Dewiacje seksualne a normy kliniczne i społeczne | Wszystko dla zdrowia i urody, porady kulinarne Uroda i Zdrowie - serwis nie tylko dla kobiet!

Dewiacje seksualne a normy kliniczne i społeczne

10 grudnia 2010, dodał: Redakcja
Artykuł zewnętrzny

Share and Enjoy !

Shares
Funkcjonowanie seksualne człowieka jest konsekwencją jego rozwoju psychoseksualnego. Na biologicznym podłożu, kształtują się pod wpływem nabywanych doświadczeń – indywidualne właściwości seksualne. Dotyczy to również wszelkich zaburzeń seksualnych.
Dewiacje seksualne, zwane inaczej parafiliami, to zaburzenie związane z koniecznością wystąpienia określonych sytuacji, aby podmiot mógł osiągnąć satysfakcję seksualną. Są to dysfunkcje, polegające na nieprawidłowym przebiegu reakcji seksualnych kobiety lub mężczyzny. Dawniej dewiację nazywano zboczeniem seksualnym. Termin parafilia użyty był po raz pierwszy przez Wilhelma Stekela w latach 20-tych XX wieku. Upowszechniał ten termin od lat 60-tych John Money, opisując parafilię jako seksualno-erotyczne udekorowanie (embellishment), lub alternatywę dla oficjalnej, ideologicznej normy. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego parafilią jest każdy nietypowy lub nieakceptowany społecznie sposób zaspokajania potrzeby seksualnej (także tylko w fantazjach) trwający powyżej pół roku. Naukowo użyty termin parafilia pojawił się po raz pierwszy w III wydaniu DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, umieszczona m.in. w wydanej w języku polskim publikacji „Kryteria Diagnostyczne według DSM„). W najnowszym, IV wydaniu, wersja przejrzana (DSM-IV-TR – „Kryteria Diagnostyczne według DSM-IV-TR„, stanowiące przekład najnowszej, poprawionej wersji czwartego wydania pod redakcją prof. Jacka Wciórki z Instytutu Psychiatrii powyżej Neurologii), z 2000 roku, ogólna definicja parafilii obejmuje dwa kryteria: kryterium A, tj.: trwające przez ponad 6 miesięcy, nawracające, silne, seksualnie podniecające fantazje, seksualne pobudki (urges) lub zachowania ogólnie obejmujące: obiekty nieosobowe, cierpienie lub upokorzenie własne lub partnera, lub dzieci lub inne nie wyrażające zgody osoby oraz kryterium B, zachowania, które powodują klinicznie znaczącą przykrość (distress) lub pogorszenie (impairment) w społecznej, zarobkowej (occupational) lub innych ważnych dziedzinach funkcjonowania.
Zaburzenia seksualne mogą mieć przyczyny czynnościowe (u 60-80% osób) lub organiczne (wynikające ze zmian chorobowych). W literaturze podawane są zarówno czynniki biologiczne, psychiczne i kulturowe. Do biologicznych należą na przykład uszkodzenia mózgu oraz schorzenia płata skroniowego, zaburzenia genetyczne, neurologiczne, hormonalne i uzależnienia, wśród psychicznych podkreślane jest proste warunkowanie klasyczne czyli uwarunkowania powstałe z fantazji erotycznych, pornografii twardej, urazy i szoki seksualne w wieku rozwojowym, zaburzenia identyfikacji płciowej, zaburzenia osobowości oraz uzależnienie od seksu natomiast czynniki kulturowe to mówiąc najprościej wpływ subkultury i obyczajowość erotyczna. Niektóre przyczyny współistnieją. Elementy strukturalne zachowania parafilnego, które umożliwiają jednostce osiągnięcie satysfakcji na poziomie psychicznym (czyli zaspokajają potrzeby seksualne) jednocześnie wykluczają spełnienie biologicznej i/lub społecznej funkcji zachowania seksualnego. Fenomeny seksu nietypowego ujawniają więc niezwykle złożone relacje czynników biologicznych, psychologicznych, społeczno-kulturowych w formowaniu potrzeb i zachowań seksualnych. Według niektórych autorów cechą charakterystyczną dewiacji jest dziwaczność potrzeby seksualnej, stałe, bądź okresowo i długotrwale występujące seksualne uzależnienie od czynników niezwykłych albo nie do przyjęcia. Dewiacja może występować na przemian ze stanem normalnym, zachowanie dewiacyjne może być bardziej pożądane niż zachowanie normalne, ale może też być jedynym podniecającym i zaspokajającym.
