Rozdwojenie jaźni – najbardziej skrajne przypadki

26 kwietnia 2011, dodał: milkar

Artykuł zewnętrzny

Czy jesteś pewien, że życie jakie znasz, to twoje jedyne życie jakie masz? Czy nie wydaje ci się czasem, że ci czegoś brakuje lub za czymś tęsknisz? Czy jesteś pewien, że w innym miejscu na ziemi nie czeka na ciebie inna rodzina i znajomi?

Ludzie z osobowością mnogą nie są nawet świadomi tego, że równocześnie prowadzą kilka żyć. Każda z ich osobowości istnieje indywidualnie i przeważnie nie wie ona o istnieniu pozostałych.

Osobowość mnoga nazywana bywa też osobowością wieloraką, osobowością naprzemienną, rozdwojeniem jaźni, czy też rozdwojeniem osobowości. Przypadłość ta jest zaburzeniem dysocjacyjnym, polegającym na występowaniu w ciele jednego człowieka przynajmniej dwóch osobowości. W tego typu zaburzeniach w niespodziewanych momentach dochodzi do utarty kontroli nad sobą, a także do zmiany poczucia osobowości Tego rodzaju działanie jest mechanizmem obronnym przed czymś, co jest głęboko ukryte w nieświadomości. Są to traumatyczne, bolące przeżycia z dzieciństwa, które osoba będąc jeszcze dzieckiem wyparła. Nierzadko te przykre doświadczenia związane są z tragiczną śmiercią, bądź molestowaniem seksualnym. Wyparcie zaś ze świadomości myśli oraz uczuć przywołujące traumatyczne wspomnienia, powoduje dezorganizację ego, czyli dysocjację, rozbicie wewnętrznego ja, rozdzielenie osobowości.

U jednej osoby może wystąpić nawet kilkanaście bardzo różnych osobowości, nie tylko ich zachowanie jest inne, ale każda z nich ma swoją odmienną tożsamość, poza tym mogą mieć różne wspomnienia, upodobania, iloraz inteligencji, wiek, ciśnienie krwi, ostrość wzroku, a nawet płeć, preferencje seksualne, alergie oraz talenty.

Badania nad osobowością w psychiatrii rozpoczął przypadek 25-letniej Chris Sizemore, która w 1952 r. zgłosiła się wraz z mężem do terapeuty Corbetta Thigpena. Nie potrafili oni wyjaśnić skąd w ich domu znajdują się nowe rzeczy, do których kupna żadne z małżonków się nie przyznawało. W trakcie terapii okazało się, że ten z pozoru niewielki problem wynika z podwójnej osobowości Chris. Od lat bowiem w jej ciele było uwięzionych kilka zupełnie różnych od siebie osobowości. Każda z nich miała inne upodobania, wspomnienia, a także alergie. Włączały się one w określonych, nieoczekiwanych momentach, czyli gdy jedna z nich była aktywna, druga wówczas nie miała kontaktu z rzeczywistością, występowała tak zwana niepamięć wsteczna. U Chris najczęściej na przemian ujawniały się dwie osobowości, raz była ona spokojną, pracowitą gospodynią domową, a raz dziewczyną, która lubiła się bawić, tańczyć i pić alkohol. W drugim przypadku uważała, że nie ma męża, traktowała go jak obcą osobę i kojarzyła jedynie jego nazwisko. Przełomem w jej terapii było odkrycie traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa wypartych do nieświadomości. Będąc dzieckiem widziała tragiczną śmierć wujka, który podczas pracy w tartaku został przecięty na pół piłą tarczową. W niedługim zaś czasie na pobliskim polu znalazła rozkładające się zwłoki. Niewątpliwie te przeżycia przyczyniły się do powstania u kilkuletniej Chris zaburzeń dysocjacyjnych. Dzięki jednak pomocy specjalisty udało jej się po wielu latach ukształtować jedną osobowość – Jane.

Przypadek Chris pomógł wyjaśnić wiele tajemniczych zniknięć. Nieraz okazywało się, że osoby uznane za zaginione odnajdywano w innym mieście, bądź kraju. Takim przykładem jest Caroline, która nagle zniknęła zostawiając swoje dwie córki, męża i pracę. Po 19 latach wróciła do domu, jakby nic się nie stało. Witając się z mężem nie mogła zrozumieć jego zdziwienia. Szokiem dla niej okazało się spotkanie z dorosłymi córkami, które „rano” odprowadzała jeszcze do przedszkola, a „wieczorem” były już dorosłe i zamężne. W tym przypadku badania psychiatryczne oraz interwencja policji nie potrafiły niestety ustalić, gdzie przez te wszystkie lata podziewała się Caroline.

