Poważne myślenie o życiu

Moi znajomi zaczynają myśleć poważnie jak się pojawia dziecko albo chociaż biorą ślub... Wcześniej to jest takie życie bez obowiązków...

Niewielu mam rówieśników, którzy myślą bardzo długofalowo, ale znam takich. Nie jest to pewnie regułą, ale tak się złożyło, że są to akurat ludzie bardzo nastawieni na robienie kariery i udaje im się to. Myślą strategicznie, planują, realizują, dążą do sprecyzowanych celów, osiągają sukcesy.

Tak jak Scarabea zauważyła, odbywa się to trochę kosztem spontaniczności i funu. To dość poważni ludzie, niewiele czasu poświęcają rozrywkom i wiele spraw mają tak zaplanowanych, że brakuje miejsca na taką... dowolność, spontaniczność, na to, żeby puścić coś swobodnie. Nie chodzi o to, że są mało elastyczni, ale ich elastyczność to zazwyczaj dobrze przemyślane warianty tego, co może pójść inaczej niż w założeniach, plany awaryjne, przewidywania. Tak więc wszystko przekalkulowane. I nie czują się w życiu zbyt szczęśliwi, mimo że osiągają imponujące sukcesy.

Zauważyłam, że bardzo stawiają na rozwój. Niechętnie poświęcają czas na cos, co ich do celów nie przybliża. Pewnie gdyby mogli, to nawet sen zaprzęgliby do realizacji swoich planów. Nie mówię, że to źle, bo pod wieloma względami imponują mi, ale nie jest to postawa, jaką ja objęłam w życiu i nie chciałabym ich naśladować.