Co robią kobiety, żeby sie podobać mężczyznom czyli dziwne kanony piękna

6 maja 2013, dodał: milkar

Artykuł zewnętrzny

Piękno nie jedno ma imię, czego dowodem jest to, że w różnych kulturach triumfuje zupełnie inny ideał piękna. To, co dla Europejczyków jest piękne, w innych miejscach na świecie nie musi wcale takie być. Oczywiście jest też odwrotnie, kobiety, które my uważamy za okaleczone i oszpecone, w swoich społecznościach są uznawane za atrakcyjne i cieszą się największym powodzeniem wśród mężczyzn. O ile w krajach zachodnich istnieje zbliżony kanon piękna kobiecego ciała, o tyle w innych kulturach nie można wskazać jednego wzorca doskonałości kobiety.

W społeczeństwach ubogich, gdzie większość ludzi jest szczupła, pożądane są bardziej krągłe sylwetki. Z kolei szczupłe figury większym zainteresowaniem cieszą się w krajach zamożnych. W wielu kulturach również zwraca się uwagę na inne elementy ciała, na przykład w Chinach i Japonii dominuje model małej stopy, w plemieniu Padaung symbolem atrakcyjności są długie szyje, zaś u Hotentotów pośladki.

W zachodniej Azji idealna kobieta powinna być niska, drobna i zgrabna z małym biustem, który byłby proporcjonalny do filigranowej sylwetki. Z kolei w Japonii symbolem piękna jest kawai, co można przetłumaczyć jako słodkie, urocze. Zgodnie z tym kanonem kobieta niezależnie od swojego wieku ma przypominać niedojrzałą nastolatkę. Dla Japończyków pożądany jest tak zwany model uczennicy w mundurku, ubranej w białą koszulę z krawatem, krótką kraciastą spódniczkę i w białe podkolanówki. Dopuszczalne są też ubrania w jaskrawych kolorach. Kobieta idealna powinna również infantylnie chichotać oraz wstydliwie zasłaniać usta dłonią. Przez co jest ona połączeniem dziewczęcej, dziewiczej natury i dziecięcej nieśmiałości z wyzywającym kontekstem seksualnym.

Z kolei kobiety z plemienia Padaung by być piękne, swoje szyje ozdabiają złotymi obręczami. Im więcej ich mają, tym są bardziej pożądane. Metalowe naszyjniki zakładają już dziewczynki po skończeniu 5 lat. Stopniowo mają dokładane kolejne. Kiedy dorosną mogą zdecydować, czy chcą dalej kultywować tę tradycję, czy też jej zaprzestać. Większość z nich decyduje się jednak ją podtrzymać, ponieważ ta niezwykła biżuteria nie tylko dodaje im piękna, ale jest też ich źródłem utrzymania. Kobiety – żyrafy zarabiają między innymi na tym, że dają się fotografować turystom podczas codziennych czynności, a także przy okazji zachęcają ich do kupienia pamiątek, które własnoręcznie zrobiły.

W wioskach na północy Tajlandii wraz z plemieniem Padaung mieszka również plemię Akha, w którym kobiety chcąc być piękne i atrakcyjne, ozdabiają głowy kolorowymi nakryciami, a także wyjątkowo dbają o swój uśmiech. Im jest on czarniejszy tym większy zachwyt wzbudzają wśród swoich mężczyzn. By to uzyskać żują betel – krzew, jego liście wraz z nasionami palmy areki tworzą substancję, która barwi na ciemny kolor dziąsła, zęby i wargi. Jest ona również doskonałym środkiem orzeźwiającym i podniecającym. Z jednej strony betel odkaża przewód pokarmowy i niszczy pasożyty, z drugiej zaś w długotrwałym procesie stosowania przyczynia się do choroby zębów oraz powoduje sztywnienie szczęki.

Kobiety w Afryce również poddają się licznym zabiegom upiększającym. Jednym z przykładów są kobiety z Mursi z doliny rzeki Omo w Etiopii, które swoje usta wzbogacają o krążki z gliny lub drewna. Taki talerz będący swoistym rodzajem biżuterii umieszczany jest w dolnej wardze. Jednak zanim kobieta będzie gotowa by go nosić musi poddać się zabiegowi, który trwa aż kilka lat. Najpierw przebijane jest ciało pod wargą. W ten niewielki otwór wkłada się patyk, stopniowo zmienia się go na coraz większy, co prowadzi do rozciągnięcia wargi. Następnie wkłada się małe talerze, które sukcesywnie wymienia się na coraz większe. Proces ten trwa do momentu maksymalnie naciągniętej skóry oraz wargi. Oczywiście im większy krążek tym kobieta bardziej atrakcyjna. Może ona jednak go zdjąć, wtedy warga opada na wysokość brody. Dawniej kobiety ozdabiały się tego rodzaju biżuterią by wzbudzić pożądanie wśród płci przeciwnej, obecnie zaś podobnie jak w przypadku kobiet – żyraf, jest to doskonałe źródło utrzymania. Turyści muszą zapłacić za każde ich zdjęcie, mają też możliwość kupić krążek wargowy, który cieszy się dość dużym zainteresowaniem.

