Wstydliwe choroby – przenoszone drogą płciową | Wszystko dla zdrowia i urody, porady kulinarne Uroda i Zdrowie - serwis nie tylko dla kobiet!

Wstydliwe choroby – przenoszone drogą płciową

7 kwietnia 2010, dodał: Redakcja
Artykuł zewnętrzny

Share and Enjoy !

Shares
Choroby przenoszone drogą płciową to temat wstydliwy. Krępujemy się ich do tego stopnia, że często boimy się porozmawiać o nich nawet z lekarzem. Tymczasem strach przed podjęciem leczenia to jeden z głównych powodów rozprzestrzeniania się chorób wenerycznych. Opory przed wizytą u lekarza w konsekwencji stwarzają poważne zagrożenie dla samego pacjenta oraz jego otoczenia.
Choroby przenoszone drogą płciową (ang. sexually transmitted diseases /STD/, sexually transmitted infections /STI/) dawniej zwane także chorobami wenerycznymi to grupa chorób zakaźnych i pasożytniczych, które przenoszone są na drodze kontaktu płciowego.
Choroby bakteryjne:
1) kiła (syfilis)
2) rzeżączka (tryper)
3) chlamydiozy (w tym zakażenia Ch. trachomatis)
4) wrzód weneryczny
5) czerwonka bakteryjna
6) ziarniak pachwinowy
Choroby wirusowe
1) AIDS/HIV
2) opryszczka
3) WZW (HBV, HCV)
4) kłykciny kończyste (HPV)
5) HTLV 1 i 2
Choroby grzybicze:
1) kandydoza (drożdżyca)
Choroby pasożytnicze:
1) rzęsistkowica
2) świerzb
3) wszawica łonowa
4) ameboza
Do najbardziej znanych i powszechnych chorób przenoszonych drogą płciową zalicza się kiłę, rzeżączkę, rzęsistkowicę i opryszczkę.
Kiła (łac. lues, syphilis, gr. syphlos), znana też jako syfilis, jest jedną z bardziej rozpoznawalnych chorób wenerycznych. Spotyka się też nazwy dające sporo do myślenia: choroba francuska, choroba angielska (we Francji), choroba polska (w Rosji), ospa miłosna, choroba sekretna, choroba dworska itp. Przez całe wieki kiła stanowiła poważne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. Obecnie, dzięki rozwojowi medycyny chorobę tę, szczególnie we wczesnym stadium, można wyleczyć. Mimo to, kiły nie wolno lekceważyć. Brak lub nieodpowiednie leczenie może prowadzić do poważnych konsekwencji, a nawet do śmierci. Czynnikiem wywołującym kiłę jest bakteria – krętek blady (Treponema pallidum, Spirochaeta pallida). Podstawowa droga zarażenia kiłą to stosunek z zakażoną osobą (pochwowy, analny lub oralny). Dużo mniej prawdopodobne jest zarażenie przez pocałunek, jednak możliwe, gdy chory ma zmiany chorobowe w jamie ustnej. Za wyjątkowe i bardzo rzadkie uważa się pozapłciowe drogi zarażenia (np. przez kontakt z przedmiotami, których dotykał chory). Zanim pojawią się charakterystyczne objawy kiły, obecność wywołujących ją krętków bladych można stwierdzić m.in. przeprowadzając testy: VDRL, USR. Lekarze podzielili przebieg choroby na cztery stadia: kiłę pierwotną, wtórną, utajoną i późną. Zmiana pierwotna ulega zagojeniu nawet bez podjęcia leczenia. Kiła drugiego okresu następuje po około 9 tygodniach od zarażenia, a jej objawem jest mniej lub bardziej uogólniona wysypka czyli owrzodzenie określane mianem wrzodu twardego (narządy płciowe, odbyt, jama ustna). Z wrzodu może wydobywać się wydzielina w której znajdują się krętki. Objaw ten występuje 10-90 dni od zakażenia i utrzymuje się około 1-2 miesięcy. Nieco później – 6 do 8 tygodni po zakażeniu – pojawiają się drobne, krostkowate zmiany najczęściej na skórze dłoni i stóp. W okresie pierwszych dwóch stadiów (zwykle do 2 lat po zarażeniu) chory może zarażać innych. Później kiła doprowadza do poważnych uszkodzeń m.in. serca i mózgu, a ostatecznie w chorobie nie leczonej, powoduje zgon. Kiłą utajoną nazywamy chorobę w stanie utajenia, nie dającą żadnych widocznych objawów. Kiła utajona wczesna ma miejsce do 2 lat od zarażenia, kiła utajona późna po 2 latach. Brak objawów nie oznacza braku zagrożenia. Chorzy cierpiący na kiłę trzeciego stopnia narażeni są na poważne uszkodzenia układu nerwowego (w tym np. nerwu wzrokowego, a w konsekwencji na utratę wzroku) oraz krwionośnego (w tym serca). Najbardziej charakterystyczne dla kiły w tym stadium są kilaki, czyli guzy występujące w miejscach zakażenia. Kiła wrodzona to choroba dotykająca dzieci urodzone przez matkę, która w okresie ciąży nie podjęła skutecznego leczenia. Objawy kiły wrodzonej mogą pojawić się już w momencie urodzenia (kiła wrodzona wczesna) lub kilka-kilkanaście lat później (kiła wrodzona późna). Podjęcie leczenia w przypadku stwierdzenia kiły powinno mieć miejsce jak najwcześniej. Leczenie kiły zawsze powinno przebiegać pod okiem lekarza. Przyjmowanie leków (w tym antybiotyków) na własną rękę jest wykluczone – najczęściej przynosi jedynie złagodzenie objawów lub wprowadza chorobę w stan utajony (w którym kiła wciąż jest bardzo groźna). Odpowiednie leczenie kiły opiera się na antybiotykach (głównie penicylinie, ewentualnie tetracyklinach). Chorzy powinni być regularnie poddawani badaniom kontrolnym. Podstawowym sposobem na uniknięcie zarażenia kiłą jest unikanie przygodnych kontaktów seksualnych oraz używanie prezerwatyw (które zmniejszają ryzyko zakażenia, ale nie dają 100% ochrony). Aby wykluczyć możliwość zarażenia się drogami niepłciowymi, zaleca się ostrożność oraz odpowiednią higienę osobistą, szczególnie, gdy zachodzi możliwość kontaktu z przedmiotami dotykanymi przez osoby zakażone.
Rzeżączka (łac. Gonorrhoea), znana też pod nazwą tryper, jest jedną z najbardziej powszechnych chorób wenerycznych. Jest to choroba bakteryjna wywoływana przez dwoinki rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae = dwoinki Neissera, gonokoki). Podstawowe objawy rzeżączki to pieczenie i ból w trakcie oddawania moczu, u mężczyzn wyciek ropny z cewki moczowej, natomiast u kobiet upławy. Może ona zaatakować cewkę moczową, genitalia, odbyt, oczy, jamę ustną i gardło, prowadząc do zapalenia narządów miednicy mniejszej, ciąży pozamacicznej, problemów z menstruacją, infekcji oczu, zapaleń i infekcji. Na podstawie wyżej wymienionych objawów nie można jednak jednoznacznie stwierdzić występowania rzeżączki. Aby mieć 100% pewności, że mamy do czynienia z tą właśnie chorobą, musimy przeprowadzić test laboratoryjny. Najczęstszą drogą zakażenia rzeżączką jest stosunek płciowy. Istnieje także ryzyko zarażenia poprzez przedmioty osobiste, z którymi chory miał kontakt (najczęściej ręczniki, pościel, bielizna). Na zakażenie rzeżączką narażone są również noworodki w trakcie porodu. Nieleczona rzeżączka może prowadzić do poważnych zaburzeń i stanów zapalnych w układzie moczowym i płciowym. U mężczyzn może powodować przerost prostaty, bezpłodność, zapalenie jąder, rany cewki moczowej. Jednym ze skutków może być bezpłodność. W kolejnych etapach choroba może też atakować inne narządy (np. serce). Leczenie pod okiem specjalisty zwykle opiera się m.in. na antybiotykoterapii (najczęściej penicyliną). Równie ważna jak leczenie jest profilaktyka. Aby uniknąć zarażenia lub nawrotów choroby, powinniśmy unikać przygodnych kontaktów płciowych, stosować prezerwatywy oraz dbać o higienę osobistą. Należy pamiętać, że rzeżączka może przenosić się drogami pozapłciowymi.
