Obrzędy ślubne w różnych krajach

Polacy to naród niezwykle tradycyjny. Pewne przyzwyczajenia i wzorce zachowań nabywamy już w dzieciństwie i kultywujemy je później w naszych własnych domach. Jednym z takich wydarzeń jest na pewno ślub. O jego tradycjach, wymowie i zwyczajach, można napisać nie tyle artykuł, co wielotomową książkę, chociaż i tutaj coraz częściej zauważamy mocny powiew nowości. Obecnie, kiedy wyjazdy zagraniczne stały się powszechne, a komunikacja pozwala na lepszy i szybszy kontakt z całym światem, związki z obcokrajowcami nie budzą już tak wielkich kontrowersji jak dawniej. Niewątpliwie jednak wiele osób, stojących przed podjęciem decyzji o wejściu w taką relację, posiada sporo wątpliwości. Związki osób z różnych krajów można niewątpliwie uznać za dowód na to, że miłość nie zna żadnych podziałów i granic. Często trzeba być szczególnie silnym, walczyć nie tylko z własnymi wątpliwościami, ale także z brakiem akceptacji ze strony rodziny czy znajomych. Wymagają od partnerów większej dojrzałości, otwartości na potrzeby innych. Teoretycznie taka relacja może nieść ze sobą wiele problemów, np. specyficzne dla danego narodu zachowania, które mogą okazać się nie do zaakceptowania dla drugiej strony. Także sama ceremonia ślubu i jej wymowa są różne w zależności od kraju, tradycji i religii. Patrząc jednak na to zjawisko w inny sposób, można zauważyć, że odmienność kulturowa partnera jest czasami źródłem jego atrakcyjności, wnosi do życia nowe, ciekawe zwyczaje i wartości. Jednakże w wielu religiach, odmiennie od katolicyzmu, sam ślub ma inne znaczenie i ma wymiar jedynie w zakresie prawa cywilnego. Dla wielu religii małżeństwo nie jest sakramentem – jak w Kościele katolickim – a jedynie umową społeczną określającą prawa i obowiązki małżonków. Zaślubiny mogą się odbywać w kościele, jednak nie są ślubami kościelnymi. Warto więc poznać tradycje i zwyczaje innych religii, zanim przyjdzie nam do głowy odmienny, międzynarodowy ślub.

Zasady zawarcia małżeństw zapisane są w szariacie – prawie wynikającym z Koranu. Ślub jest świętym i pożądanym związkiem. Muzułmańskie małżeństwa są z reguły kojarzone przez rodziców, a panna młoda poznaje swego przyszłego męża dopiero w dniu ślubu. Kulminacyjnym punktem ceremonii jest podpisanie kontraktu między narzeczonymi w obecności dwóch męskich świadków. Kontrakt dotyczy między innymi kwestii spadkowych, które Islam jasno określa: Z tego co zostawicie, wasze żony otrzymają jedną czwartą, jeżeli umrzecie bezdzietni: jeżeli natomiast są dzieci, żony dostaną jedną ósmą. Istotnym elementem wymiany, jaka zachodzi między panem młodym, a rodziną jego przyszłej żony jest posag, który płaci przyszły małżonek. Także koszty wesela ponosi rodzina pana młodego. Uroczystość może odbyć się w meczecie, najczęściej jednak miejscem ślubu jest dom panny młodej (w islamie nie istnieje pojęcie wesela w sensie zachodnim). Tam gromadzi się dwunastu (lub dziesięciu) świadków, rodzina, przyjaciele. Przybywa imam. Mężczyźni zajmują miejsca po jednej stronie izby, kobiety po drugiej. Panna młoda przybrana jest w ceremonialny kaftan, a jej stopy i dłonie ozdobione są henną. Sporządza się kontrakt, a panna młoda wchodzi do pomieszczenia jako ostatnia. Po odczytaniu wersetów Koranu imam pyta młodą kobietę, czy przyjmuje obecnego tu mężczyznę za męża. Potem kilku gości odczytuje wersety Koranu, by oddalić zło. A później zaczyna się feta, która trwa czasem od jedenastej rano do czwartej rano dnia następnego, pośród śpiewów i muzyki. Podczas przyjęcia nie pije się alkoholu, którego spożycia zakazuje religia. Na koniec ostatniego bankietu, pod wieczór, para młoda (panna młoda często ma na sobie białą suknię ślubną) pojawia się na specjalnym tronie lub miejscu honorowym. Zgodnie z tradycją, po publicznym pojawieniu się udaje się do własnego domu, aby skonsumować małżeństwo. Po ślubie panna młoda staje się własnością swojego męża: Dobrze jest dla mężczyzny kochać swoje rzeczy: żony i synów, złoto i srebro i konie… . Islam naucza, że mąż powinien karać żonę, bijąc ją lub odmawiając jej współżycia seksualnego: Jeżeli żony okazują brak posłuszeństwa, karzcie je, nie dzielcie z nimi łóżka i bijcie je. Panna młoda może się jednak nie zgodzić.