Pojęcie dewiacji seksualnej ewoluowało na przestrzeni wieków. Jeśli przyjmiemy, że dewiacja to jakieś zachowanie seksualne odbiegające od powszechnie uznanej normy, to trzeba jednocześnie pamiętać, że same normy także ewoluują. Odgrywa tu rolę czynnik socjalny i kulturowy. Definiując zachowania dewiacyjne według jakościowego kryterium, będziemy mówić o postawach dewiacyjnych, które określa nietypowe zachowania, potrzeby i orientacje psychoseksualne w odniesieniu do aktualnie istniejących społeczno-kulturowych standardów, modeli i wzorców zachowań. Z jakościowym kryterium mamy również do czynienia w przypadku pojęcia normy prawnej i medycznej.
Istnieją różne kwalifikacje parafilii, przydatne jest jednak rozróżnienie, czy nieprawidłowość polega na wyborze szczególnego obiektu pożądania seksualnego czy też na szczególnej formie zachowania prowadzącego do uzyskania satysfakcji seksualnej. W literaturze seksuologicznej istnieje obecnie kilka odrębnych ujęć normy seksualnej, wśród których wyróżnia się normę kliniczną, normę partnerską, normę indywidualną oraz normę funkcjonalną. Kliniczna norma seksualna obejmuje szeroki zakres zachowań seksualnych, które można zaliczyć do jednej z trzech kategorii: normy optymalnej, normy akceptowanej i normy tolerowanej. Do normy optymalnej zalicza się te zachowania seksualne, które ze względu na swe właściwości są w pełni pożądane z punktu widzenia określonego systemu wartości, zarówno dla konkretnej jednostki, jak i dla społeczeństwa, w którym żyje. Są to zachowania godne propagowania w postaci modelu wychowania (dominującą formą aktywności seksualnej są w tym przypadku dobrowolne, dopochwowe stosunki płciowe pomiędzy dojrzałymi partnerami przeciwnej płci). Norma akceptowana obejmuje zachowania seksualne, które nie są optymalne, lecz nie ograniczają rozwoju osobowego oraz nie utrudniają nawiązania głębokich więzi międzyludzkich (np. masturbacja, kontakty oralno-genitalne, stosunki analne, itp.). Do normy tolerowanej zalicza się te zachowania seksualne, które ograniczają możliwość harmonijnego doboru seksualnego, w sensie zmniejszenia liczby potencjalnych partnerów lub nawiązania z nimi głębokich więzi międzyludzkich. Ograniczenia te nie mają jednak bezwzględnie patologicznego charakteru, bowiem odpowiedni dobór seksualny może przyczynić się do harmonijnego przebiegu życia seksualnego w układzie partnerskim. W celu zaliczenia konkretnego zachowania do normy tolerowanej należy wziąć pod uwagę trzy kryteria: kontekst osobowościowy, kontekst partnerski oraz kontekst sytuacyjny (np. homoseksualizm, umiarkowane tendencje sadomasochistyczne, upodobanie do seksu grupowego i innych form wyrafinowanych praktyk seksualnych nienaruszających zdrowia lub prawa). Zaliczenie zachowania seksualnego do jednej z tych trzech kategorii normy oznacza, że zachowania te nie wymagają interwencji terapeutycznej. Natomiast punktem odniesienia w normie partnerskiej nie jest konkretna jednostka, tylko diada tworzona przez partnerów seksualnych. To ujęcie normy seksualnej akcentuje aspekt hedonistyczny i więziotwórczy seksualności ludzkiej. Norma partnerska wyznaczona jest przez sześć warunków koniecznych do jej spełnienia, są to: warunek różnicy płci, warunek dojrzałości, warunek obustronnej akceptacji, warunek uzyskania rozkoszy, warunek nie szkodzenia zdrowiu