Jednym zaś z najbardziej kontrowersyjnych przypadków tej choroby jest William Miligan, który dokonał licznych uprowadzeń i gwałtów. U niego odkryto aż 24 osobowości, niektóre z nich współpracowały ze sobą, inne zaś nie łączyły się z pozostałymi, ale oddziaływały na ich pobudki, bądź ujawniały się w niebezpiecznych momentach. Sprawcą porwań nie był więc Miligan, lecz jego alternatywne osobowości, Ragen porywał ofiary, zaś Arthur odpowiedzialny był za organizację napadów. Natomiast gwałtu dokonywała nieśmiała lesbijka Adalana. Choć adwokatom i biegłym trudno było w to uwierzyć, to jednak badania psychiatryczne potwierdziły ich istnienie. Osobowości Miligana bardzo się od siebie różniły. Każda z nich miała inny poziom inteligencji, charakter i przejawiała inne talenty. William podobnie jak Chris Sizemore przeżył traumatyczne doświadczenia w dzieciństwie, jako dziecko był maltretowany przez ojczyma. Jest on pierwszą osobą w historii Stanów Zjednoczonych, która została uniewinniona z powodu wielorakiej osobowości.

Wieloletnie badania nad osobowością mnogą pokazują, że u wszystkich chorych występuje postać pierwotna (wrodzona) i gospodarza, która ujawnia się przez większość czasu, zaś u ponad 85% pojawiają się również osobowości dziecięce, ochraniające, a także postać prześladowcy. Przez większość czasu alternatywna osobowość jest nieaktywna, może ujawnić się ona jednak pod wpływem kolejnych urazów.

Jedną z alternatywnych osobowości jest zazwyczaj postać dziecięca, wynikająca z okresu pojawienia się pierwszych urazów. Natomiast osobowość prześladowcy odtwarza doznawane urazy, co prowadzi do licznych samookaleczeń myślami, bądź próbami samobójczymi. Jest on wrogo i agresywnie nastawiony do ludzi, a przede wszystkim do terapeuty. Okaleczając się sądzi, że szkodzi komuś innemu, a nie sobie samemu. W przeciwieństwie do niego działa postać ochraniająca, która pojawia się w momencie działań autodestrukcyjnych. Reprezentuje ona osoby, które dawały wsparcie w trakcie doświadczania krzywd.

Osobowość mnoga występuje niezwykle rzadko, najczęściej pojawia się u kobiet. Nie jest jednak możliwe wyleczenie tej choroby w całości. Chory poddany jest długiej terapii, która pomaga dotrzeć do głęboko ukrytych przykrych dla niego wspomnień i je uzdrowić. Jednak istnieje zagrożenie, że pod wpływem kolejnych urazów, osoba może powrócić do swojego mechanizmu obronnego i pozwolić uaktywnić się alternatywnym postaciom.

Często osobowość mnoga mylnie utożsamiana jest ze schizofrenią, jednak diametralnie się one od siebie różnią. W przypadku schizofrenii pojawiają się zmiany nastrojów, obniżenie aktywności i halucynacje, ale u chorego nie występuje niepamięć wsteczna, jak to ma miejsce w osobowości wielokrotnej. Jest on świadomy obecności innych postaci, natomiast w rozdwojeniu osobowości chory nie uświadamia sobie innych istniejących postaci.

Nieraz ludzie chcąc przypodobać się komuś stają się kimś innym. Często w tym celu zakładają „maski”, które pomagają im to osiągnąć. Jak na przykład aktorzy, którzy wcielają się, w naszych ulubionych bohaterów, zakochani, którzy chcą wywrzeć na nowej osobie jak najlepsze wrażenie, czy politycy, którzy nierzadko robią dobrą minę do złej gry. Z kolei chorzy z mnogą osobowością na pewno z chęcią by się pozbyli swoich masek, które chronią ich przed niebezpieczną rzeczywistością i w istocie uniemożliwiają poznać nawet siebie samych.

Źródło: www.abcnerwica.pl, www.tajemnicemedycyny.pl