Rzęsistkowica (trychomonadoza łac. trichomonadosis, ang. trichomoniasis) to powszechna choroba weneryczna wywoływana przez pierwotniaka rzęsistka pochwowego (pierwotniak Trichomonas vaginalis) posiadający charakterystyczne witki. Drobnoustrój ten częściej stwierdzany jest u kobiet u których jest przyczyną zapalenia pochwy, cewki moczowej oraz czasami pęcherza moczowego. Liczbę zachorowań na świecie szacuje się na około 120 milinów w ciągu roku. Rzęsistkowica dotyka częściej kobiet niż mężczyzn. Poza kontaktami płciowymi można zarazić się nią poprzez kontakt z urządzeniami sanitarnymi oraz przyborami toaletowymi (np. ręcznikami). Do podstawowych objawów rzęsistkowicy zaliczamy ból i pieczenie cewki moczowej, częstomocz, u kobiet: zaczerwienienie błon śluzowych, upławy (żółto-zielonkawe, cuchnące), u mężczyzn: wycieki z cewki moczowej. Objawy ulegają intensyfikacji podczas miesiączki. Może też przebiegać bez objawów lub ze skąpymi objawami. Mimo to, utajona choroba wciąż jest groźna i może się przenosić na innych ludzi. Po rozpoznaniu rzęsistkowicy (na podstawie badań laboratoryjnych), należy przeprowadzić leczenie. Najczęściej stosowanymi lekami jest metronidazol i tinidazol. Niezwykle istotne jest to, aby leczeniu poddani byli oboje partnerzy seksualni. Aby wykluczyć występowanie nawrotów, warto po ukończeniu leczenia poddać się kontroli lekarskiej. Nie leczona choroba może doprowadzić w przypadku kobiet do przewlekłego zakażenia pochwy, zapalenia gruczołów Bartholina oraz zapalenia pęcherza, zaś u mężczyzn zapalenie żołędzi i gruczołu krokowego. U kobiet w ciąży rzęsistek może być przyczyną pęknięcia błon płodowych lub przedwczesnego porodu. Podstawowymi zasadami, by ustrzec się przed rzęsistkowicą jest higiena narządów płciowych, pozostawanie w związku monogamicznym (z jednym partnerem) z osobą niezakażoną i używanie prezerwatyw podczas stosunków seksualnych.
Opryszczka narządów płciowych (HSV = Herpes Simplex Virus) to choroba weneryczna powodowana w 95% przez wirus HSV-2, a w pozostałych przypadkach przez HSV-1, który najczęściej jest przyczyną opryszczki wargowej potocznie zwanej „zimnem”. W odróżnieniu od „zwykłej” opryszczki, ten rodzaj choroby lokalizuje się na narządach płciowych i w ich okolicach odbytu i pośladków ze skłonnością do nawrotów. Wirus opryszczki narządów płciowych przenosi się przede wszystkim w trakcie stosunku seksualnego (stosunki pochwowe, oralne oraz analne) oraz poprzez całowanie. Inną drogą zarażenia jest przekazanie wirusa z matki na dziecko w trakcie porodu. Osoba zarażona przekazuje wirusa wtedy, gdy widoczne są pęcherzyki, czy owrzodzenia, ale również wtedy, kiedy nie ma żadnych objawów. Zakażenie może być rozsiewane przez osobę, która nawet nie wie, że jest chora. Po zakażeniu wirus pozostaje utajony w obrębie zwoju splotu krzyżowego skąd w przypadku korzystnych warunków reaktywuje się i doprowadza do powtórnego zakażenia skóry. Na błonie śluzowej narządów płciowych lub/i w okolicy odbytu pojawia się intensywne zaczerwienienie i obrzmienie oraz dochodzi do powstania licznych pęcherzyków, często zlewających się ze sobą. Pękanie pęcherzyków powoduje bolesne owrzodzenia. U mężczyzn zakażenie wirusem opryszczki może prowadzić do trudności w oddawaniu moczu, zaparcia i zaburzeń erekcji. Opryszczka narządów płciowych może (podobnie jak opryszczka jamy ustnej) przenosić się na odległe miejsca na skórze i do oczu. Opryszczkę leczy się objawowo-miejscowo i ogólnoustrojowo (m.in. acyklowirem). Wskazana jest także suplementacja witaminami. Istotną rolę w walce z nawrotami choroby ma sprawne działanie układu odpornościowego. Osoba raz zarażona wirusem HSV jest jego nosicielem do końca życia i musi się liczyć z możliwością wystąpienia nawrotów objawów opryszczki.
Jednak poza tymi najbardziej znanymi bardzo niebezpieczne są również inne choroby przenoszone drogą płciową, w tym te najbardziej powszechne. Warto więc mieć chociażby podstawową wiedzę na ich temat.