oraz warunek nie naruszania norm współżycia społecznego. Obecnie pierwszy z warunków jest jedynym, który nie musi być spełniony, aby dane zachowanie zaliczyć do normy partnerskiej, natomiast pozostałe pięć jest już bezwzględnie koniecznych. W roku 1973 Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne uznało, że homoseksualizm różni od heteroseksualizmu jedynie kierunek popędu seksualnego, natomiast brak innych cech charakterystycznych dla patologii i skreśliło te zachowanie z listy dewiacji (stanowisko to zaakceptowało WHO i jest ono od tej chwili obowiązujące dla wszystkich klinicystów, chociaż często kontestowane w innych kręgach społecznych). Pojęcie indywidualnej normy seksualnej uwzględnia trzy funkcje seksualności ludzkiej. Są nimi: funkcja biologiczna spełniana poprzez prokreację, funkcja psychologiczna, którą jest uzyskanie rozkoszy oraz funkcja społeczna, czyli tworzenie więzi międzyludzkiej. Możliwość spełnienia tych trzech funkcji przybliża jednostkę do normy bądź patologii. Za zgodne z indywidualną normą seksualną uważa się jednak tylko takie zachowanie, które spełniając kryteria normy partnerskiej, równocześnie nie wykluczają, ani nie ograniczają w znacznym stopniu możliwości dokonania stosunku genitalno-genitalnego mogącego doprowadzić do zapłodnienia i nie cechują się trwałą tendencją do unikania spółkowania. Pozostałe wyznaczniki indywidualnej normy seksualnej, pokrywają się z normą seksualną partnerską, stanowiąc jej uzupełnienie. Z faktu wprowadzenia dodatkowych warunków do normy indywidualnej wynika jednak, że mogą istnieć zachowania pozostające w zgodzie z jedną normą, lecz naruszające drugą. W tym przypadku zachowania homoseksualne, chociaż nie naruszają normy partnerskiej są sprzeczne z normą indywidualną, bo nie mogą one doprowadzić do zapłodnienia. Funkcjonalna norma seksualna opracowana została po przyjęciu założenia, że każde zachowanie człowieka może spełniać dwie funkcje równocześnie: osobistą i społeczną. Prawidłowe zachowania to takie, które nie naruszają żadnej z tych funkcji. W niektórych przypadkach zachowanie spełnia tylko jedną z tych funkcji, równocześnie jednak nie narusza tej drugiej i wówczas nadal pozostaje zachowaniem prawidłowym. W pełni prawidłowe zachowanie seksualne powinno zatem, jak każde inne, również spełniać dwie funkcje: osobistą i społeczną, a w każdym razie nie może ono naruszać którejkolwiek z tych funkcji. Natomiast do oceny, czy zachowanie seksualne jest zachowaniem prawidłowym, służą ściśle określone kryteria. Naruszenie lub niespełnienie któregokolwiek z nich oznacza, że mamy do czynienia z zaburzonym zachowaniem seksualnym i równocześnie zostaje dokładnie wskazane miejsce tego zaburzenia w ogólnej strukturze aktywności seksualnej.
Istotą dewiacji jest dążenie do niezwykłego obiektu seksualnego lub sposobu stymulacji seksualnej. Większość ludzi miewa bardzo różne fantazje erotyczne. Dla rozpoznania dewiacji potrzebne jest preferowanie takiego dewiacyjnego obiektu lub sposobu zaspokajania i przedkładanie go nad powszechnie uznany sposób realizacji potrzeby seksualnej. Odpowiadamy za swoje postępowanie niezależnie od stopnia dewiacyjności. Z tego względu duża część dewiacyjnych skłonności realizowana jest jedynie w świecie fantazji. Zdarza się, że możliwe jest wplecenie dewiacyjnych skłonności w układ partnerski za obustronną akceptacją, nie jest to jednak częsta sytuacja. Samotność to najczęstsze przeznaczenie osób z dewiacją. Gdy natężenie potrzeby dewiacyjnej przekracza siłę kontroli człowieka, dochodzi do realizacji tych potrzeb. Są jednak takie potrzeby, które nie mogą być zrealizowane w sposób społecznie tolerowany, na przykład pedofilia. I tutaj zaczyna się dramat. Albo zwycięża moralność i lęk przed karą i człowiek nie przekracza granic społecznych i prawnych, albo dochodzi do przestępstwa. Jednak wyraźnie należy podkreślić, że tylko niewielka część ludzi z dewiacjami seksualnymi wchodzi w konflikt z normami społecznymi i prawnymi. Dewiacje mają swoją indywidualną dynamikę. U jednych dewiacja szybko postępuje, zajmuje coraz więcej miejsca w psychice, jest coraz silniejsza. A u innych jakby stała w miejscu lub ma przebieg pulsujący. Leczenie dewiacji, kiedy doszło już do konfliktu z prawem i stopień uzależnienia od dewiacji oraz utrata kontroli na życiem są już bardzo duże – to trudna sprawa. Raczej jest to maskowanie dewiacji, uczenie innego sposobu zaspokajania potrzeb, bądź terapia awersyjna.
Parafilia może być wyrazem zakłócenia typowego rozwoju psychoseksualnego, objawem chorób psychicznych, formą ucieczki od budzących lęk kontaktów z płcią przeciwną, a także postacią zastępczego zaspokajania potrzeb seksualnych w specyficznych warunkach. Istnieje około 60 parafilii, lecz w populacji nie są masowo spotykane. Budzą one z reguły zainteresowanie sensacyjne, rygorystyczne i karzące postawy otoczenia, rzadziej traktowane są jako choroby, które można leczyć. O wiele częściej ujawniane i nagłaśniane są u mężczyzn niż u kobiet. W klasyfikacji zaburzeń psychiatrycznych /DSM IV/ wyróżniono 8 głównych grup parafilii związanych z „tematem przewodnim” czyli tym, czego potrzeba osobie do zaspokojenia. Niektóre parafilie, są wysoce szkodliwe społecznie (np. pedofilia), realizacja popędu odbywa się bowiem kosztem i krzywdą innych osób. Są jednak też takie parafilie, które choć dla osób chorych są niezwykle trudnymi sytuacjami – w reszcie społeczeństwa budzą rozbawienie. Można wyróżnić różne formy ciężkości dewiacji, od skrajnych do takich, których objawy znajdują się na pograniczu pojęcia „normy”, jak np. ekshibicjonizm, fetyszyzm – gdzie nie zawsze można powiedzieć, czy to jeszcze „norma”, czy już patologia. Należy również odróżniać zdecydowane dewiacje, w których dane zachowanie seksualne jest jedyną formą uzyskiwania satysfakcji seksualnej, od form pośrednich, tendencji towarzyszących „normalnemu” współżyciu seksualnemu. Istnieją więc delikatne odchylenia od normy, które nikomu nie wyrządzają krzywdy, a są takie, które zaliczane są do ciężkich przestępstw (gwałt, kazirodztwo, pedofilia). Statystki obejmują dane dotyczące przestępstw seksualnych lub też populację zgłaszającą się do terapeutów. Jak wiadomo, część przestępstw nigdy nie wychodzi na jaw i nie jest włączana do takich statystyk. Nie można też oszacować ilości ludzi o skłonnościach dewiacyjnych, którzy nigdy nie popadli w konflikt z prawem, ani nie szukają pomocy. Większość badaczy zgadza się z opinią, że przestępstwa na tle seksualnym wielokrotnie częściej popełniają mężczyźni niż kobiety. Kolejnym problemem jest natężenie potrzeb i zachowań dewiacyjnych. U części osób zachowania takie są jedyną formą realizacji potrzeb seksualnych. U innych współistnieją one z tzw. normalnym życiem seksualnym. U kolejnej grupy są to tylko epizodyczne doświadczenia, u jeszcze innej są one zamknięte jedynie w sferze wyobraźni i niezrealizowane w praktyce. Zróżnicowane są też powiązania między dewiacjami, a relacjami partnerskimi. Część osób o potrzebach dewiacyjnych – nie wchodzi w takie relacje, część prowadzi tzw. „podwójne życie” ukrywając przed partnerem swoje odmienne upodobania, część tworzy związki oparte na wzajemnych dewiacyjnych potrzebach. Pytania związane z dewiacjami można mnożyć. A prawd jest wiele..

