoczy. Książki Katarzyny Michalak są bardzo energetyczne szybka wartka akcja,cudowne,nie nużące opisy i odrobina magii jaką zawierają nie pozwalają na nudę W jej twórczości spotykamy ciekawych bohaterów, prawdziwe uczucia, miłość do zwierząt i przytulnych domostw. Wiele się dzieje, pisarka potrafi zaskoczyć, pięknie dobiera słowa, a jej dialogi są barwne i interesujące jestem po prostu oczarowana jej twórczością
Odpowiedź najprostsza ulubioną moją pisarką jest Małgorzata Gutowska- Adamczyk. A dlaczego ? Bo Pani Małgosia swojej twórczości daje nam część swojej emocjonalnej drogi życiowej, swoich uczuć, przeżyć. Malując nam słowami portret nie do końca doskonałej rodziny , społeczeństwa i niedoskonałej jednostki. W jej książkach znajdziemy przeżycia które obrazują nam teraźniejszość i związane z tym odczucia, stan emocjonalny, myśli, postawy i stosunek do świata. Pani Gutowska – Adamczyk odkrywa ich mnóstwo i z właściwą sobie życiową mądrością doskonale opisuje istotne punkty na naszych życiowych mapach. Jak nadać życiu właściwy kierunek, tęsknoty, które tkwią w każdym z nas; za ładem w życiu, sensem, stabilnymi korzeniami, za miłością i szacunkiem. Jej twórczość to nasze otoczenie ,nasz dzień codzienny małe cuda życia, uśmiech losu, radość istnienia a także smutek. W jej książkach jest radość i łzy jest nadzieja i jest ta chwila , gdy musimy przerwać czytanie by przez chwilę pomyśleć i poukładać sobie te słowa z przeczytanych stron.Bardzo chętnie sięgnę po kolejna książkę Pani Gutowskiej i na kilka godzin ucieknę w świat ciekawej lektury .
Chuck Palahniuk jest moim ulubionym pisarzem i jednym z ciekawszych pisarzy tego i minionego wieku. Jest też zresztą jednym z najbardziej charakterystycznych, bo już po trzech zdaniach z każdej jego książki orientujemy się, że musiał w tym maczać palce ten nie całkiem amerykański Amerykanin. Palahniuk zdobył ogromną popularność dzięki „Fight Club” w Polsce wydana Niebieską Studnię , nagradzanej i zekranizowanej powieści, krytykującej amerykańskie stereotypy i konsumpcjonizm. Krytycyzm Palahniuka wobec swoich rodaków jest godny podziwu. Niby wszyscy wiemy, że problem otyłości, nadmiernego konsumpcjonizmu i zerowej integracji z naturą jest w Stanach poważny, ale dopiero zdanie, takie jak to, uzmysławia nam wszystkie obrzydliwe konsekwencje takiego postępowania: „Ojciec Goszczący prezentuje się jako rozległa dysząca krowa, ziejąca rozkładającą się, śmierdzącą dietą ciężką od martwego mięsa z rzeźni, rycząca oddechem z viagry.” Autor ten zresztą zawsze był dosadny w swoich opisach – wypunktowane deformacje i wyszczegółowione najbardziej brzydkie, intymne zakamarki ludzkich ciał są niejako nierozerwalną częścią jego powieści. Istny szokujący, palahniukowski styl. Lawirując więc między uczuciem obrzydzenia a rozbawienia znajdziemy w powieściach Palahniuka mnóstwo godnych uwagi konkluzji. Pisarz posiada stale rosnące grono miłośników w tym także w Polsce i to bardzo dobrze bo świat potrzebuje pisarzy , którzy pokazują nam rzeczywistość a nie Hollywood !
O Cormacu niewiele wiemy nie lubi mówić o pisaniu, niechętnie udziela wywiadów. Ceni sobie prywatność, nie szuka rozgłosu ani poklasku a pisze doskonale w dziwny sposób. Jego dialogi mieszają się z narracją, wystarczają mu przecinki oraz kropki wszystko jest proste. Proza to surowa, niemalże oschła – jedynie czasem nagle, iście reporterską narrację, przerywa delikatny, poetycki w swej wrażliwości opis Jego świat w książkach, żyje, oddycha, oddaje ciepło, pachnie ma własne tętno. Cormacowska proza zanurzona jest w czasie, sięga w przeszłość, lecz wyciąga z niej, to, co uniwersalne i dzisiaj. Dokumentuje zapomniane wczoraj Stanów Zjednoczonych – to wczoraj, o którym nie pisało się w gazetach i które nie utrwaliło się w stereotypie. McCarthy jest kronikarzem zamierzchłej codzienności małych miast i wielkich przestrzeni. Jego bohaterowie to osoby, które zostały pożarte i zmielone przez żarna czasu, które nie przetrwały Historii, bo były zbyt “normalne”. Cormac wstrząsa za pomocą prostoty. Nie szuka wielkich tematów ani nie szuka wielkich słów słów – nie szafuje emocjami – zamiast nazywać, pokazuje. Wszystkie historie, które opowiada, są w gruncie rzeczy banalne. Sęk jednak w tym, że pod pozornym banałem, kryją się wymiary, które przyprawiają o zawrót głowy. Cormac nie prowadzi nas za rękę on otwiera przed nami świat i zaprasza do środka Stworzone przezeń rzeczywistości są brutalne i piękne, dobre i okrutne, prawdziwe i fikcyjne – obfitują w przeciwieństwa. Cormac wyłapuje i podaje nam je jak na tacy a nam wszystko się miesza prawda z fikcją literacką .