Światowa epidemia wirusa HIV (Human Immunodeficiency Virus, czyli ludzki wirus niedoboru odporności) to jeden z głośniejszych tematów związanych z chorobami przenoszonymi drogą płciową. O HIV i AIDS zaczęto mówić głośno w latach 80-tych – cały świat musiał stawić czoła nowemu zagrożeniu. Pierwsze przypadki zakażeń wirusem HIV w Polsce odnotowano w 1985 roku. Według danych PZH do końca czerwca 2000 roku stwierdzono zakażenie HIV u 6409 Polaków. Ogółem odnotowano 873 zachorowania na AIDS, a 489 chorych zmarło. Jednak szacuje się, że w Polsce żyje kilkanaście tysięcy osób zakażonych HIV. Dzisiaj wiemy o HIV i AIDS znacznie więcej, choć świadomość społeczna na temat choroby wciąż pozostawia wiele do życzenia. Do tej pory rozpoznano dwa jego typy: HIV-1 (częściej występujący m.in. w Ameryce Północnej i Europie) oraz HIV-2 (występujący głównie w Afryce i Azji). Jest to wirus wywołujący AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome), czyli zespół nabytego niedoboru odporności i jednocześnie ostatnie stadium zakażenia tym wirusem. AIDS oznacza stopniowe wyniszczenie układu odpornościowego pacjenta, prowadzące do licznych chorób (tzw. wskaźników AIDS), które z kolei mogą zakończyć się śmiercią chorego. Podstawowe drogi zarażenia wirusem HIV to: stosunek płciowy, użycie zakażonych igieł, transfuzja krwi. HIV może także przejść z matki na dziecko w trakcie porodu lub przez karmienie mlekiem. Po wniknięciu do organizmu człowieka, HIV łączy się z komórkami, które posiadają na swej powierzchni specjalne białka wychwytujące wirusa, tzw. receptory (tzw. receptor CD4). Najwięcej takich receptorów posiadają na swojej powierzchni limfocyty T, należące do systemu immunologicznego człowieka. Do wniknięcia wirusa do komórek potrzebne są jeszcze tzw. koreceptory, których produkcja może być niedostateczna u niektórych osób w związku z zaburzeniami genetycznymi. Tłumaczy to fakt, że są osoby, które nie zarażają się wirusem HIV lub wirus namnaża się w ich organizmach bardzo słabo. W następstwie zmniejszania się liczby limfocytów w organizmie postępują zaburzenia odporności, w rezultacie u chorych rozwija się AIDS. HIV charakteryzuje się dużą zmiennością. Umożliwia mu to ucieczkę przed immunologicznymi mechanizmami obronnymi ustroju. Jest to również przyczyną trudności w opracowaniu skutecznych metod leczenia zakażeń i w pracach nad szczepionką przeciwdziałającą zakażeniu. Ponieważ nosiciele HIV często przez stosunkowo długi czas nie doświadczają żadnych zauważalnych objawów, jedyną pewną metodą wykrycia wirusa jest przeprowadzenie testu. Test na obecność HIV opiera się na wykrywaniu przeciwciał we krwi pacjenta. Najczęściej po dwóch pozytywnych wynikach przeprowadza się dodatkowo dla potwierdzenia test na wykrycie tzw. białek specyficznych.
Podstawowym sposobem uniknięcia zarażenia wirusem HIV jest unikanie przygodnych kontaktów seksualnych. Używanie prezerwatyw znacznie zmniejsza ryzyko zarażenia, ale nie eliminuje go całkowicie (różne źródła podają, że prezerwatywy gwarantują 80-95% skuteczności). Należy przy tym pamiętać, że prezerwatywy ze środkami plemnikobójczymi mogą mieć mniejszą skuteczność w kontekście HIV, ponieważ substancje plemnikobójcze czasem podrażniają błony śluzowe. Obecnie istnieją terapie, które pozwalają zahamować namnażanie się wirusa. Nie należą do najtańszych, ale w wielu przypadkach dają bardzo zadowalające efekty. Istotne jest przy tym odpowiednio wczesne rozpoczęcie leczenia. Nie bójmy się zatem testów na obecność HIV. Nawet jeśli nie należymy do grupy najwyższego ryzyka, ale mamy choćby cień wątpliwości, nie zaszkodzi się upewnić.
