Książki (Strona 17 z 21)

Ale Gaaabi... jak ja jestem przekonana, że on by mnie w bliższej relacji nie zaakceptował i mam poważne podstawy, by tak uważać. Poznałam go już troszkę, żeby wiedzieć jaki ma stosunek do rożnych spraw i własnie na tej podstawie uznałam, że jednak nie spełniałabym kryteriów. Z innymi relacjami nie miałam jakoś aż takiego problemu. W tym wypadku facet zafascynował mnie w tak dużym stopniu, że zaczęłam uważać go za kogoś nieosiągalnego dla siebie.

Może i tak, ale  to w miłości, po drugie, dopóki ja bym miała problem to rzutowałoby to na relację i ją niszczyło i nieważne, że  powiedział, że ta nieosiągalność jest tylko w mojej głowie, bo dopóki jest, to nie ma szans, zresztą, już i tak nie bardzo jestem zainteresowana.

Ostatnio edytowany przez niechcemisie (2014-10-01 16:04:53)

Tylko że żadne z nas nie chciało się wiązać... z nikim póki co. I "straszył" mnie nagłym zjawieniem się, na szczęście jest na tyle rozsądny, że tego nie zrobił.

Czekać to ja czekałam, bo coś Cię długo nie było ;p
Odmawiałam, więc powiedział na koniec wprost, że od tej pory nie wspomina o spotkaniu i jeśli chcę, sama go muszę zaprosić. Chyba milion razy wyobrażałam sobie jak wyglądałyby pierwsze chwile twarzą w twarz.

Eeee.... z tych, o których pisałam ostatnio to:
- Pan Idealny... nie widzieliśmy się, tylko zdjęcia.
- P. (lat 24) to był internetowy romans i rozsypało z tej właśnie przyczyny, że nie chciałam go przenieść na realny grunt, ale na dobre wyszło, poza tym i tak nie był w moim typie, tyle że dobrze się... romansowało, bo babiarz ma wprawę jakieś tam smsy, fb itd.
- gówniarz D. (lat 18), niedawno zerwałam z nim kontakt, więc już się nie liczy. To mały zboczeniec... wczoraj sprzątałam pocztę i natknęłam się na jego fotki. Piszę poważnie, nigdy nie chciałam z nim nic, bo ani mi się nie podobał ani mnie nie kręcił, a ślini się na samo słowo "kobieta". Przyjaźniliśmy się i w przyjaźni się sprawdzał, mimo że jęczał o związku, o jakichś dzieciach i ślubach. Ma poważny problem z głową, ale znajomość z nim to było dobre lekarstwo na samotność. Pomogliśmy sobie nawzajem przetrwać ciężki czas.

Pan Idealny dużo dobrego wniósł w moje życie i nadal korzystam z inspiracji jakie po sobie pozostawił. Niestety też przecierpiałam swoje. Suma sumarum nie mogę o nim powiedzieć, że "do niczego", co to to nie, z całą pewnością. Wywarł na mnie duży wpływ. Ta znajomość bardzo ubogaciła moje życie.
Właściwie to każdy z nich coś mi dał, zanim nasze drogi się rozeszły. Każdy z nich spełnił swoją rolę i tylko jednego z nich chciałabym zatrzymać w swoim życiu.

P. wlał we mnie tyyyyle optymizmu, te kilka miesięcy to był bardzo fajny okres w moim życiu, ale ja nie chciałam niczego więcej, tylko poromansować. On chciał, więc nie było nam po drodze. To chciałam i to dostałam.
Co więcej... gdybym to idealnego poznała wcześniej, nie byłoby żadnego P. (tzn. znajomość by była, ale na zasadzie koleżeństwa).

Małolat z kolei to ktoś, kto stanął na mojej drodze w bardzo ciężkim okresie mojego życia, kiedy nie było przy mnie nikogo. Miał cierpliwość i czas, żeby wysłuchiwać moich histerii w środku nocy, nawet i do rana, dawał mi poczucie, że jest ktoś przy mnie. To nie rozwiązywało oczywiście w żaden sposób moich problemów, ale czasem człowiek potrzebuje po prostu nie być osamotniony w przeżywaniu ich, a sił na to, by je rozwiązywać wtedy nie miałam. Byłam kompletnie załamana, bezradna i nie potrafiłam się podnieść. A on był. Potrafił zadzwonić np. o drugiej w nocy i do trzeciej powtarzać, żebym nie płakała, albo... popłakać się razem ze mną. I przetrwałam ten ciężki czas, przemęczyłam te swoje smutki, bo czasami się nie da zebrać w sobie od razu, czasem trzeba przejść taki etap dołowania się i kiedy wysmuci się już wszystko to wtedy przychodzi czas na to, żeby wstać i zacząć działać. Nie każdy potrafi wziąć się za siebie od razu kiedy pojawia się problem. Ja jego histerii też wysłuchiwałam, służyłam pocieszeniem, radą itd. Pomogliśmy sobie i poszliśmy każde w swoją stronę.

Dochodzę do wniosku, że bliższe znajomości albo się rozwijają albo zanikają... że tylko te mniej zażyłe da się utrzymać na tym samym poziomie przez lata, a te nasączone emocjami lub uczuciami albo się pogłębiają albo rozpadają.

Raz mnie to zastanowiło i zapytałam go, czy to źle, że go potrzebuję. Powiedziałam też wprost mniej więcej tak: "Obawiam się, że  kiedyś mi powiesz, że cię wykorzystałam, że zwodziłam tylko po to, żeby się pocieszyć" i wtedy powiedział mi, że on też potrzebuje mnie i że nawet nie wiem ile mi zawdzięcza, po czym opowiedział co się z nim działo wcześniej. Okazało się, że oboje byliśmy w czarnej d. zanim się poznaliśmy i oboje po równo czerpiemy z tej znajomości zyski
Nachapaliśmy się już
Pod koniec zwyczajnie mnie drażnił i mimo że wcześniej zależało mi na przyjaźni, to teraz nie chcę go nawet znać... serio.
Upierdliwy, zboczony gówniarz. A potrafił być kiedyś naprawdę wspaniały.

"(...)na koniec z nawet najwspanialszego faceta zawsze wyjdzie tylko facet..."
Pokruszyłaś moje posklejane na ślinę serce...

Ale przecież komplement można dostać od każdego, a pomóc może też kobieta. Ja dzisiaj na przykład niosłam koleżance zakupy

Mam taki zabawny poradnik pt."Mężczyzna funkcjonalny - jak go wykorzystać na 350 sposobów", wygrałam kiedyś w konkursie Cosmopolitan.
Nigdy nie czytałam części I ze sposobami na zdobycie go, nigdy II, gdzie podobno jest ponad 100 rzeczy, które kobiety powinny wiedzieć o mężczyznach, za to dwa razy przeczytałam część III, gdzie znajdują się porady dotyczące tego jak go rzucić i jak sobie po rozstaniu poradzić.
Książka jest napisana z humorem, więc sięgnęłam kilka dni temu, a tam.. heh... "wyślij mu psią kupę" i adres strony dogdoo
To akurat niesmaczny przykład z podrozdziału "Gniew" (jedna z faz dochodzenia do siebie po rozstaniu:wyparcie, targowanie się, depresja, gniew, akceptacja), ale ogólnie rzecz biorąc książka poprawiła humor.

A jakie tam są pomysły na nietypowe wykorzystanie faceta w zakresie domowych prac...?