Oprócz biżuterii, kobieta może wykorzystać wiele innych zabiegów, które sprawią, że stanie się jeszcze bardziej atrakcyjna. Na przykład w różnych rejonach Afryki kobiety poddają się skaryfikacji. Jest to tak zwany tatuaż bliznowy, który wykonywany jest na różnych częściach ciała, takich jak plecy, brzuch, czy nawet twarz. Na tą dość oryginalną ozdobę decydują się zarówno młode dziewczyny, którym ma ona pomóc zdobyć serce przyszłego męża, jak i dojrzałe kobiety będące przed ceremonią ślubną. Nierzadko skaryfikacja jest rytuałem przemiany dziewczynki w kobietę. Zabieg ten jest bardzo bolesny i może trwać nawet kilka tygodni. Na ciele wycina się głębokie rany, przy czym ważne jest by były to przeróżne, najbardziej skomplikowane wzory. Niekiedy dodatkowo te świeże rany posypuje się substancjami drażniącymi, które powodują, że blizny goją się znacznie wolniej, stają się wypukłe i przez to bardziej widoczne. W plemionach afrykańskich skaryfikacja jest częścią ich kultury, praktykowana jest ona między innymi przez Sudanki z plemienia Nuba. Jest ona zabiegiem kosmetycznym pomagającym osiągnąć kobiecie atrakcyjność, która nierzadko jest najlepszym sposobem na znalezienie męża. Ten szczególny tatuaż bliznowy nie tylko dodaje osobistego wdzięku, ale także jest dowodem odporności na ból, siły i wytrwałości, a to jedne z zalet, które powinna posiadać przyszła małżonka.

Z kolei inne wyobrażenie o pięknie mają Pigmeje. Według nich idealna kobieta powinna być mała i krępa. Większej atrakcyjności dodają jej jeszcze zęby, które są spiłowane w trójkąty oraz odpowiedniej wielkości nacięcia w górnej wardze odsłaniające dziąsła. Dodatkowo brzuch zdobią liczne nacięcia i tatuaże, które nie trudno dostrzec, ponieważ są one skąpo ubrane. Te szczególne ornamenty służą do podkreślenia jej sylwetki. Pigmejskie kobiety swój wygląd wzbogacają również o kolczyki, naszyjniki i bransolety. Dużą wagę też przywiązują do swoich fryzur. Są one krótkie i tworzą symetryczne bądź asymetryczne wzory.

Mówiąc o pięknych kobietach nie sposób nie wspomnieć o Masajkach, które należą do jednego z najbardziej atrakcyjnych i najbardziej znanych plemion afrykańskich. W ich kulturze symbolem piękna jest ogolona głowa. Prócz tego noszą one bardzo kolorowe stroje, które dodatkowo wzbogaca duża ilość koralików. Popularne są u nich również duże, ozdobne kolczyki, spotykane zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Kolczyki rozciągają dolną ich część ucha. Największe otwory mają zazwyczaj starsze kobiety, u których skóra jest tak naciągnięta, że sięga prawie do ramion i bez problemu mogą one ją zawiesić na górną część ucha.

Oczywiście istnieje jeszcze wiele innych sposobów i sekretów, które dodają kobiecie wdzięku. W niektórych rejonach świata kobiety by poprawić swoją urodę, malują swoje części ciała przeróżnymi specyfikami, w innych usuwają zęby, a nawet wstrzykują sobie pod skórę roztopiony kauczuk.

Choć nie ma określonego kanonu piękna, który byłby wspólny wszystkim kobietom na świecie, to niewątpliwie jest coś, co je łączy, a mianowicie jest to dążenie do ideału piękna. Każda wiele potrafi poświęcić i nacierpieć się by stać się bardziej atrakcyjna i pociągająca. Europejki i Amerykanki testują na sobie drakońskie diety, bądź poddają się bolesnym zabiegom plastycznym, które mają na celu powiększyć piersi, usta, odessać zbędną tkankę tłuszczową, czy zlikwidować zmarszczki. Kobiety z Azji, czy Afryki w tym celu również przechodzą przez liczne rytuały, które nam wydają się dość okrutne. Według nas tego typu obrzędy oszpecają ich urodę, jednak w ich kulturach dzięki takim zabiegom pragną je mężczyźni, a niekiedy nawet mogą dobrze zarobić. Jak widać być kobietą wcale nie jest takie proste, a dbanie o wygląd nieraz wymaga dużo poświęceń. Jednak wzbudzanie pożądania u mężczyzn i zazdrości u rywalek – bezcenne.

Źródło: www.kobiecyporadnik.pl, www.socjogender.blox.pl (tekst – Blanka Rogowska).