Najbardziej dziwaczne dewiacje seksualne:

 
Alliumophilia – podniecenie odczuwane w obecności zapachu czosnku, lub czosnku w całości.
Altocalciphilia – typ fetyszu związany z wysokimi obcasami.
Autonepiofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są pieluszki.
Arachnefilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są pająki.
Bufonofilia – wbrew pozorom nie jest to pociąg do niesympatycznych i nadętych ludzi, lecz do żab.
Dendrofilia – dewiacja w której obiektem seksualnym jest drzewo.
Duchofilia – pociąg do duchów, odczuwanie podniecenia może też następować na wskutek oglądania zdjęć, na których rzekomo zarejestrowano duchy.
Ekskrementofagia – dewiacja polegająca na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez spożywanie wydalin partnera.
Emetofilia – dewiacja polegający na podniecaniu się wymiotami.
Entomofilia – rzadko spotykana dewiacja seksualna. Bodźcem prowadzącym do osiągania satysfakcji seksualnej są insekty.
Flatufilia – rzadko spotykana dewiacja, w której bodźcem seksualnym są gazy jelitowe kierowane na twarz lub do ust partnera.
Hirsutophilia – fetysz związany z włosami spod pachy.
Hygrofilia – dewjacja w której bodźcami seksualnymi są wydzieliny ciała.
Kleptofilia – dewiacja w której satysfakcja seksualna jest osiągana w trakcie popełniania kradzieży.
Klismafilia – typ dewiacji której satysfakcja seksualna jest osiągana poprzez wlewy doodbytnicze.
Koprofilia – Dewiacja w której bodźcem seksualnym jest kał i czynności związane z wypróżnianiem.
Laktafilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są wydzielające mleko piersi.
Moriaphilia – dewiacja polegająca na odczuwaniu przyjemności seksualnej podczas opowiadania sprośnych dowcipów.
Mysofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest brud (własny, partnera, otoczenia).
Peladophilia – podniecenie jedynie wobec osób łysych.
Pirolagnia – wyzwolenie reakcji seksualnej na widok ognia; może być niespodziewanym, epizodycznym przeżyciem lub formą dewjacji prowadzącą do piromanii seksualnej.
Pluszofilia – zainteresowanie pluszowymi, wypchanymi zabawkami. Pluszofilia ma również odmianę, polegającą na odczuwaniu pociągu do osób przebranych w pluszowe kostiumy zwierząt.
Siderodromofilia – odmiana dewiacji w której satysfakcję seksualną osiąga się przez współżycie w pociągach.
Somnofilia – zespół śpiącej księżniczki, przeżywanie satysfakcjonujących stosunków seksualnych jedynie podczas pozorowanego snu.
Symforofilia – przeżywanie w wyobraźni klęsk i katastrof żywiołowych lub innych, w których cierpią i giną ludzie, co wywołuje satysfakcję seksualną.
Wampiryzm seksualny – skrajna postać fetyszyzmu, gdzie rolę fetysza pełni krew partnera. Satysfakcja seksualna osiągana jest najczęściej w wyniku nieszkodliwego ugryzienia lub zadrapania.