Moja ulubiona autorka książek, które szczerze polecam to Magdalena Witkiewicz. W ogóle w ostatnich latach zamieniłam literaturę pisaną przez zagranicznych autorów na książki naszych rodzimych pisarzy. Wśród kobiecych pisarek mogłabym wymienić naprawdę sporo godnych polecenia- Natalia Sońska, Paulina Świst, Agata Przybyłek, Natasza Socha, Agnieszka Krawczyk, Olga Rudnicka i wiele innych. Jednak mnie chyba najbardziej urzeka pióro pani Magdaleny. Lekkość z jaką pisze, fabuła, którą każda z nas jest sobie w stanie wyobrazić, problemy, które nie zawsze są łatwe, lekkie i przyjemne, ale przekazane w bardzo ciepły sposób. Mam też takie własne przemyślenia, że na autora patrzymy teraz inaczej niż kiedyś, a to za sprawą ich obecności w social mediach. Możemy wielu z nich obserwować na facebooku, gdzie często poznajemy kawałek ich świata, możemy poczytać historie, opinie, czy zwykłe opowieści z ich dnia codziennego, a to też do autorów zbliża. Może też oczywiście zrazić, ale wydaje mi się , że raczej działa to w tę pozytywną stronę -zachęceni ciekawymi anegdotkami z chęcią spróbujemy przeczytać książkę ich pióra. Pani Magdalena wydaje mi się być i w prywatnym życiu pełną ciepła i normalności kobietą i to pokrywa się z jej powieściami. Ciekawymi, mądrymi, słowem z życia wzięte.
Mój ulubiony autor, którego szczerze polecam, to Pan Michał Jan Chmielewski, bo jego książki robią na mnie ogromne wrażenie i wywołują ciarki na skórze – są mocno wciągające, prawdziwe i jednocześnie nieprawdopodobne, a przede wszystkim świetnie skonstruowane i napisane. Styl podobny do Stephena Kinga i myślę, że jego fani którzy skuszą się je przeczytać, na pewno się nie zawiodą, bo autor pokazuje, że ma dobre pomysły i talent. Sekrety, trudne przeżycia, zmagania bohaterów owianych tajemnicą i dokładnie opisana psychologia natury ludzkiej przekonały mnie, że czasem trzeba problemom stawić czoło, dorosnąć, zmienić podejście do siebie, ludzi czy sytuacji i odnaleźć swoje wewnętrzne „ja”. Dzięki temu bardziej rozumiem ludzi, którzy borykają się ze swoim losem,
problemami, tragedią i teraz moje życie jest otwarte na innych, a książki Pana Chmielewskiego stały się dla mnie inspiracją i natchnieniem do… napisania własnej powieści.
Mój ulubiony autor to opisany powyżej Remigiusz Mróz. Gdy poprosiłam na zakończenie roku za świadectwo z czerwonym paskiem książkę z serii z Chyłką jego autorstwa nie sądziłam, że zaszczepi ona we mnie pasję do czytania. Znana byłam w gronie znajomych jako ta nieoczytana, nie lubiejąca tej formy rozrywki. Zazwyczaj wybierałam filmy, bądź seriale. Wtedy jednak wszystko się zmieniło. Przeczytałam pierwszą część i zakochałam się. W fabule, bohaterce i w tym jak przyjemnie się to czyta. Poprosiłam zatem na święta całą serię tej historii, a Mikołaj okazał się łaskawy. Nie wiem nawet kiedy zleciało mi przeczytanie conajmniej 5-ciu książek w wakacje(jak na mnie to szaleństwo). Przez obrane przeze mnie tempo, cierpię teraz katusze w oczekiwaniu na kolejne części i mam nadzieję, że pan Remigiusz mnie nie zawiedzie.
Autor Ziaren Wolności uzależnia niezależnych
Mój ulubiony autor książek, które szczerze polecam, to G.G. Marquez. To jego książki ukształtowały mnie jako młodą kobietę poszukującą swojej tożsamości. Zwłaszcza dzięki książce „Generał w labiryncie”, która początkowo była trudną lekturą ze względu na oryginalny styl literacki, uświadomiłam sobie, ze świat nie jest czarno-biały. Do dziś uwielbiam tą książkę i sięgam po nią ilekroć jestem w bardzo trudnym momencie, we własnym labiryncie – dzięki niej łatwiej mi odnaleźć wyjście z problemu.