HTLV to wirus ludzkiej białaczki z komórek T (Human T-cell Leukemia Virus). Jest retrowirusem wywołującym białaczkę i chłoniaka limfocytów T. Wyróżniamy dwa typy HTLV. HTLV-1 może wywoływać nowotwory (białaczkę i chłoniaka), natomiast HTLV-2 nie jest bezpośrednio wiązany z żadnymi chorobami, chociaż podejrzewa się, że może wywoływać pewne schorzenia neurologiczne. Wirusy HTLV przenoszone są przez krew, mleko matki oraz nasienie (dlatego najczęściej zarażają mężczyźni). Jako najczęstsze drogi zakażenia wskazuje się stosunek płciowy, karmienie piersią oraz używanie zakażonych igieł do strzykawek. W Japonii infekcje występują w skupiskach i rzadko dochodzi do niezabezpieczonych kontaktów seksualnych, co sugeruje częstsze przenoszenie z matki na dziecko. W rejonie karaibskim rozkład geograficzny jest bardziej jednolity i zakażenie częściej występuje u ludzi z wieloma partnerami seksualnymi, wskazując na to, że droga przenoszenia przez kontakty seksualne jest bardziej powszechna. Współczesna medycyna nie zdołała stworzyć szczepionki przeciwko HTLV. Jedyną metodą walki z wirusem jest odpowiednia profilaktyka, która opiera się na tych samych założeniach, co profilaktyka w HIV. Wirus HTLV został odkryty w 1981 roku przez: Bernarda Poiesza i Roberta C. Gallo oraz ich współpracowników z NCI i był to pierwszy zidentyfikowany ludzki retrowirus. Zakażenie HTLV-1, prawdopodobnie jak w przypadku innych retrowirusów pozostaje na całe życie i może być potwierdzone poprzez wykazanie przeciwciał przeciw HTLV-1 w krwi.
Kłykciny kończyste, nazywane niekiedy brodawkami wenerycznymi (in. też brodawki płciowe Condylomata acuminataHuman papillomavirusHPV) to choroba weneryczna wywoływana przez wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV). W przypadku kobiet choroba umiejscawia się na wargach sromowych, w pochwie, na szyjce macicy, w okolicy odbytu i w odbytnicy. W przypadku mężczyzn zmiany występują na napletku, w ujściu cewki moczowej, na trzonie prącia, w odbycie i w odbytnicy występują miękkie, różowe brodawki. Zmiany te bardzo szybko rosną i mogą tworzyć kalafiorowate skupienia. W czasie ciąży mogą się rozprzestrzeniać jeszcze szybciej. U osób cierpiących na kłykciny kończyste objawy mogą występować ze zróżnicowanym nasileniem. Kłykciny kończyste zazwyczaj nie wywołują pieczenia, swędzenia lub bólu. Czasem choroba przebiega bezobiawowo. HPV przenosi się w czasie kontaktów seksualnych i jest jedną z najczęściej występujących chorób wenerycznych. Kłykciny kończyste należy zawsze bezwzględnie leczyć. Najlepszym sposobem jest oczywiście profilaktyka, używanie prezerwatyw, istnieją też szczepionki przeciw HPV. W razie stwierdzenia choroby należy bezwzględnie udać się do lekarza. Leczenie farmakologiczne lub chirurgiczne pozwala opanować rozwój choroby, a okresowa obserwacja pacjenta zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań (do których zaliczają się m.in. nowotwory).
Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HBV) to choroba, którą zwykle kojarzymy z zakażeniami w szpitalach w trakcie operacji. Warto jednak wiedzieć, że jest to również jedna z najbardziej powszechnie występujących chorób przenoszonych drogą płciową. Wirusem zapalenia wątroby typu B można zarazić się na kilka sposobów. Do najczęstszych należą: stosunki płciowe z nosicielami wirusa HBV, transfuzje krwi, użycie zakażonych igieł lub narzędzi medycznych (a także narzędzi używanych w salonach tatuażu i w gabinetach dentystycznych). Przebieg WZW typu B może być bardzo zróżnicowany, od bezobjawowego (w większości przypadków) po tzw. piorunujące zapalenie wątroby, które może zakończyć się śmiercią. Skutkami nieleczonego przewlekłego zapalenia wątroby są m.in. marskość wątroby i nowotwory wątroby. Leczenie wirusowego zapalenia wątroby prowadzi się pod okiem lekarza specjalisty od chorób zakaźnych lub hepatologa. Pełne leczenie przewlekłych form WZW polega na zwalczaniu wirusa, leczeniu osłonowym wątroby oraz leczeniu następstw choroby, o ile zdążyły już wystąpić (mowa np. o marskości wątroby). W kontekście chorób przenoszonych drogą płciową, najbardziej odpowiednią formą zapobiegania zarażeniu HBV jest unikanie przygodnych kontaktów seksualnych. Ogromne znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się choroby mają także szczepionki przeciwko wirusowi zapalenia wątroby.