Najbardziej szkodliwe społecznie i groźne dewiacje:

 
Agreksofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest podsłuchiwanie przebiegu kontaktu seksualnego innych osób.
Alghedonia – Przeżywanie rozkoszy podczas doznawaniu bólu.
Apotemnofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne okaleczone ciało.
Asfiksjofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest niedotlenienie w wyniku duszenia się lub bycia duszonym.
Autonekrofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest wyobrażanie siebie martwym.
Autossassinofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest pozorowanie własnego zabójstwa.
Dacryphilia – typ dewiacji w której źródłem podniecenia jest prowokowanie łez u partnera. Odmiana sadyzmu.
Dysmorphophilia – dewiacja związana wyłącznie z partnerami zdeformowanymi lub upośledzonymi psychicznie.
Efebofilia – skłonność seksualna do osób bardzo młodych, ale już cieleśnie dojrzałych.
Eretofonofilia – skrajna postać sadyzmu, w której wyzwolenie seksualnej reakcji następuje podczas mordowania ofiary.
Fobofilia – rzadka dewiacja w której podniecenie seksualne jest wywoływane przez bodźce lękowe.
Gerontofilia – rodzaj dewiacji polegający na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez młodą osobę w wyniku współżycia z partnerem w wieku starczym.
Kandaulezizm – rzadko spotykana złożona dewiacja polegająca na łączeniu ekshibicjonizmu z masochizmem.
Kazirodztwo – kontakty seksualne między spokrewnionymi osobami.
Masochizm – dewiacja seksualna, w której istotną cechą jest czerpanie rozkoszy seksualnej w związku z niezwykle silną uległością i podporządkowaniem się drugiej osobie.
Nekrofilia – dewiacja seksualna polegająca na podejmowaniu obcowania płciowego z osobą zmarłą.
Nekrosadyzm – odmiana sadyzmu w jednej z jego krańcowych postaci. Szczególnie niebezpieczna dewiacja seksualna. Wyraża się śmiertelnym duszeniem.
Nimfofilia – potrzeba seksualna bądź skłonność seksualna dojrzałego mężczyzny ukierunkowana na dziewczęta we wczesnym okresie dojrzewania.
Pedofilia – dewiacja seksualna polegająca na odczuwaniu potrzeby kontaktów seksualnych z dziećmi.
Raptofilia – odmiana sadyzmu, polegająca na osiąganiu rozkoszy przez gwałcenie partnerów seksualnych.
Zoofilia – rodzaj dewiacji seksualnej polegający na skierowaniu aktywności płciowej do zwierząt.
Zoosadyzm – znęcanie się nad zwierzętami wywołujące reakcję seksualną.

Dewiacje o małej szkodliwości społecznej:

 
Agalmatofilia – dewiacja seksualna w której bodźcem seksualnym są pomniki i rzeźby. Agorafilia- dewiacja w której bodźcem seksualnym są miejsca publiczne.
Akrofilia – dewiacja w którym bodźcem seksualnym jest wysokość.
Akromotofilia – dewiacja w którym bodźcem seksualnym jest odmienny kolor skóry partnera.
Albutofilia – dewiacja w którym bodźcem seksualnym jest woda.
Amaurofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest współżycie seksualne w ciemnościach, gdy partner ma zamknięte oczy.
Anaclitism – typ fetyszu zwiazany z przedmiotami dziecięcymi.
Anastemafilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest partner niskiego wzrostu.
Andromimetofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są kobiety udające mężczyzn.
Aulofobia – dewiacja polegająca na obsesyjnym lęku przed instrumentami muzycznymi, które kojarzą się z członkiem.
Autagonistofilia – rzadka dewiacja seksualna, w której bodźcem erotycznym jest sceniczność.
Autofetyszyzm – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne ciało lub jakaś jego część.
Autopedofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest potrzeba bycia traktowanym jako dziecko.
Autoskopofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest oglądanie własnego ciała, narządów płciowych.
Choreofilia – dewiacja seksualnych w której bodźcem seksualnym jest taniec.
Doraphilia – dewiacja polegajaca na podnieceniu zwierzęcym futrem lub skorą.
Ekshibicjonizm – jedna z najczęściej spotykanych dewiacji polegająca na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez publiczne obnażanie własnych narządów rozrodczych.
Endytofilia – dewiajca polegający na osiąganiu satysfakcji wyłącznie z ubranymi partnerami.
Fetyszyzm – dewiacja seksualna wyrażająca się potrzebą seksualną (popędem płciowym) ukierunkowanym na jakiś przedmiot nieożywiony, na rzecz, często na część garderoby.
Frotteuryzm (ocieractwo) – dewiacja w której źródłem satysfakcji seksualnej jest ocieranie się mężczyzn o pośladki, piersi, rzadziej inne części ciała kobiet.
Hodophilia – dewiacja polegająca na odczuwaniu przyjemności seksualnej podczas podroży.
Homeowestytyzm – dewiacja która polega na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez nakładanie na siebie ubrania należącego do innej osoby.
Hyphephilia – dewiacja polegająca na dotykaniu skóry, włosów, futra.
Klaustrofilifobia – dewiacja w której satysfakcja seksualna jest osiągana dzięki współżyciu w zamkniętych pomieszczeniach.
Ksenofilia – rzadko spotykany typ dewiacji seksualnej w której satysfakcję seksualną daje kontakt z zupełnie obcym, nieznanym.
Narratofilia – dewiacja w której rozmowy erotyczne prowokują wystąpienie reakcji seksualnej.
Nimfomania – hieperaktywność seksualna występująca u kobiet.
Oculophilia – fetysz związany z oczami.
Pediophilia – typ fetyszu zwiazany z lalkami.
Phallophilia – fetysz związany z dużym rozmiarem penisa.
Pigmalionizm – osiąganie stanu podniecenia płciowego na widok zdjęć pornograficznych.
Podophilia – fetysz zwiazany ze stopami.
Sadomasochizm – współistnienie potrzeb, fantazji i pragnień sadystycznych i masochistycznych.
Saliromania – Skojarzenie sadyzmu z fetyszyzmem, polegające na celowym brudzeniu innej osoby w celu wyzwolenia reakcji seksualnej.
Sitofilia – odmiana parafilii, w której satysfakcję seksualną osiąga się przez pobudzanie bodźcami wiążącymi się z jedzeniem.
Skatologia telefoniczna – osiąganie satysfakcji seksualnej w czasie prowadzenia rozmów telefonicznych o obscenicznej treści.
Stygmatofilia – Szczególny pociąg do nakłuwania i/lub tatuowania siebie bądź partnera seksualnego, co warunkuje wyzwolenie reakcji seksualnej.
Transwestytyzm – tendencja do identyfikowania się z płcią przeciwną, przejawiająca się zwłaszcza w sposobie ubierania się i zachowania.
Urolalia – obsceniczne słownictwo związane z moczem używane w obecności partnera.
Zelofilia – typ dewiacji, w której satysfakcja seksualna jest osiągana wyłącznie na drodze fantazjowania.
Zoofetyszyzm – Zaburzenia seksualne, polegające na osiąganiu satysfakcji seksualnej pod wpływem widoku partnerki seksualnej, ubranej w skórę lub futro zwierzęcia.
Dodała: Marta
 

Share and Enjoy !

Shares


Możesz śledzić wszystkie odpowiedzi do tego wpisu poprzez kanał .

4 komentarzy do Dewiacje seksualne a normy kliniczne i społeczne

  1. avatar Tomek pisze:

    będzie dobrze

  2. avatar Kasiula pisze:

    jestem zelolofilistką

  3. avatar ewka_sak pisze:

    mnie podnieca tylko mój mąż i kiedy mnie kajdankami przywiązuje do kaloryfera, czy to dewiacja?

  4. avatar Pinia pisze:

    Podniecenie zapachem czosnku? Przecież to właśnie na odwrót powinno być – przez czosnek trace ochotę na jakiekolwiek zbliżenia…