Dla Hindusów ślub także jest umową społeczną, ale jest również zobowiązaniem na całe życie. Jest drogą duchowego rozwoju, spłaceniem długu u przodków. Podobnie jak w Islamie, małżeństwo kojarzone jest przez rodziców. Małżeństwa zawierane z miłości, które nie są akceptowane przez rodziny, to posunięcia wymagające wielkiej odwagi, często związane z potępieniem społecznym, wypędzeniem z domu i zerwaniem kontaktów z najbliższymi. Koszt bardzo hucznego (często trwającego kilka dni) wesela pokrywają rodzice panny młodej. Prawo zwyczajowe nakazuje wnieść posag do małżeństwa i choć prawo stanowe od 1961 roku zakazuje tego procederu, ojciec panny młodej za punkt honoru stawia sobie wydanie córki za mąż. Dzień przed ślubem dłonie i stopy panny młodej ozdabiane są tradycyjnymi tatuażami z henny (menhendi). W dniu ślubu o poranku ciała narzeczonych namaszczane są kurkumą, pastą z drewna sandałowego oraz olejkami. Kolejnym elementem rytuału jest kąpiel przy śpiewie mantry wedyjskiej. Wesele w Indiach jest uroczystością iście królewską. Pan młody ubrany w wieńce i złote szaty przyjeżdża do panny młodej najczęściej karetą, udekorowaną tysiącem kwiatów. W drodze towarzyszy mu orkiestra i tańczący weselnicy. Wchodząc witany jest przez matkę panny młodej, a następnie udaje się do starszyzny, aby złożyć prezenty. Ceremonia zaślubin odbywa się z reguły w namiocie, na środku którego postawiony jest specjalny podest dla nowożeńców. Młoda para przez większość czasu siedzi oddzielona zasłoną, która w czasie modlitw odprawianych przez bramina jest powoli odsłaniana. Pan młody, przyjmując swą przyszłą żonę z rąk jej ojca, przyrzeka uczciwość w pobożności, bogactwie i rozkoszy. Następnie składają ofiarę z topionego masła i ryżu. Panna młoda wsypuje do ognia ziarenka ryżu i wraz z panem młodym stawia pierwsze wspólne siedem kroków. W wypadku ślubu hinduskiego zwykle w filmach pokazują (siedmiokrotne) obejście ognia przez młodą parę (bóg ognia, Agni, jest świadkiem zawartego związku małżeńskiego – to kluczowy element ślubu) przy odgłosach mantr inkantowanych przez Bramina. Po tej ceremonii następuje oficjalne połączenie w związek małżeński i panna młoda zostaje dosłowne przeniesienia przez członków rodziny pana młodego do nowego domu.

Na tydzień przed uroczystością odbywają się wieczorki: panieński i kawalerski. Od tego dnia państwo młodzi nie powinni się spotykać. Na dzień przed ślubem poszczą, a w dniu ślubu powinni mieć na sobie nowe, najlepiej białe ubrania. Żydzi tuż przed ślubem w obecności dwóch świadków podpisują dokument, który określa obowiązki męża i alimenty dla żony w przypadku rozwodu (ketuba). Po podpisaniu takiej umowy pan młody nakrywa welonem twarz swojej przyszłej żony i udaje się ze swoim ojcem oraz przyszłym teściem pod baldachim (tzw. chupa, podtrzymywana przez czterech mężczyzn), gdzie odbywa się ślub. Panna młoda idzie w towarzystwie swojej matki i matki swojego narzeczonego, wszystkie trzymają świece. Panna młoda okrąża trzy razy pana młodego zanim stanie u jego boku. Rabin błogosławi wino, które wspólnie pije młoda para. Potem pozostaje już tylko pierścionek, jeżeli panna młoda przyjmie go na swój palec, związek małżeński uważa się za zawarty. Ta uroczystość nie ma charakteru ściśle religijnego ani urzędowego, a jednak jest jednym z ważniejszych wydarzeń w życiu – nie tylko państwa młodych, ale całej społeczności. By ślub był ważny, musi zostać zawarty przy świadkach i potwierdzony spisanym dokumentem. Ślub w tym obrządku jest pełen symbolicznych znaczeń, np. chupa jest symbolem domu, do którego pan młody zaprasza pannę młodą. Sama ceremonia nie jest długa, trwa ok. 20-30 min. Ostatnim elementem uroczystości jest wspólne wypicie wina z kielicha, który pan młody musi stłuc, co jest symbolem zburzenia Świątyni Jerozolimskiej. Wtedy można pogratulować małżonkom tradycyjnym powiedzeniem „mazel tow” (hebr. dobra gwiazda). Kolejnym symbolicznym wydarzeniem jest przejście państwa młodych do odosobnionego pokoju, co symbolizuje wprowadzenie panny młodej do nowego domu. Po powrocie młodych można oddać się zabawie, która kończy się zwykle nad ranem. Panie i panowie bawią się osobno, dotykać mogą się tylko poprzez białą chusteczkę, która jest stałym elementem weselnych tańców.

