Rozstanie (Strona 7 z 17)

Gdyby człowiek był niezmienny to by się chyba zanudził samym sobą:)
U mnie też ciągle są jakieś zmiany, zresztą inni ludzie wymagają odpowiedniego podejścia, więc siłą rzeczy dostosowujemy się do nich:)

Trafnie to ujęłaś Gabika

Hmm... zmiany jakie zaszły we mnie ostatnio... kiedyś myślałam, że nie można ufać prawie nikomu, teraz wiem, że nikomu

O mały włos, a bym przestała. Doszłam do wniosku, że skoro aż tak się pomyliłam, to nie mogę sobie ufać, tyle że szybko przypomniałam sobie, że ja wcale się nie pomyliłam. Po prostu siebie samej nie słuchałam. Widziałam i wiedziałam, ale podjęłam ryzyko, bo wolałam iść za emocjami niż rozumem. I wiecie co? Cierpię jak cholera, ale uzmysłowiłam sobie, że nie potrafię żałować. Nie w tym wypadku.

Miłe jest rozwijanie się w tę dobrą stronę, bo czasem błądzimy, wydaje nam się, że coś jest dla nas dobre, ale później  konsekwencje są nieciekawe...

@Gabika: Błądzić ludzką rzeczą jest.

Dobra ocena bierze się z doświadczenia, a doświadczenie... ze złej oceny.

Chcę przez to powiedzieć, że nie raz i nie dwa podejmiemy decyzję, myśląc że robimy dobrze, a potem okaże się, że to była pomyłka. Ale to nieuniknione, natomiast im częściej będziemy decyzje podejmować, tym więcej nabierzemy doświadczenia. Trafne decyzje można powielać, a nietrafione odłożyć do kosza typu 'okay, to nie był dobry pomysł'.

Najtrudniej o konsekwencję. Jeśli uparcie powracamy do tej samej decyzji, chociaż ostatnim razem to się źle skończyło, to znak, że nie umiemy uczyć się na błędach... i będziemy je powtarzać aż do skutku, czy jak mówią, do bólu. >.<

@virg11: Masz rację, takie różnice są na porządku dziennym.

Ale z mojego doświadczenia, każdy ma kogoś takiego, przynajmniej jednego przyjaciela lub przyjaciółkę, którego/ej zdanie jest podobne do naszego. To świetna osoba od której można zasięgnąć takiej drugiej opinii.

Ludzie mają przyjaciół i znajomych, ale nie wszyscy są świadomi, ile pomysłów i poglądów od nich przejmujemy. To naturalny proces budowania światopoglądu, nie jesteśmy przecież ekspertami we wszelkich dziedzinach życia, a do tego każdy człowiek jest inny, wyjątkowy, więc poprzez wymianę poglądów dzielimy się swoim doświadczeniem i przyjmujemy (często na wiarę) zdanie innych, mając nadzieję, że wiedzą, co robią.

Tak jest również w związkach, i jest to główny powód, dla którego dorastające dzieci tak często powielają w swoich pierwszych związkach wzorce wyniesione z domu, z małżeństwa swoich rodziców... jeśli takowe mają. Z braku innych punktów odniesienia po prostu sięgamy po pierwszy lepszy z brzegu, a jeśli nic innego nie przychodzi do głowy... no właśnie.

W ostateczności zawsze można też grać na czas, konserwatywnie i oszczędzając siebie, natomiast starając się wybadać drugą stronę tak dobrze, jak tylko się da. Prędzej czy później każdy ujawnia swoją prawdziwą naturę, dlatego w miłości tak ważna jest szczerość - zamiast udawać kogoś, kim się nie jest, lepiej być po prostu sobą i znaleźć kogoś, komu pasujemy.

