Rozstanie (Strona 6 z 17)

Religijne poglądy to Pan Oczytany ma podobne do moich niedawnych. I czemu spóźniony?
Nie chciałabym trafić od razu, może głupio to brzmi, ale życie jest przez takie "poszukiwania" i doświadczanie ciekawsze.

@evitka: Wiara w ludzi ma swoją cenę, w moim przypadku naiwność. Jestem bardzo naiwnym facetem, ale przynajmniej jestem tego świadomy - więc chociaż często ufam ludziom, którym nie powinienem, to staram się dla równowagi sprawdzać czy są tego zaufania godni, na przykład zanim zaoferuję pomoc czy zobowiążę się do czegoś poważnego.

Pomaga mi jednak, że z moją Królową znamy się już od lat, chociaż parą jesteśmy od niedawna, bo życie jakoś tak się potoczyło. Nie raz pokazała, że mogę jej ufać i na niej polegać, więc nie martwię się bez powodu.

@voyage: Podoba mi się ten sposób myślenia, podpisuję się pod tym.

@niechcemisie: Spóźniony, bo chciałem przez to powiedzieć, że jak miałem czekać do ślubu, to mogłem wziąć to pod uwagę zanim ja i moja Pierwsza... a zresztą resztę sobie dopowiedzcie same.

Nie wiem, jak by to wyglądało, gdybym trafił w dziesiątkę za pierwszym razem, ale choć z Pierwszą nie trafiłem, to nauczyłem się wiele i nie żałuję. Nie był to czas stracony, a i miłych chwil i wspomnień zostało mi niemało.

@Virrana: To trochę tak jak z wysyłaniem losów na loterię. Ile losów jesteście gotowe skreślić, zanim padnie główna wygrana?

Z tym że kupić i wysłać w totka jest łatwo, można choćby w 3 minuty. Partnera wypada minimum wziąć na randkę, trzeba zainwestować więcej czasu i pieniędzy, więc też nie tak szybko da się ich zmienić. Ale nawet jednego na pół roku czy na rok... ile tak można? 3 lata, 5 lat, 10, 15? A tu życie leci i człowiek nadal jest sam...

Bywa ciężko, ale każdy jest inny i sam musi ustalić ile razy można próbować.

Ufff... to znaczy, że mogę jeszcze wierzyć w to, że znajdę przy kimś szczęście

On mi powie:
- Cóż za doskonałe dopasowanie, to znak! Wierzysz w znaki?
Ja mu odpowiem:
- Mogłabym Ci je cerować do końca życia.

I żyli dłuuugo i szczęśliwie

[img]https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRbtZvEzY3ewSt89futqTsI0E_rEomKxZuVsBt-oVv4ny4Vn8Pj[/img]

Póki życia, póty nadziei. Chyba lepiej wciąż ryzykować niż pogodzić się z samotnością przez resztę dni - ale to w sumie też zależy od wieku, no i tego, co oprócz relacji zajmuje człowieka.

W markecie, czy ja wiem... nigdy nie wiadomo. Ale myślę, że trudniej jest rozpoznać właściwą osobę, niż znaleźć, znaleźć możemy wszędzie wokół nas, ale odczytać sygnały i nie przegapić bratniej duszy, to o wiele trudniejsze.

Tacy ludzie, co tylko gnają na przód nie patrząc na innych, pewnie w ogóle nie zawracają sobie głowy związkami, w końcu to by ich tylko spowalniało.

Z drugiej strony, Ci którzy kogoś szukają, jeśli mają oczy otwarte to właśnie będą w stanie szukać i znaleźć kogoś wszędzie. Sęk w tym, żeby poznać się na ludziach, w końcu nikt z nas nie ma wypisane na twarzy że jest świetnym rodzicem albo sexpertem na medal.

Ja nie szukam w ogóle kandydata na męża i ojca, więc powinnam mieć łatwiej Nie mam.
Z. za wysoko podniósł wszystkim poprzeczkę.

Jest na to tylko jeden sposób - skrzywdzić mnie ponownie i pokazać:
a) że nie zasługuję na kogoś takiego jak Z. (za wysokie progi)
b) że straciłam swoją szansę, a straconych szans nie odzyskuje się nigdy, więc pozostaje brać co życie daje.

@Virrana: Też dobry warunek na początek, odsiewa skutecznie tych, którzy tylko by irytowali albo gorzej.

@niechcemisie: Nie chcę Cię szkrzywdzić ani odbierać złudzeń, ale na ziemi są sami ludzie. Ludzie, nie anioły, więc wszyscy mamy jakieś tam wady. Te albo inne, to jak loteria.

Kluczem do wygranej jest znaleźć kogoś takiego, którego wady i zalety pasują/pokrywają się z naszymi, są do zniesienia albo się uzupełniają... wydaje mi się, że już tak gdzieś pisałem, bo czuję jakbym się powtarzał...

Nie ma ideałów. Stracona szansa już nie wróci, ale to nie znaczy, że to była ostatnia szansa. Sęk w tym, żeby każdą kolejną szansę oceniać na trzeźwo, w odosobnieniu od innych przypadków. Jak 10 nie pasowało do Twoich standardów, nie musisz obniżać standardów, bo 11 może akurat im sprostać... albo nie.

Dopóki określasz jasno, na co się zgodzisz a czego nie zniesiesz, i nie obniżysz ich tak bardzo, żeby zrezygnować ze szczęścia/dać się skrzywdzić, to jest okay. Wysokie standardy to nie wybujałe marzenia o milionerze/dżentelmenie, to ocena tak z głębi serca, co jest dla Ciebie najważniejsze w związku, co jest niezbędne do szczęścia, a co jest najwyżej miłym dodatkiem. Bo przecież kogoś wysoko powyżej poprzeczki też teoretycznie możesz znaleźć, pytanie tylko, jak go wtedy pozyskać... ale to już inny problem. >.>

Ojej, przepraszam... nie wiedziałem. Nie chciałem Cię zranić, ani osądzać. O.O Przykro mi niechcemisie...

Jak sama patrzę w przeszłość, to 2-3 lata temu nie zrobiłabym albo nie pomyślała czegoś, co mi się czasem zdarza teraz... Więc może coś w tym jest?