Budda nie ustanowił żadnych zasad dotyczących małżeństwa. Głosił, że należy być wiernym swojej żonie. Ślub w buddyzmie jest także społeczną konwencją, jednak znacznie bardziej luźną. Każdy sam może decydować o swoim małżeństwie. Najważniejsze jest dążenie do szczęścia. Małżeństwo jest społeczną konwencją, instytucją stworzoną dla powodzenia i szczęścia ludzi, która odróżnia ludzi od świata zwierząt i do utrzymania porządku i harmonii w procesie prokreacji. Budda głosi, że jednym z głównych powodów upadku mężczyzny jest uwikłanie się w związki pozamałżeńskie (Parabhava Sutta). Mężczyzna musi sobie zdać sprawę z trudności przez jakie musi przejść, aby utrzymać żonę i rodzinę, które będą spotęgowane kiedy pojawią się problemy. Budda radzi swoim wyznawcom, aby wystrzegali się cudzołóstwa i rozwiązłości seksualnej. W byddyzmie nie istnieją religijne prawa nakazujące osobie zawarcie ślubu, pozostanie kawalerem czy prowadzenie cnotliwego życia. Nigdzie nie jest powiedziane, że byddyści muszą płodzić potomstwo lub regulować liczbę płodzonych dzieci. Byddyzm pozwala, aby każda jednostka miała wolność decydowania o wszystkich kwestiach związanych ze ślubem. Ponieważ Polska nie posiada podpisanego konkordatu z żadną szkołą buddyjską, polscy buddyści zawierają małżeństwo w Urzędach Stanu Cywilnego, żadne specjalne rytuały religijne nie są wymagane. Przyjęcia weselne organizowane są tak, jak z reguły inne polskie przyjęcia, na które zapraszana jest rodzina i przyjaciele młodej pary. Kwestia tego, jak dokładnie ma takie przyjęcie przebiegać leży w gestii małżonków – nie ma tutaj żadnego jedynego obowiązującego wzorca. Często Młodzi zapalają świece i kadzidła, składają kwiaty przy posągu Buddy oraz wspólnie recytują jego nauki.  Jeśli nowożeńcy sobie życzą, nie jest to religijnym obowiązkiem – udają się po błogosławieństwo do lamy. Na zakończenie błogosławieństwa nowożeńcom udzielają rodzice. Panna Młoda przywdziewa tradycyjną szatę zwaną Bakhu, przypominającą tradycyjne sarong, jednak długą do samej ziemi. Do tego Hanju – wyszywaną bluzę z długimi rękawami, wykonaną najczęściej z chińskiego jedwabiu knichen. W niektórych regionach Panny Młode zakładają także specjalny szal i nakrycie głowy oraz (w zależności od zamożności rodziny) niezwykle bogatą biżuterię – wysadzaną kamieniami kolię i tiarę oraz złote bransolety. Niegdyś do tradycyjnego stroju należały także odpowiednie buty, zwyczaj ten jedak nie jest już praktykowany. Pan Młody także zakłada Bakhu, jednak krótszą i przewiązaną specjalnym pasem – Lajha. Do tego misternie zdobione nakrycie głowy. Stroje weselne, w zależności od kraju i regionu, mogą bardzo różnić się krojem, dodatkami i kolorystyką.