U mnie jakoś się to nie sprawdziło, przynajmniej nie widzę podobieństw między partnerami czy relacją z nimi, a rodzicami i ich relacją. Nie mówię, że tak nie jest, bo brzmi całkiem logicznie, tyle że naprawdę dostrzegam przeciwieństwa, nie podobieństwa. Być może jest coś głębiej ukrytego. Wiem wiem, to nie musi być reguła.
I nie sugerowałabym się też opinią znajomych, nawet tych o podobnych upodobaniach, z co najmniej dwóch powodów:
- nawet nie chciałabym, żeby moja przyjaciółka poznała mojego faceta od takiej strony jak ja. Ludzie oceniają innych dość pochopnie, nie znając historii ich życia, a partner przed partnerem może odsłonić takie elementy, które szybko wyjaśnią i uzasadnią pewne zachowania, które do tej pory postrzegane były w niewłaściwy sposób, a wynikało to jedynie z braku wiedzy.
- podejmując decyzję na NIE, kierując się choćby tylko po części sugestiami innych, miałabym poczucie, że nie dałam sobie i komuś szansy. Chciałabym, aby mój partner był akceptowany przez najbliższych i doświadczyłam już takiego braku akceptacji. To baaaardzo źle wpływa na związek, jednakże wolałabym to znosić, niż zrezygnować z niego.
Osoby trzecie mylą się w ocenie tak samo jak my, a wybór partnera to nie jest głosowanie na prezydenta i tak jak w przypadku wyborów prezydenckich, jeśli okaże się dupkiem, to będzie nim i dla tych, którzy na niego głosowali i dla tych, którzy byli przeciwko. Tak więc, nawet jeśli poszerzą moje postrzeganie o swoje punkty widzenia, nie wpłynęliby na moja decyzje.

Virrana, musisz mieć ogromną świadomość tego, o czym piszesz i podziwiam fakt, że potrafisz ją wykorzystać, bo tak wnioskuję. Ciągle mi się wydaje, że to jedna z najtrudniejszych rzeczy w życiu człowieka - dostrzeżenie wieloletnich negatywnych wpływów i dążenie do postępowania wolnego od nich. Ludzie to tylko ludzie i rodzina, jako że otacza nas przez tak długi czas i to wtedy, kiedy jesteśmy najbardziej podatni na nasiąkanie, potrafi wywrzeć na nasze życie przeogromny wpływ, tak pozytywny jak i negatywny niestety.

Moi rodzice traktują małżeństwo jak świętość. Nie okazują sobie miłości, ich życie jest takie... zwykłe, pozbawione emocji, ale coś takiego jak rozwód nie wchodzi w grę, dla nich to pewnie jakiś rodzaj patologii. Są ze sobą prawie 40 lat i nie wiedziałam, żeby się przytulali, całowali. Praktycznie się nie kłócą. Przez całe swoje życie pamiętam tylko kilka kłótni. Spokojni i bezbarwni jako para, jakby byli ze sobą z przyzwoitości. Druga rzecz to to, że oni nie potrafią okazywać uczuć, więc może jakaś tam miłość między nimi jest, tylko nie potrafią o niej mówić. Nie wiem, ale takiego związku bym nie chciała.

Ech... łączą ich tylko bieżące sprawy domowe, rozmowy o polityce, pracy, to by było na tyle. Ona nadal robi mu kanapki do pracy. Nice.

Trudno po latach zaczynać od nowa, zwłaszcza w dojrzałym wieku, kiedy człowiek jednak chce stabilizacji, nawet z niekochanym partnerem...

Ludzi łączą nie tylko uczucia, ale też przyziemne sprawy, przy rozwodach problemem jest sprawiedliwy podział majątku, zwłaszcza jak żona nie pracowała zawodowo, to często mąż uważa, że niewiele jej się należy, a jak jeszcze ma nową partnerkę, to ona już zadba, żeby jak najwięcej wyszarpać dla siebie ...

Ostatnio edytowany przez Kalinka01 (2015-04-18 11:36:25)

Wspólne działanie też zbliża, a mężczyznom łatwiej okazać uczucie wykonując konkretne prace, np. skopując rabatki niż gadając o miłości przy duszącym dymie świec  Na działce przynajmniej mają czyste powietrze