Dziś na obiad wronie uszy

Lejkowiec dęty, grzyb może mało znany i zbierany, ale znakomity do farszów, czy kanapek. Świetny do suszenia i nie można go pomylić z żadnym innym. Dla mnie lepszy niż kurki, ale tak to bywa ze smakami dzieciństwa…

I chociaż niektórzy twierdzą, że trudno znaleźć brzydszego grzyba niż lejkowiec dęty, owocniki bowiem wyglądają jak mocno przywiędłe, ciemnobrązowe trąbki ustawione lejkiem ku górze, to mimo niezachęcającego wyglądu, lejkowce dęte warte są zerwania. Mają lekko słodkawy smak i nazywane są różnie, zależnie od regionu. Ja znam nazwy: wronie uszy albo po prostu lejki. Spotykane nazwy regionalne to także cholewka, lejek, trąbka, skórzak, kominek, czarna kurka. Fachowcy donoszą, że występują od sierpnia, ale można go spotkać od czerwca do jesieni w deszczowe lata. Szczególnie ukochały sobie suche liście, czasami nie różniąc się od nich. Są koloru popielatego do czarnego. Jak każde grzyby, najlepsze są owocniki młode. Jest bardzo charakterystyczny, nie do pomylenia, co też niewątpliwie jest zaletą.

Nigdy nie są atakowane przez szkodniki, więc spokojnie po przebraniu i otworzeniu każdego kielicha, upewniamy się, że nie zawierają nic co nie należy do niego, możemy spokojnie zacząć przygotowywać farsz do pierogów albo do krokietów. Te smaczne grzybki nadadzą też doskonały aromat sosom i zupom. Można też grzyb ususzyć, a następnie sproszkować i używać jako przyprawy – podobnie jak borowik, nie traci bowiem swojego aromatu.

W wielu restauracjach można spotkać wykwintne dania przygotowywane z lejkowcami, gdyż zarówno ich aromat, jak i ciekawy wygląd, stanowią dużą atrakcję.