Shintoizm to rdzenna religia Japonii. Wywodzi się z wierzeń praprzodków. Podstawą religii Shinto są Kami – bogowie, siły duchowe czuwające nad domowym ogniskiem i zapewniające szczęście całej okolicy. Starożytni oddawali cześć tym siłom i żyli w harmonii z naturą. Uznanie boskiego pochodzenia pierwszej rodziny cesarskiej stało się dogmatem tej religii. Większość ślubów w Japonii udzielanych jest w obrządku shintoistycznym. Do połowy XX wieku rodzice aranżowali ślub, dzisiaj coraz częściej to sami młodzi decydują  o tym, z kim wejść w związek małżeński. Kiedy już dwójka wyznawców Shinto podejmie decyzję o ślubie, wtedy wybiera sobie inną parę narzeczonych, która będzie występować w charakterze pośredników między młodymi, wspierać ich i odwodzić od ewentualnej próby zerwania. Przyjęło się również, że przyszła synowa dostaje od rodziców męża podarki zaręczynowe: herbatę, pieniądze czy ubrania, które koniecznie muszą być zademonstrowane podczas wesela. W przeszłości bogate japońskie panny ubierane były we wspaniały strój, na który składało się aż 12 barwnych kimon. Obecnie wystarczy już nałożenie kilku warstw kimon, z tym tylko, że warstwą wewnętrzną musi być białe kimono, natomiast zewnętrzne może być cięższe i bogato dekorowane. Pan młody zaś przywdziewa czarną szatę, na której widnieje znak rodowy. Na początku ceremonii młoda para wypija trzy łyki sake z małych czarek. Potem odmawiają przysięgę. Po uroczystości bawią się na przyjęciu weselnym. Zwyczajem jest, aby goście weselni siadali według określonego porządku, w zależności od stopnia pokrewieństwa czy zażyłości z obojgiem młodych.  Później, podczas przyjęcia, opowiada się zabawne historie o świeżo poślubionej parze i wznosi toasty za ich zdrowie i pomyślność we wspólnym życiu. Ważne jest, aby wszystkie prezentyślubne były zapakowane i przewiązane specjalnym sznurkiem, zwanym mizuhiki. Sznurek powinien być dwubarwny i łączyć takie kolory jak srebrny i złoty, czerwony i złoty, czerwony i biały lub purpurowy i biały. Po zakończonej uroczystości młoda para udaje się na miesiąc miodowy, a krewni i przyjaciele powracają do swych domów, z reguły z drobnymi upominkami. Warto dodać, że w niektórych regionach Japonii po dziś dzień istnieje tradycja ofiarowywania młodej żonie, na znak radości połączonych rodzin, kawałka materiału zszytego z trzech tkanin – minofuroshiki. Dla kobiety jest to najcenniejszy prezent, który powinien towarzyszyć jej przez cały okres trwania małżeństwa, a po śmierci kładziony jest na jej trumnie.

Ślub mieszany, to zawarcie małżeństwa przez osoby różnych wyznań. Kościół rzymskokatolicki dopuszcza taką możliwość, pod warunkiem zgody biskupa, zwanej dyspensą. Występuje się o nią za pośrednictwem proboszcza właściwej parafii, oświadczając, iż zrobi się wszystko, by dzieci narodzone z zawieranego związku wychować po katolicku. Na ślub z osoba nieochrzczoną również potrzebna jest dyspensa od biskupa. O jej wydanie występuje wikariusz w imieniu proboszcza. Warto wiedzieć, że nie wszystkie religie zezwalają na takie związki. Judaizm nie dopuszcza ślubów mieszanych. Nie zgadzają się na nie wszystkie synagogi ortodoksyjne (taka jest w Polsce) oraz większość konserwatywnych. Taki ślub możliwy byłby tylko w amerykańskiej synagodze reformowanej. Kościół prawosławny zezwala jedynie na małżeństwa między chrześcijanami (konieczny jest akt chrztu), osoba nieprawosławna musi przedstawić zgodę swojego biskupa. Podobne wymagania stawia kościół ewangelicko-augsburski, ale ponieważ dla ewangelików ślub nie jest sakramentem (inaczej w katolicyzmie i prawosławiu), margines swobody jest większy – wiele zależy od decyzji pastora.

W kościele rzymskokatolickim na ślub mieszany katolik zawsze musi otrzymać zgodę (dyspensę) biskupa. Na ogół występuje o nią proboszcz parafii, w której ma się odbyć ślub. Zawarcie związku małżeńskiego katolika ze stroną niekatolicką wymaga spełnienia określonych warunków, które opisane są w przepisach Kodeksu Prawa Kanonicznego i w rozporządzeniu Konferencji Episkopatu Polski. W Prawie Kanoniczym istnieją dwie możliwości zawarcia takiego związku: gdy kandydatem na męża lub żonę  jest osoba nie ochrzczona ( np. wyznawca islamu, buddyzmu, żyd) lub gdy kandydatem na męża  lub żonę jest osoba ochrzczona, ale nie należąca do Kościoła Katolickiego ( np. członek Kościoła Protestanckiego czy wyznawca prawosławia). Ślub mieszany nie powinien odbywać się na mszy świętej. Słowa przysięgi małżeńskiej są określone przez księgi liturgiczne i obowiązują wszystkich, osoba niewierząca pomija tylko słowa: „Tak mi, Panie Boże, dopomóż”. W kwestiach prawnych ślub mieszany pociąga za sobą takie same konsekwencje jak ślub konkordatowy. Po ceremonii, ksiądz ma obowiązek przesłać wszystkie dokumenty do właściwego Urzędu Stanu Cywilnego. Akt małżeński jest do odebrania bezpośrednio w USC najczęściej w przeciągu dwóch tygodni od zawarcia ślubu.

