Życie erotyczne osób niepełnosprawnych zawsze była tematem „tabu”. Faktem jest, że zostało napisanych wiele prac naukowych na ten temat, jednak one tylko zasygnalizowały ten problem.
Jak wiemy niepełnosprawność fizyczna jest różnorodna i wynika z rożnych przyczyn (pourazowa, porażenie mózgowe, itd. ). Niezależnie od schorzenia, każda z tych osób ma jakieś bariery psychiczne i dylematy związane z popędem płciowym i nie tylko. Najważniejszym problemem u takiej osoby jest strach przed samotnością i odrzuceniem. Tacy ludzie boją się reakcji partnera lub partnerki na „niedogodności” podczas seksu. Z drugiej strony potrzebują bliskości fizycznej, ciepła drugiej osoby, czułości, czy wreszcie miłości i prokreacji. Chcą dorównać osobom pełnosprawnym, swoim rówieśnikom, opowiadającym o swych „podbojach”. Bardzo często zdarza się tak, że osobom mającym problemy z akceptacją własnej niepełnosprawności przeszkadza ich własna seksualność. Wstydzą się swojego ciała, próbują zahamować swój popęd, choć wiedzą, że to wbrew naturze i psychice człowieka. Brak zaspokojenia seksualnego powoduje drażliwość, konfliktowość, zmniejsza odporność na stres, itd.
Jak tacy ludzie mają sobie radzić? Masturbacja? To nie jest przecież rozwiązanie na dłuższą metę. Usługi agencji towarzyskiej? Są dwa poważne argumenty przemawiające przeciw tym praktykom. Po pierwsze przyczyny ekonomiczne, po drugie dylematy moralne. W Polsce trwała burzliwa dyskusja, czy wprowadzić (jak np. w Holandii) tzw. „partnerstwo zastępcze”, gdzie to państwo dofinansowuje tego typu usługi. Myślę jednak, że nasz kraj nie jest na to przygotowany mentalnie.
Dla osoby upośledzonej fizycznie najcenniejsze w kontaktach z płcią przeciwną jest nie tylko zaspokojenie popędu, lecz także, a może przede wszystkim, pragnienienie bycia z drugą osobą, pragnienie, miłości i życia rodzinnego.
Rafał Nowakowski/re.pl
Zobacz również:
