Wielki sukces Polski na 87. gali rozdania Oscarów. „Ida” w reżyserii Pawła Pawlikowskiego otrzymała Oscara w kategorii „Najlepszy film nieanglojęzyczny”. W tym roku Polska była nadzwyczaj hojnie obdarowana nominacjami, jednak wywalczyliśmy statuetkę tylko w jednej kategorii. Jest to ogromny sukces, ponieważ to pierwsza nagroda dla Polski w tej kategorii!
„Ida” to polski czarno-biały dramat psychologiczny. W rolach głównych wystąpiły Agata Kulesza (Wanda Gruz) oraz Agata Trzebuchowska (Anna/ Ida Lebenstein). Zdjęcia do filmu powstawały w Łodzi oraz w Zgierzu. Akcja filmu opiera się na historii Anny, która jest sierotą wychowywaną w klasztorze. Przed złożeniem ślubów zakonnych, zgodnie z zaleceniami matki przełożonej, Anna musi odwiedzić swoją jedyną krewną, siostrę matki – Wandę Gruz – zgorzkniałą komunistkę pracującą jako sędzia. Kobieta początkowo niechętnie przyjmuje swoją siostrzenicę. Odbierając Annę z dworca, wyjaśnia jej, iż jest Żydówką i nosi imię Ida. Kobiety wybierają się w podróż w rodzinne strony Anny, aby poznać losy swojej rodziny. Odkrywają mroczną tajemnicę z przeszłości, a przy okazji prawdę o sobie samych. Dla Idy będzie to podróż życia, która pozwoli jej obrać właściwą drogę na przyszłość.
– Zrobiłem czarno-biały film o potrzebie wyciszenia, wycofania się ze świata, kontemplacji. I oto stoję teraz przed wami, w całym tym zgiełku – mówił Pawlikowski po odebraniu nagrody. „Ida” pokonała m.in. rosyjski film „Lewiatan”, który uchodził za faworyta. Nominację w tej kategorii ogłosili Nicole Kidman i Chiwetel Ejiofor. Po werdykcie na sali rozległy się okrzyki radości i ogromne brawa. Pawlikowski nie krył wzruszenia i radości, długo dziękował współpracownikom i polskiej publiczności.
Ponadto „Ida” jest laureatem trzech Polskich Nagród Filmowych – Orłów , w tym dla najlepszego filmu, najlepszej głównej roli kobiecej i dla najlepszego montażu. Póki co film zbiera głównie pochwalne oceny, choć pojawiają się zarzuty wobec filmu, iż pełen jest antysemickich stereotypów. Warto obejrzeć film i samemu ocenić jego wartość.
Film inny niż te współczesne, reżyser postanowił iść swoją drogą i to zostało docenione w Hollywood.
To był film niszowy, tylko temat żydowski jest ciągle nośny, a poza tym wiadomo, że Hollywood stworzyli Żydzi, więc nie dziwne, że nagrodzili film o sobie – pokrzywdzonych przez los i historię:)
Film mnie rozczarował. Tytułowa aktorka gra właściwie bez żadnej mimiki, mam też wrażenie, że aktorzy poruszają się wśród dekoracji (drewniana chałupa – widać, że postawiona na potrzeby filmu, zbyt „nowa”, Polska jest tu krajem wyludnionym, widoczna wielka oszczędność na scenografii, miasto jest pokazane głównie jako zbiór szyldów i nawet autobus jest pokazany tylko fragmentarycznie – bo pewnie nie był „z epoki”, za to została zbyt przedłużona sekwencja lasu – pewnie dlatego, ze nie trzeba go charakteryzować na lata 60.:). Na dodatek jest tu spora wpadka montażowa – Ida jeszcze ma nogi na schodach, a już słychać, jak puka do mieszkania ciotki…