1. W niektórych regionach Afryki w naszyjnik i włosy panny młodej wplata się muszle ślimaków-porcelanek, by zapewnić piękno, władzę i płodność. Amerykański zwyczaj rzucania obuwiem tutaj zastąpiło obsypywanie ziarnami zboża, mające zapewnić dostatek i płodność.

2. W Ameryce Północnej młodzi zaraz po ślubie są obsypywani ryżem, co ma im zapewnić dostatek i szczęście. Szczęście wróży też obrzucanie starymi butami samochodu z odjeżdżającą z domu weselnego Młodą Parą.

3. W Anglii narzeczeni idą do ołtarza stąpając po płatkach kwiatów rozsypywanych przez małe dziewczynki, by ich wspólna droga była lekka, wolna od trosk i pełna radości.
W rąbek sukni panny młode zwykle zaszywają podkowę, by zapewnić szczęście małżeństwu. 70% małżeństw w W. Brytanii odbywa się w USC. Jest to związane głównie z mniejszymi kosztami. Po ślubie odbywa się krótkie przyjęcie, po 24 wszyscy już dawno są w swoich domach.

4. W Austrii panna młoda ozdabia głowę mirtową koroną, co symbolizuje uwielbienia życia.

5. Na szczycie tortu weselnego na Bermudach umieszcza się „drzewko życia”, które młodzi małżonkowie pielęgnują w swoim domu.

6. Zmieszane z miodem wino z dwóch pucharów połączonych czerwoną wstęgą, które w Chinach pije para młoda, jest symbolem miłości i radości.

7. Na Huculszczyznie obrzędy weselne trwają cały tydzień, ale przedślubną noc para młoda musi spędzić w osobnych wsiach.

8. W Czechach obyczaj ślubny dotyczy panny młodej, która głowę zdobi wiankiem z rozmarynu i przyjmowana jest trzema półmiskami: w jednym z nich ukryta jest jaskółka, która odlatuje, symbolizując utratę wolności.

9. Greczynki wkładają na szczęście do ślubnej rękawiczki kostkę cukru, a migdałami częstują weselnych gości.

10. W Indiach panny młode otrzymują klejnot na złotym łańcuchu, na którym zawiązane są trzy węzły symbole obowiązków wobec rodziców, męża i synów.

11. W Rosji szczęście młodej parze mają zapewnić toasty wznoszone przez mężczyzn i wypijane z pantofelka panny młodej.

12. W Australii goście wchodzący na salę weselną prezentowani są reszcie biesiadników.

13. Ślub w Korei jest generalnie utrzymany w zachodnim duchu – w kościele albo hali ślubnej. Koreańczycy nie okazują uczuć publicznie. Przytulanie się czy całowanie jest uważane za mocne naruszenie panującej etykiety. Powstrzymywanie emocji, zgodnie z zasadami Konfucjanizmu, jest symbolem kultury osobistej.
Państwo młodzi starają się, aby wesele odzwierciedlało ich charakter oraz to, jacy są. W związku z tym szukają nowych rozwiązań, aby cały dzień był wyjątkowy i niepowtarzalny. Nawet, jeżeli czasem wymaga to nagięcia tradycji.

14.  Wesele bez pary młodej to zwyczaj bardzo popularny w Stanach Zjednoczonych. Po zjedzeniu obiadu i rzuceniu bukietem ślubnym w celu wyłonienia kolejnej panny młodej, para udaje się w podróż poślubną, a goście nadal bawią się na weselu.

Wiele biur podróży wprowadziło do swoich propozycji ofertę ślubu za granicą. Biuro zapewnia przelot, hotel, a na miejscu księdza lub urzędnika. Wyjazd jest od razu połączony z podróżą poślubną. Nowożeńcy często zabierają rodziców, a także świadków. Jest to doskonała opcja dla osób, które nie lubią wesel z pompą i chcą się cieszyć swoim szczęściem tylko w gronie najbliższych.

https://urodaizdrowie.pl/wychodze-za-obcokrajowca.