Chlamydioza to bakteryjna choroba weneryczna wywoływana przez bakterie – Chlamydia trachomatis. Zakażenie wywołane przez Chlamydia trachomatis jest najczęstszą chorobą przenoszoną drogą płciową. U większości chorych na chlamydiozę nie występują właściwie żadne widoczne objawy. Jeśli natomiast objawy występują (obserwuje się je zwykle w ciągu kilku tygodni od zarażenia), to u mężczyzn oznaczają przede wszystkim ropną wydzielinę z cewki moczowej, a u kobiet upławy, pieczenie przy oddawaniu moczu, a w dalszej kolejności bóle podbrzusza, mdłości, gorączkę, krwawienia czy ból podczas stosunku. W każdym przypadku, nawet bezobjawowym, należy bezwzględnie podjąć leczenie. Nieleczona chlamydioza prowadzić może do poważnych chorób narządów płciowych (najczęstszym następstwem w przypadku kobiet jest zakażenie narządów miednicy malej) w konsekwencji wywołujących niepłodność. W przypadku mężczyzn zakażenie chlamydiami jest najczęstszą przyczyną zapalenia najądrzy i gruczołu krokowego przed trzydziestym piątym rokiem życia. 10-20% wszystkich tzw. niebakteryjnych przypadków zapalenia stercza powodowane jest przez ureaplazmy. Zapobieganie wiąże się z przecięciem dróg szerzenia poprzez zaniechanie stosunków płciowych lub korzystanie z prezerwatyw (które nie zawsze zapobiegają zakażeniu, szczególnie jeśli chodzi o choroby wirusowe). Zmniejszenie prawdopodobieństwa zakażenia można osiągnąć poprzez ograniczenie takich kontaktów do jednego, wzajemnie stałego partnera, co jest najpowszechniejszą formą zapobiegania chorobom wenerycznym. Formą zapobiegania jest także leczenie, czyli terapia farmaceutyczna, zależna od patogenu (zazwyczaj antybiotykoterapia).  Po przebytym leczeniu koniecznie trzeba przeprowadzić badanie na obecność bakterii chlamydii.
Czerwonka bakteryjna (dezynteria, dysenteria bacterica) jest chorobą zakaźną wywoływaną przez pałeczki Shingella. Jest to jedna z chorób wenerycznych, o których nie mówi się zbyt wiele, stąd zwiększone ryzyko zarażenia wynikające z braku świadomości. Do objawów czerwonki zalicza się ostre biegunki (z krwią i śluzem), gorączkę oraz bóle brzucha. Czerwonka rozprzestrzenia się przede wszystkim drogą pokarmową, po zjedzeniu zakażonych artykułów spożywczych. Zarazić się można także przez kontakt z kałem osoby chorej (stąd ryzyko zarażenia przy stosunkach analnych). Pewną rolę przy roznoszeniu choroby mają również owady. Aby zapobiec zarażeniu czerwonką należy zachować zasady higieny osobistej. Leczenie dezynterii przebiega przede wszystkim objawowo (uzupełnia się płyny i elektrolity), w ostrych przypadkach podaje się antybiotyki.
Wrzodem wenerycznym (miękkim, szankroid, szankier,  łac. ulcus molle) nazywamy zakaźną chorobę przenoszoną drogą płciową, wywoływaną przez pałeczki Haemophilus ducreyi. Zwykle pierwsze objawy pojawiają się po kilku dniach od stosunku płciowego z osobą zarażoną. Wrzód weneryczny początkowo przypomina krostkę, która stopniowo rośnie i przybiera kształty owrzodzenia. U mężczyzn powstaje najczęściej na żołędzi i napletku, u kobiet na wargach sromowych jako miękkie, płaskie, bolesne owrzodzenie wielkości ziarna soczewicy z jasnoczerwoną otoczką. Kilka dni później dochodzi do obrzęku i bolesności okolicznych więzów chłonnych. Może powstać ropień otwierający się na zewnątrz. W przypadku stwierdzenia występowania wrzodu wenerycznego należy niezwłocznie podjąć leczenie pod okiem lekarza wenerologa. Po przebyciu antybiotykoterapii niezwykle istotna jest obserwacja pacjenta, nawet przez kilkanaście tygodni, w celu wykluczenia wystąpienia nawrotów choroby. Nie leczony wrzód miękki może powodować stulejkę, zwężenie cewki moczowej, przetoki w okolicy pachwinowej (po przebiciu ropnia) lub trudno gojące się zniszczenia tkanki.
Ziarniniakiem pachwinowym (donowanoza, ang. donovanosis) nazywa się weneryczną chorobę bakteryjną wywoływaną przez bakterie Klebsiella granulomatosis. Ziarniniak pachwinowy przyjmuje postać różnej wielkości owrzodzonych „grudek” występujących w okolicach narządów płciowych. Aby jednoznacznie stwierdzić występowanie choroby, należy przeprowadzić test na obecność tzw. ciałek Donowana. Leczenie przeciwko ziarniniakowi opiera się na antybiotykoterapii. Profilaktyka w przypadku ziarniniaka pachwinowego powinna polegać przede wszystkim na unikaniu przygodnych kontaktów seksualnych. Ziarnianiakiem pachwinowym możemy zarazić się także drogą pozapłciową, np. przez używanie wspólnego ręcznika.
Zakażenia drożdżakowe narządów płciowych najczęściej wywoływane są przez grzyby Candida albicans. Kandydozy zalicza się do chorób przenoszonych drogą płciową, choć zakażenie może być wywoływane także w inny sposób (np. poprzez zażywanie antybiotyków, kontakt z bielizną lub ręcznikami osoby chorej). Do objawów drożdżycy pochwy zalicza się swędzenie, pieczenie oraz zaczerwienienie sromu i okolic pochwy. Objawom tym towarzyszy ból w czasie oddawania moczu oraz upławy. W mężczyzn drożdżaki atakują najczęściej żołądź oraz wewnętrzną stronę napletka. Na powierzchni skóry pojawiają się zaczerwienienia, owrzodzenia i nadżerki. Rzadziej dochodzi do zakażenia cewki moczowej i związanych z tym charakterystycznych objawów (parcie na mocz, swędzenie, pieczenie itd.). W przypadku wystąpienia stanów zapalnych powodowanych przez drożdżaki należy zgłosić się do lekarza dermatologa. Skuteczne leczenie obejmuje zwykle stosowanie doustnych oraz miejscowych leków przeciwgrzybiczych. Niezwykle istotne jest równoległe leczenie partnerów – aby uniknąć wzajemnego zarażania i nawrotów choroby. Odpowiednie terapie przeciwgrzybicze nie wystarczą, jeśli nie będziemy przestrzegali zasad profilaktyki. Pamiętajmy o tym, że grzybica atakuje zawsze w stanach obniżonej odporności organizmu, gdy zakłóceniu ulega naturalna flora bakteryjna (np. po zażywaniu antybiotyków). Zakażeniom sprzyja brak odpowiedniej higieny, jak również nadmierna dbałość o nią (zakłócenie naturalnej flory bakteryjnej).
Ameboza (łac. amoebosis, entamoebosis) nazywana też czerwonką pełzakową lub pełzakowicą, jest chorobą wywoływaną przez pierwotniaka Entamoeba histolytica. Najbardziej powszechnym sposobem zarażenia amebozą jest droga pokarmowa. Choroba ta jest najbardziej rozpowszechniona w krajach tropikalnych. Do najbardziej charakterystycznych objawów amebozy zaliczamy biegunkę, bóle brzucha, nudności, wzdęcia oraz gorączkę. Biegunka przy amebozie charakteryzuje się występowaniem krwi i śluzu. Poza ostrą formą, choroba może przyjmować postać przewlekłą lub pozajelitową (prowadzącą do stanów zapalnych wątroby). Aby postawić pewną diagnozę przy podejrzeniu amebozy, należy przeprowadzić testy laborytoryjne – badanie kału. Do podstwowych metod zapobiegania rozprzestrzeniania się choroby zalicza się odpowiednie przygotowanie wody pitnej oraz przyjmowanych pokarmów, przestrzeganie zasad higieny osobistej (m.in. mycie rąk) oraz dbałość o czystość urządzeń sanitarnych. Należy również zwracać uwagę na możliwość przenoszenia się pierowniaka przez muchy. Wiele źródeł wskazuje też stosunek analny jako czynnik zwiększający ryzyko zachorowania na amebozę. W przypadku zdiagnozowania amebozy należy podjąć leczenie lekami przeciwpierwotniakowymi. Wizyta u lekarza jest konieczna, ponieważ nieleczona ameboza w ostrych postaciach może prowadzić do śmierci pacjenta.
Świerzb (łac. scabies) to choroba pasożytnicza, zakaźna wywoływana przez świerzbowce. Ponieważ szacuje się, że nawet 4/5 przypadków zakażenia u dorosłych wynika z kontaktów płciowych, świerzb zaliczany jest do chorób wenerycznych. Podstawowe objawy świerzbu to silne swędzenie, nasilające się w porze nocnej pod wpływem rozgrzania ciała, zaczerwienienie skóry, grudki oraz plamy. Najczęstszym umiejscowieniem się świerzbu są palce rąk, zgięcia i fałdy skóry, okolice pępka i brodawek sutkowych u kobiet i okolice narządów płciowych u mężczyzn oraz pośladki. W wyniku drapania powstają linijne przeczosy oraz może dojść do wtórnego zakażenia bakteryjnego miejsc zajętych przez śwerzba. Zarażenie świerzbem może mieć miejsce przez kontakt seksualny, ale także przez styczność z osobą chorą lub przedmiotami, których osoba ta dotykała (w szczególności: pościel, ręczniki itp.). Świąd pojawia się trzy do czterech tygodni po zakażeniu świerzbem. Po stwierdzeniu świerzbicy należy zastosować leczenie maściami wydawanymi z przepisu lekarza. Aby uniknąć powtórnego zarażenia, leczeniu należy poddać wszystkich domowników. Oprócz stosowania leków, trzeba zachować środki ostrożności, m.in. szczególnie dbać o higienę, czystość pościeli, zmianę bielizny (bieliznę noszoną w przed podjęciem leczenia należy dokładnie uprać i nie zakładać przez 2-3 tygodnie).
Wszawica łonowa to choroba pasożytnicza przenoszona drogą płciową. Uznawana jest za chorobę weneryczną, ponieważ to właśnie poprzez stosunek płciowy dochodzi do największej liczby zakażeń. Wszawicą łonową można również zarazić się przez kontakt z rzeczami osobistymi osoby chorej (pościelą, ręcznikami, bielizną). Wesz łonowa (Phthirius pubis, dawniej nazywana „mendą”) osiąga długość do 2,5 mm, pasożytuje na skórze owłosionej i powoduje silne swędzenie wzgórka łonowego, niekiedy także ud, brzucha lub okolic pachwin. Wesz łonową trudno jest zauważyć gołym okiem – jest niewielka i mało ruchliwa, a dodatkowo częściowo chowa się w mieszkach włosowych. Skuteczne leczenie wszawicy łonowej powinno zawsze przebiegać pod okiem lekarza dermatologa. W terapii stosuje się różnego rodzaju kremy, maści, proszki, żele, szampony i toniki. Aby uniknąć wzajemnego zarażania, leczeniu musi poddać się także partner osoby zarażonej.
Profilaktyka w przypadku chorób wenerycznych to zawsze prostsze i mniej kłopotliwe wyjście niż leczenie. Najprostszym sposobem na uniknięcie zakażenia chorobą przenoszoną drogą płciową jest abstynencja seksualna. Jest to metoda tak samo banalna, jak i niemożliwa do realizacji w zdecydowanej większości przypadków. Logicznym i rozsądnym rozwinięciem jest natomiast stwierdzenie, że najskuteczniejszym środkiem zapobiegawczym pozostaje unikanie przygodnych kontaktów płciowych z „niepewnymi” partnerami. Prezerwatywy w zdecydowanej większości przypadków zwiększają ochronę przed zarażeniem chorobami wenerycznymi. Należy jednak pamiętać, że nie dają 100% ochrony.Nawet producenci prezerwatyw informują o tym, że ich produkt w znacznej mierze zmniejsza ryzyko zakażenia, ale nie eliminuje go w całości. Wirusy, bakterie, grzyby i pasożyty przenoszone zwykle drogą płciową, mogą także rozprzestrzeniać się w inny sposób (czasem np. przez kontakt z odzieżą osoby chorej). Pamiętajmy więc, że nawet posiadanie jednego, zdrowego partnera seksualnego nie gwarantuje pełnego bezpieczeństwa.
Dodała: Marta

Share and Enjoy !

Shares


Możesz śledzić wszystkie odpowiedzi do tego wpisu poprzez kanał .

Jeden komentarz do Wstydliwe choroby – przenoszone drogą płciową

  1. avatar zjawa3 pisze:

    Ja mysle ze to tez jest po trosze nasza wina.My kobiety nie nalezycie nawet w takie upalne dni dbamy o higienę intymna.
    A wystarczy miec ze soba chociazby husteczki cleanica w torebce-te do higieny intymnej.

Dodaj komentarz do zjawa3